Ο μαγικός καθρέφτης ||1|| #Φαντασία2020

Μέσα στο κεφάλι της

"Εσύ επιλέχθηκες Ελίζα. Είτε το θες είτε όχι, βρέθηκες να κουβαλάς ένα απίστευτο βάρος στους ώμους σου. Η Λούξινους δεν ήταν στο αίμα σου, παραμόνο η μαγεία. Ο χαρακτήρας σου, ο άνθρωπος που θα γινόσουν σου έδωσε αυτήν την δύναμη. Το σύμπαν ξέρει καλύτερα. Είσαι προορισμένη για σπουδαία πράγματα"

Τότε γιατί δεν με αφήσατε να μιλήσω πίσω στο παλάτι; Κάνατε λες και δεν υπήρχα Κρίστιαν και ειρωνεία είναι ότι μιλούσατε για εμένα!

Γέλασε ειρωνικά και ακούμπησε το κεφάλι της πίσω στον τοίχο.

Απαιτώ απαντήσεις.

-Αύριο. Αύριο θα σου πω τα πάντα.

[...]

Πρωί. Ο ήλιος λούζει το μικρό δωμάτιο της Ελίζας, αναγκάζοντάς την να ανοίξει τα μάτια της.

Σηκώθηκε χωρίς διάθεση από το κρεβάτι της και άρχισε να ετοιμάζεται για το σχολείο. Παρά τα όσα ακόμα είχε να την απασχολούν, δεν είχε ξεχάσει το όλο θέμα με τον καθηγητή της. Και μάλιστα της είχε προκαλέσει και μια νευρικότητα. Ένα άγχος, μήπως την τιμωρούσε για το "πολύ μεγάλο θράσος της".

Εικόνες από εκείνη την ημέρα, ξεπηδούν από διάφορες γωνίες του μυαλού της και θολώνουν την λογική της, γεμίζοντάς την με την ιδέα ότι ίσως να έπρεπε να υποστεί και η ίδια τα βάναυσα χτυπήματα του κύριου Άνταμς.

Όμως ό,τι και αν έμελε να υποστεί, έπρεπε να κρατήσει αρκετό κουράγιο για ό,τι θα της έλεγε ο Κρίστιαν. Αυτό την απασχολούσε περισσότερο από οποιαδήποτε τιμωρία. Αυτό θα της έλεγε περισσότερα για την ζωή της.

Μπορεί να γινόταν όλη αυτή η κατάσταση να αλλάξει; Δεν ήθελε πλέον, να έχει αυτές τις δυνάμεις. Ούτε να πολεμήσει κανέναν. Ήθελε να ήταν και πάλι μια απλή έφηβη, που θα πήγαινε σχολείο, θα έκανε φίλες και θα διασκέδαζε την ζωή της, και άμα κάτι τέτοιο γινόταν, θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να το καταφέρει.

[...]

Έτοιμη πλέον, πιάνει την τσάντα της και βγαίνει από το σπιτάκι. Έκανε μερικά βήματα μέχρι που θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει να ξανακρύψει τον καθρέφτη. Έτσι γύρισε πίσω και τον έβαλε ξανά μέσα στο συρτάρι.

-Σε περιμένω πριγκίπισσα. ακούει ξανά την φωνή του, χωρίς ωστόσο να εκπλήσσεται όσο την πρώτη φορά.

Η Ελίζα κούνησε το κεφάλι της απεγνωσμένα και άρχισε να τρέχει έξω από το σπιτάκι της ώστε να μην αργήσει στο σχολείο.