Η Ελίζα, ένα ορφανό 16χρονο κορίτσι, βρίσκει στην έπαυλη όπου εργάζεται, έναν παλιό καθρέφτη. Μέσα από αυτήν την ανακάλυψη ξεπηδούν όνειρα τα οποία φαίνεται να επηρεάζουν όχι μόνο τον ύπνο της, αλλά και την ίδια της την ζωή. Έτσι η Ελίζα έρχεται αν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
« Εσύ;» αναφώνησε σοκαρισμένη, κοιτώντας τον άνδρα του εφιάλτη της να στέκεται μπροστά της με σάρκα και οστά.
« Εγώ τι;» της απευθύνεται μπερδεμένος, κάνοντας την Ελίζα να κουνήσει το κεφάλι της, σε μια προσπάθεια να συνέλθει.
« Συγγνώμη, ποιό είναι το όνομά σας;» ρώτησε όσο πιο ευγενικά και απλά μπορούσε.
« Τζέρεμυ, δεσποινίς» απάντησε κουνώντας λίγο το κεφάλι τους προς τα μπρος.
Η Ελίζα γούρλωσε τα μάτια της και ένιωσε τα πόδια της να κόβονται. Ήταν εκείνος. Πώς ήταν ποτέ δυνατόν; Τα όνειρά δεν βγαίνουν πραγματικότητα. Εκτός από τον Κρίστιαν.
«Με συγχωρείτε δεσποινίς, γνωριζόμαστε;» την ξαναρωτάει βλέποντας την σύγχυση στην έκφρασή της.
« Εμ όχι, με συγχωρείτε, λάθος μου» απάντησε νευρικά.
Η Ελίζα σηκώθηκε γρήγορα, έστρωσε το φόρεμά της και γύρισε τρέχοντας στο κάστρο. Τόσα πολλά για να χωνέψει σε μία μέρα. Και τώρα αυτό... Εκείνος που παραλίγο να σκοτώσει τον Κρίστιαν ήταν εκεί. Μπροστά της, με τα μικρά μαύρα μάτια του να την κοιτάνε, δίχως καμία κακία, καμία ανάμνηση εκείνης της βραδιάς. Ο Κρίστιαν βρέθηκε σε όνειρό της επίτηδες, ο Τζέρεμυ δεν την αναγνώρισε καν.
Στήριξε την πλάτη της στην πόρτα του κάστρου και σύρθηκε προς τα κάτω. Έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της και άφησε τα δάκρυα που μαχόταν να κρατήσει μέσα της να τρέξουν πάνω στα μάγουλά της.
