San Carlos

Kabanata 5

The plan that I had for the next morning automatically went failed when Señora Felicidad told me about the church thing this morning. It is the start of the celebration for the San Carlos' establishment, kaya naman nagsimula na rin ang misa tuwing umaga. I am already familiar with this whole set-up that will happen for a week. Ganito rin kasi sa kasalukuyan. Isa lang din ang ibig sabihin non.

I wouldn't be able to meet Inigo.

Ito na sana ang pagkakataon upang malaman ko ang lahat ng tungkol kay Ibarra, ngunit hindi pa natuloy. I thought of escaping once again, only to remember the conversation of Señora Felicidad with Señora Elvira. May tiwala saakin ang ginang at ayokong sirain 'yon.

Isa pa, mahirap na ang tumakas dahil lulan na ako ngayon ng carruaje, kasama ang Señora, na maghahatid saamin sa simbahan ng San Carlos para sa dadaluhan naming misa. I sighed at the view, frustrated of my situation.

"May problema ba, hija?" anang malamyos na tinig ni Señora. I looked at her, more like, stared at her.

Remembering it now, she talk so softly to me and that is not what I've heard of her when she talked with Señora Elvira. Tila isa siyang bagong karakter. Hindi ko rin maintindihan kung bakit umakto ito noon na parang hindi kilala ang Senyora, ngunit nang makaalis ako ay tila kilalang-kilala naman nila ang bawat isa.

I must be missing something. I need to know.

Ngumiti ako, "Inaalala ko lamang po ang damit na inyong ipinahabi para saakin."

"Iyon ba, hija? Huwag kang mag-alala. Tiyak na babagay saiyo ang damit! Isa pa, talentado ang kamay ni Señora Elvira pagdating sa mga damit," she said, assuring me.

"Mukha ngang bihasa ang Señora. Matagal na po ba niya itong trabaho? Hindi po ba't masyado na siyang matanda upang magtrabaho?"

Napangiti ang Señora, "Natutuwa ako sa iyong ipinapakitang malasakit para kay Señora Elvira, ngunit kahit na matanda na ito ay may lakas pa rin ng isang kalabaw. Isa pa, matagal na rin niya itong trabaho."

"Mukhang kilalang-kilala niyo po ang Señora," I smiled. At nakita ko naman kung paano siya natigilan sa aking sinabi. Something is really up.

She cleared her throat before finally speaking, "Lahat ng tao sa San Carlos ay kilala ang Señora. Sikat ito, lalo na sa mga kababaihan. Isa lamang ako sa mga taong iyon na humahanga sa mga damit na obra niya," though I'm still not convinced, isang tipid na tango na lamang ang isinagot ko.

I hate that I doubt her wherein she had been nothing but good to me. But after hearing the conversation she shared with Señora Elvira? I don't think she's telling the truth.

Narinig ko ang usapan nilang dalawa at alam ko na may mas malalim pa siyang koneksyon sa matanda. And based on that conversation, she may have a connection with Maria Alejandra dela Cuesta too.

The carruaje stopped, indicating that we have arrived in the church. Tulad noong huling beses kaming nagsimba ay napapatingin pa rin sa direksyon namin ang mga tao. Marahil dahil sa magarbong damit na suot namin o dahil kilala talaga ang Señora sa lugar.

I sucked in a deep breathe when I've glanced at the side of the church. It does not make me shake in fear anymore, but rather anger.

"Siya ba ang anak ng Señora?" rinig kong bulungan ng mga tao na nasa labas ng simbahan.

"Mas maganda siya kay Katarina," ani pa ng isang boses. I felt my cheeks burning. Hindi talaga ako sanay na nasasabihang maganda.

"Narinig ko iyon!" isang matinis na boses ang nakapagpatigil sa amin ng Señora mula sa paglalakad.