Η Ελίζα, ένα ορφανό 16χρονο κορίτσι, βρίσκει στην έπαυλη όπου εργάζεται, έναν παλιό καθρέφτη. Μέσα από αυτήν την ανακάλυψη ξεπηδούν όνειρα τα οποία φαίνεται να επηρεάζουν όχι μόνο τον ύπνο της, αλλά και την ίδια της την ζωή. Έτσι η Ελίζα έρχεται αν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πέρασε έτσι ο καιρός και έφτασε ο Σεπτέμβρης. Τα φύλλα τον δέντρων πήραν το χρυσαφί του χρώμα ενώ άλλα εγκατέλειπαν το κλαδί τους και έπεφταν στο έδαφος.
Η Ελίζα ήταν ενθουσιασμένη. Αυτή θα ήταν η πρώτη της μέρα στο σχολείο. Είχε ετοιμάσει την σάκα της από την προηγούμενη κιόλας μέρα. Το βράδυ δεν έκλεισε μάτι. Ανυπομονούσε να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους και να μάθει καινούρια πράγματα. Έμαθε να εκτιμάει όσα έχασε.
Είχε σχεδόν ξεχάσει εκείνο το όνειρο και αυτό γιατί η καλοσύνη με την οποία της φερόντουσαν οι Τζόουνς την έκανε να πιστέψει πως ήταν απλώς η φαντασία της. Και εξάλλου όσο μαγευτικό και να είναι ένα όνειρο κάποια στιγμή ξεχνιέται όσο κι αν προσπαθήσουμε να το κρατήσουμε. Έτσι και η Ελίζα έμεινε μόνο με την ανάμνηση των πράσινων ματιών που την κάρφωναν μέσα στο δωμάτιο.
Το επόμενο πρωί, ο ήλιος σήμανε την μεγάλη μέρα. Η Ελίζα σηκώθηκε από το κρεβάτι της και φόρεσε την πεντακάθαρη στολή της με το σήμα του σχολείου κεντημένο στην άκρη. Έπιασε τα μαλλιά της σε μια κοτσίδα και βούρτσισε τα δόντια της. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάχτηκε. Η αντανάκλασή της δεν της θύμιζε καθόλου τον εαυτό της . Ήταν τόσο περιποιημένη, τόσο λαμπερή, τόσο διαφορετική...
Βγήκε από το σπιτάκι της, αποχεραίτησε τους Τζόουνς και βγήκε από την μεγάλη έπαυλη. Όταν έφτασε στο χωριό, χεραίτησε τον μυλωνά, τον μανάβη και την τσαγκάρισσα. Φάνηκαν τόσο χαρούμενοι βλέποντας την τόσο όμορφη και περιποιημένη. Πάντα όλη στο χωριό την βοηθούσαν όσο μπορούσαν και την είχαν πλέον στην καρδιά τους.
