San Carlos

Kabanata 3

Magkita tayo muli bukas.

It's been a week and the words I've said before I left Inigo still burns crystal clear on the back of my mind. Malinaw naman siguro sakanya ang sinabi ko hindi ba? O baka naman hindi, kasi hindi na siya bumalik ulit.

He even had the guts to say na mayroon daw siyang palabra de honor! He never came back to fulfill his words naman. Inigo is such a scam. Hindi ako nasabihan na ang hindi pagtupad sa usapan ang pagkakaroon ng palabra de honor.

Don't get me wrong. Sadyang hindi na ako nasisiyahan sa mga nangyayari. Habang tumatagal ako sa panahon na ito ay hindi ko maiwasan ang mag-alala sa pamilya ko pati na rin sa sarili ko. Paano na ako babalik nito sa panahon ko? Makakabalik pa ba ako?

"Sampu!" napatalon ako sa gulat dahil sa biglaang nagsalita. I looked around only to see Rosa already standing beside me, grinning. That is when my heartbeat came normal.

I almost had a heart attack in that!

Humarap din siya sa dagat, "Ikaw ay akin nang nilapitan Señorita dahil hindi ko na alam kung ano ang susunod na bilang pagkatapos ng sampu," she said, laughing at herself.

Rosa was categorized as an indio. Ang mga taong itinuturing nilang mababang uri sa lipunan noong panahon ng mga Kastila. The people who didn't have the chance to study, because they lack of money to be able to attend the school. Isa si Rosa sa mga 'yon, ngunit alam ko na isa rin siya sa mga libong Filipino noon na may pangarap at nais makapag-aral.

She looked at me with those gentle and innocent eyes, "Kamusta, Señorita? Pang-sampung beses niyo na po iyong buntong hininga simula nang dumating tayo rito sa baybay. Kung hindi niyo mamasamain, maari ko po bang malaman kung ano ang bumabagabag sainyong isipan?"

Nanatiling nakapako ang aking paningin sa kulay kahel na kalangitan. Iba pa rin kung tatanawin ang paglubog ng araw sa dagat. Ang unti-unting paglalaho nito na animo'y nagtatago sa ilalim ng tubig ay talagang nakakamangha.

Pinapayagan na muli ako nang Señora na lumabas ng mansyon at ito ang lugar na naisip kong puntahan. When I am still in the present time and my day went rough, I would just sit at the shore, admiring the beauty of sunset and losing myself into it.

And then, I will be fine once again.

"Rosa?" pagtawag ko sa pangalan nito.

Tumingin ito saakin, "Po, Señorita?"

"Labing-isa ang kasunod ng bilang sampu," I looked at her and I saw how stunned she was.

"Labing-isa..." bulong nito sa sarili.

I smiled, "Nais mo ba na turuan kita sa mga bilang na hindi mo pa nalalaman?" mabilis na gumuhit ang tuwa sa mukha niya dahil sa narinig, ngunit mabilis din iyong naglaho.

"Huwag na, Señorita..."

Kumunot ang noo ko sa ginawang pagtanggi nito, "Bakit naman? Hindi ba'y nais mong matutong magbilang?"

"Ako'y isang hamak na indio lamang at hindi karapat-dapat na mabahagian sa inyong katalinuhan. Ako'y isang mangmang lamang at mananatiling mangmang ng lipunan, Señorita."

Tila may tumusok sa dibdib ko nang marinig ang sinabi niya. These invaders are good in degrading the Filipinos but I know that we are much better than that. Filipinos are great.