Η Ελίζα, ένα ορφανό 16χρονο κορίτσι, βρίσκει στην έπαυλη όπου εργάζεται, έναν παλιό καθρέφτη. Μέσα από αυτήν την ανακάλυψη ξεπηδούν όνειρα τα οποία φαίνεται να επηρεάζουν όχι μόνο τον ύπνο της, αλλά και την ίδια της την ζωή. Έτσι η Ελίζα έρχεται αν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Άνοιξε τα χέρια της και άφησε την βροχή να χαϊδεύει το πρόσωπό της. Ήθελε να ξεχάσει. Δεν ήθελε να πονάει άλλο...
Μια ομάδα μαθητών ήταν συγκεντρωμένη γύρω από το παράθυρο μέσα στην τάξη στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται η Ελίζα. Αντ' αυτού συνέχιζε να αφήνει τις χοντρές σταγόνες να πέφτουν πάνω της.
"Κύριε, μήπως θα έπρεπε να την φέρουμε μέσα;" ρώτησε διστακτικά ο Κρίστιαν, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το περίεργο κορίτσι που στεκόταν στην βροχή.
"Έχει δίκιο, ο καιρός είναι πολύ χάλια. Μπορεί να πάθει καμία πνευμονία" συμπλήρωσε ο Όλιβερ βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού της σχολικής του στολής.
"Δική της επιλογή. Δεν μπορώ να την φέρω μέσα σέρνοντάς την. Καθίστε όλοι στις θέσεις σας! Μου το 'δατε και ήρωες! Ανοίξτε τα βιβλία σας στην σελίδα..." άρχισε να λέει ο κύριος Άνταμς, μα ο Κρίστιαν άκουσε με το ζόρι τις τελευταίες του λέξεις καθώς έτρεχε έξω από την αίθουσα.
Είχε υποσχεθεί στην Τζάνετ ότι θα κρατούσε χαμηλό προφίλ όσο αναζητούσε για την Λούξινους, μα το ένστικτό του τον έπεισε ότι αυτό το κορίτσι ίσως άξιζε την προσοχή που τράβηξε πάνω του.
Η Ελίζα χωρίς να ξέρει τι συνέβαινε, άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το δασάκι δίπλα στο σχολείο.
"Τι έγινε; Πονάει; Παραιτήσου! Δεν έχεις κανέναν και τίποτα! Είδες και μόνη σου ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να τους φέρει πίσω! Επέστρεψε μου τις δυνάμεις μου και όλα αυτά θα τελειώσουν μια και καλή!" της ψιθύρισε η σκιά πίσω της και εκείνη αναρίγησε στην αίσθηση της ανάσας του πάνω στο αυτό της.
