He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 16.~

Het leek alsof mijn lichaam langzaam, stukje bij stukje terug kwam. Mijn hersenen konden weer werken, ik kon weer horen. Vaag gemompel ging over naar stemmen. Duidelijke, herkenbare stemmen die ik kon plaatsen. 

'...kan nog niet veranderen...' 

'...ze is heel bleek...' 

'...misschien kun jij wat doen?' 

Even later voelde ik een warme hand op mijn voorhoofd. Fel, helder licht verjaagde de duisternis. Het voelde alsof ik weer adem kreeg. Alsof ik weer tot leven kwam. Ik voelde mijn lichaam weer, het leek alsof mijn ziel weer in mijn lichaam terug keerde. Een zacht piepend geluid kwam uit mijn mond.

'Ze komt terug!'

'Open je ogen, Amara.' 

De laatste stem was van Raphael. Ik probeerde met alle macht mijn ogen open te doen, wat na een paar keer lukte. De warme vingers waren nog aanwezig op mijn voorhoofd, ik voelde hoe ze mijn haren weg kamden. Mijn blikveld was troebel, langzaam werd alles scherp. Twee groene ogen boorden zich door de mijne heen en de hand gleed weg van mijn voorhoofd. 

Ik probeerde overeind te komen, maar Raphael stopte me. Hij duwde me bij mijn schouder omlaag. 'Blijf liggen, je bent nog te zwak.' Zwijgend luisterde ik naar hem en liet mezelf weer in het bed zakken. Had Raphael de duisternis verjaagd?  Ik keek rond en zag dat ik in een witte kamer lag. Een... ziekenhuiskamer?

'Amara.' Ik keek naar Raphael. 'Weet je wat er allemaal is gebeurd?' 

Ik zakte dieper in de kussen en probeerde na te denken. Ik groef in mijn hersenen, probeerde alles weer terug te halen. Alleen was er niets. Er was een diepe, grote, gapende gat. Ik schudde mijn hoofd langzaam.

Raphael zuchtte diep voordat hij begon met vertellen: 'Je bent voor bijna één halve dag buiten westen gelegen. Blijkbaar had, of heb je Anemie. Heb je enig idee wat dat betekent?' Zijn wallen vielen me toen pas op. Misschien had hij slecht geslapen? Mijn gedachten gingen alle kanten op, de herinneringen kwamen terug. Hoe mijn neus begon te bloeden, hoe ik flauwviel. 

Anemie.

Anemie...

Ik had er ooit van gehoord. Het had iets te maken met... bloed? Ik dacht na, kraakte me hersenen. Uiteindelijk legde Raphael me het helemaal uit: 'Anemie, in spreektaal bloedarmoede. Je hebt te weinig ijzer in je bloed, wat betekent dat je vaak last zult hebben van vermoeidheid, snelle ademhalingen en je zult snel kunnen flauwvallen. Volgens de dokter is het bij jou nog niet zo ernstig, waar je blij om moet zijn. Hoogstwaarschijnlijk zul je alleen op je eten moeten letten en voor een tijdje medicatie innemen. En nu heb ik een vraag voor jou: heb je dit ooit, maar dan ook ooit eerder gemerkt?' 

Ik kon wedden dat mijn mond open was gezakt. Was dit ooit eerder gebeurt? Nee. In ieder geval, niet zo ernstig als nu. Ja, ik was vaak vermoeid, maar ik was nog nooit zonder reden flauwgevallen. Als ik het goed heb, was ik in mijn leven maar een paar keer flauw gevallen. 

Voor ik een antwoord kon geven, kwam er een dokter binnen, die ik herkende aan zijn doktersjas. 'Ah! Ik zie dat de patiënt wakker is. Zou ik haar kunnen spreken onder vier ogen?' Zei hij, het laatste richtend op Raphael. Hij knikte kort en verliet de kamer, net als Josh, Ariël, Alex en Axel, die ik niet eerder in de kamer had opgemerkt. Axel schonk me een zwakke glimlach voordat hij de kamer uitliep en de deur achter zich dicht deed. 

Nadat de dokter een paar testjes had uitgevoerd, glimlachte hij tevreden. 'Zo, Amara, volgens mij ben je gewoon gezond. Je moet alleen letten op wat je eet. Neem veel vitamines in, elke dag een paar stukken fruit. Ik zal je een boekje geven wat je wel en niet mag eten.' Ongeveer een half uur later stond ik voor het ziekenhuis met het "voedingsboekje". Josh begeleidde me naar zijn Ford auto, waar Ariël op de achterbank zat. Ze groette me enthousiast, maar in haar ogen zag ik dat ze verdriet had. Om mij...?