San Carlos

Kabanata 8

I woke up with tearstained cheeks the next day. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko at pinalis ang luha sa mga pisngi ko. Last night, I dreamed of my parents and Joaquin. I just realized how much I miss them. Gusto ko nang matapos ang lahat ng 'to para makabalik na ako sa panahon ko. It is where I really belong.

Isang katok mula sa pintuan ko ang naka-agaw ng atensyon ko.

"Señorita?" it was Oryang's voice, followed by gentle knocks on the door. Kumunot ang noo ko sa pagtataka.

Hindi ba ay si Rosa dapat ang gigising saakin? It is usually her who wakes me up every morning. Where could she be? Hindi kaya ay na-offend siya sa inakto ko sakanya kagabi? My eyes widened at the thought.

Mabilis akong tumayo mula sa kamang hinihigaan. I checked myself first on the mirror, before striding my way towards the door. Binuksan ko ito at nakita ko ang bahagyang pagtalon ni Oryang dahil sa gulat.

I leaned my elbows on the doorknob and smiled at her, "Magandang umaga."

Nginitian din ako nito, "Magandang umaga rin po, Señorita. Nandito lamang po ako upang sabihin na—"

"Handa na ang pampaligo ko at pagkatapos ay bumaba na ako sa comedor para sa agahan," I cut off. Napauwang ang labi nito, ngunit sa huli ay tumango rin.

"Kung may kailangan pa po kayo ay nandito lamang po ako. Ako po ang makakasama ninyo sa araw na ito," dagdag niya.

My brows knitted, "Nasaan si Rosa?"

"Si Rosa po ay hindi papasok ngayong araw," dahan-dahan naman akong napatango. I didn't know that day-offs are already present back in the day. Gusto ko sana na tanungin siya kung bakit hindi ito pumasok ngayon, ngunit pinili ko na huwag nalang. I just hope that it wasn't because of how I acted last night.

"So, ikaw ang makakasama ko buong araw?" she nodded. I smiled. "Maari ba akong humingi ng pabor saiyo?"

Tumango kaagad ito, "Maliban na lamang po sa pagtakas," nahihiyang saad niya. My mouth went ajar, but then, I smiled after.

"Huwag kang mag-alala, wala naman akong planong tumakas ngayong araw," I assured her. "Sa ibang araw nalang," as I expected, nanlaki ang dalawang mata nito.

I laughed, "Biro lamang."

Tumuloy na ako sa palikuran matapos ang usapan namin ni Oryang. I can sense that she is uncomfortable with me. Naiintindihan ko naman, it wasn't really her job to accompany me all the time. Si Oryang kasi ay sa kusina lamang talaga at katulong ni Manang Esme sa pagluluto. I've had a few encounters with her noong tinuturuan ko pa ang mga bata sa may manggahan. Mahiyain talaga ito.

"Hindi mo naman ako kailangan bantayan sa buong araw. Dito lang naman ako sa mansyon," wika ko habang pinapanuod si Oryang na ngayon ay pinupusod ang aking buhok.

"Ayos lamang po, Señorita. Wala din po akong gagawin sa kusina ngayon dahil may kasama na po si Manang Esme," lumayo ito saakin matapos akong ipitan. I looked at my reflection in the mirror and smiled at Oryang.

"Iyong pabor na hinihingi ko saiyo."

"P-po?" alertong tanong niya.

"Mayroong abrigo sa aking aparador. Maari mo ba itong ihatid sa mansyon ng mga dela Cuesta?" I asked politely.

"Mansyon ng mga dela Cuesta?"

I nodded, "Ibigay mo sa panganay."

"P-po? Panganay?"

"Kay Inigo," tumayo ako mula sa vanity mirror at naglakad papunta sa cabinet. I opened it and I quickly saw the neatly fold familiar black coat.

Inilabas ko ito mula sa cabinet. It's been a long time since I saw this coat. Tuwing makikita ko ito, naalala ko ang nangyari sa unang araw ko sa panahon na 'to. It is the reminder of that one night when Inigo saved me from being raped. He wasn't that good towards me that time, but he saved me from danger. And I will be forever thankful of him because of that.