My Outcast Wife

6

©pinaykimchii

Let's start the real story.

(Samara)

Lintik na luha.

Maagap kong pinunasan ang lintik na luhang tumakas mula sa mata ko bago pa ito makita ng kapatid ko at ng mga weird niyang kaibigan.

"What the fuck is happening here?!" Malakas na wika ng kapatid ko.

I blankly stared at them. I looked away. I don't care about their pity look on me. As if naman na totoo lahat ng pinapakita nilang sympathy sakin.

"Thank god! You all came here. Tamang-tama, ito kasing lady trash na ito e, ang tapang! Minura at sinampal ako. Gosh!" Histerikal at maarteng saad ng babae.

"You did that to her?" Kunot noong tanong ng kapatid ko.

I faced my brother. Yes, inaamin kong nasaktan ako. The way he said that. Parang naniniwala siyang nagawa ko nga iyon. But hell yes, talagang gagawin ko iyon. Pero tangina naman, walang katotohanan iyon. Minura ko, yes. Pero sinampal? No!

Imbis na sumagot. Mariin kong itinikom ang bibig ko. I supress my tears. Naikuyom ko ang dalawa kong kamao. Naiinis ako. Nanggigigil ako. Gusto kong magwala. Pero wala akong sapat na lakas para gawin iyon. Sobrang sakit na ng tiyan ko sa gutom, at ang sakit pa ng likod ko dahil sa pagkakatama ng likod ko sa bakal.

"Oh?! Naputulan ka yata ng dila? Ang tapang mo kanina ah!" I stared coldly to the bitch girl. Nakakainis kang malanding babae.

"That's enough!" Singit ng walanghiyang si Luke.

"Tsk! Hindi ka naman yata papatulan ni Sam kung wala kang ginagawa, Britt." Ani pa ng papansin na kababata kong si Cameron.

"Ofcourse wala! Siya ang nauna! Right girls?" Maktol ng malanding babae na ito.

"You're always mean, Britt." Saad ng girlfriend ng kapatid ko.

Pero wala na akong panahon pa na marinig ang mga walang kwentang turuan nila. I want to get out of here. I want to go to the peaceful place. Kaya mabilis akong naglakad palabas sa cafeteria. Batid ko ang mga tingin ng mga tao sa paligid ko pero wala akong pakialam. I want to get out of here!

"Blood..." dinig kong sabi ng kapatid ko.

Napapiksi ako sa narinig ko mula sa kapatid ko. Alam ko ang ibig niyang sabihin. Pero nagdare-daretcho ako sa paglalakad.

Natagpuan ko nalang ang sarili kong nakaupo sa sahig at nakatungo sa may rooftop.

I always ask myself kung bakit palagi ko nalang nararanasan ang mga ganitong pangyayari. I always got bullied! Then after that, tatakbo ako palayo at iiyak sa gilid. I am brave. Super brave. Pero bakit hindi ko maipakita sa lahat? Bakit paulit-ulit akong umiiyak pagkatapos kong ma-bully ng kung sino man? Thing really changed.

Today, I always give their my cold and blank emotionless face to hide all of my pain emotions.

"Let's go!"

Napatayo ako ng bigla akong higitin ng kung sino man. I look at the person who is gripping my hand and forcing me to stand. No other than, Luke Jasper Lim. The oh-so yabang-bully-playboy that I've known.

"Ano bang problema mo?!" Singhal ko sakanya at inilayo ang kamay ko sa kamay niya.

He look at me with disbelief in his eyes. "Your bleeding." Matigas ngunit seryoso niyang sabi.

I looked away. "Ano bang pakialam mo?"

"Your bleeding yet you don't have plan to go to the clinic!" Sigaw niya.