Η Ελίζα, ένα ορφανό 16χρονο κορίτσι, βρίσκει στην έπαυλη όπου εργάζεται, έναν παλιό καθρέφτη. Μέσα από αυτήν την ανακάλυψη ξεπηδούν όνειρα τα οποία φαίνεται να επηρεάζουν όχι μόνο τον ύπνο της, αλλά και την ίδια της την ζωή. Έτσι η Ελίζα έρχεται αν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η σχέση της κυρίας και του κύριου Τζόουνς με την Ελίζα ήταν πολύ στενή παρά την διαφορά ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Πάντα την είχαν σαν παιδί τους και αναγνώριζαν την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητά της. Γι' αυτό, αποφάσισαν να της κάνουν μία έκπληξη.
Το απόγευμα, ο κύριος Τζόουνς πήγε στο σπιτάκι της Ελίζας, για να μιλήσουν ιδιαιτέρως. Μόλις χαιρέτισαν ο ένας τον άλλον, κάθισαν και ο κύριος Τζόουνς της ανακοίνωσε τα νέα.
"Άκουσε Ελίζα παιδί μου... Εγώ και η γυναίκα μου αποφασίσαμε το εξής. Επειδή γνωρίζουμε τις ικανότητές σου και την αφοσίωση σου στην οικογένειά μας σκεφτήκαμε να σε υιοθετήσουμε και να πας σχολείο όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου. Όσον αναφορά τα έξοδα θα τα τακτοποιήσουμε εμείς, για αυτό μην νοιάζεσαι. Εμείς αρχίσαμε ήδη τις διαδικασίες για την υιοθεσία και πάνω στον ενθουσιασμό μας ξεχάσαμε ακόμα και να σε ρωτήσουμε. Δεν θα χρειάζεται πλέον να κοιμάσαι εδώ, θα σου ετοιμάσουμε ένα δωμάτιο, που θα είναι μόνο για εσένα. Λοιπόν;" ρώτησε περιμένοντας μία απάντηση.
Η Ελίζα τον κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα. Κόρη τους; Τι θα σκέφτονται οι υπόλοιπες υπηρέτριες; Θα φαινόταν τόσο άδικο απέναντί τους. Μα δεν μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια πρόταση. Θα πήγαινε σχολείο, θα είχε επιτέλους οικογένεια, και είχε ανάγκη να νιώσει πως ανήκει κάπου.
"Κύριε Τζόουνς δεν μπορώ να το πιστέψω!" άρχισε να λέει σοκαρισμένη ακόμα.
"Είναι πραγματικά ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα! Εσείς και η κυρία μου έχετε σταθεί όσο κανείς, και το λιγότερο που θα μπορούσα ποτέ να κάνω είναι να δεχθώ την πρότασή σας! Απλά, θα προτιμούσα να μείνω εδώ" συμπλήρωσε, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να συγκρατήσει το επίσημο ύφος με το οποίο είχε συνηθίσει να τους απευθύνεται.
