The new boy

Κεφάλαιο 8

Η Μελίτα ήρθε από το σπίτι μου στις 6 και πήγανε στο εμπορικό. Στον πατέρα μου είπα πως ήθελε βοήθεια στα ψώνια για φόρεμα γιατί αυτός ήταν ο σκοπός μας. Με πίστεψε αλλά άργησε λίγο. Η Μελίτα διάλεξε ένα μαύρο κοντό φόρεμα και το συνδύασε με τις μαύρες της γόβες. Ήταν τέλειο πάνω της. Εγώ δεν φόραγα πότε φόρεμα. Δεν μου άρεσε. Έτσι με ανάγκασε. Εγώ επέλεξα ένα μπλε σκούρο μίνι φόρεμα που το συνδύασα με τις μπεζ γόβες μου. Γύρισα σπίτι κατά τις 9. Όταν μπήκα σπίτι μια μεγάλη βαλίτσα με περίμενε στο σαλόνι. Του πατέρα μου. "Έτοιμος;" ρώτησα τον μπαμπά. "Ναι,έχω ακόμα κάτι γράμματα της δουλειάς." Τον καληνύχτισα και πήγα για ύπνο. Η αυριανή μέρα θα ήταν δύσκολη, θα πήγαινα στην γιαγιά Μαίρη. Δεν λέω καλή γιαγιά αλλά λίγο γκρινιάρα. Έκανε τα καλύτερα φαγητά. Την αγαπώ πολύ. Αλλά νομίζω πως μου έχει θυμώσει επειδή δεν την είχα επισκεφτεί καθόλου μετά τον θάνατο του παππού μου, Αντρέα. Κάπως έτσι με πήρε γρήγορα ο ύπνος παρόλο που δεν ήθελα να έρθει το αύριο.

--------------------------------------------------------------------

"Μωρό μου ξυπνά, σε περιμένει η γιαγιά!" Με σκουντιξε. "Μα καλά τι ώρα είναι;" ρώτησα καθώς είχα αρχίσει να ξυπνάω. "9:30" μου είπε και τρελάθηκα. Είχα πει στην γιαγιά πως θα είμαι 10 στο σπίτι της. Πεταχτηκα από το κρεβάτι μου, έβαλα ένα τζιν και μια μπλούζα και έκανα έναν κότσο τα μαλλιά μου. Ήπια πρωινό. Η ώρα 9:55. Ακόμα 5 λεπτά. Βάζω τα άσπρα all star και τρέχω σφαίρα για το σπίτι της γιαγιάς. Χτυπάω το κουδούνι. "Κορίτσι μου. Μου έλειψες.." είπε και με αγκάλιασε. Τα γκρι της μαλλιά ήταν ανακατεμένα ενώ τα γαλανά μάτια της είχα μικρύνει. Όμως το χαμόγελο δεν είχε φύγει από τα χείλια της. Τελικά δεν θα είναι και τόσο άσχημα σκέφτηκα. Μπήκα στο σπίτι. Το είχε αλλάξει πολύ. Αλλά χρώματα, αλλά έπιπλα. Πανέμορφο και μοντέρνο. "Γιαγιά, συγνώμη!" Της είπα και την ξανά αγκάλιασα. "Για πιο πράγμα αγάπη μου;" με ρώτησε. "Μετά από την κηδεία του παππού δεν έχω έρθει καθόλου να σε δω. Νόμιζα ότι μου είχες θυμώσει.." της είπα και δάκρυα έπεφταν στην μπλούζα μου. "Αχχ Κρίστι μου.. σε έχω συγχωρήσει εδώ και πόσο καιρό. Νόμιζα απλά ότι με ξέχασες." Έκλαψε και εκείνη. "Όχι βρε γιαγιά μου.. είναι που είμαι μόνη με τον μπαμπά και δεν έχω και την όρεξη που είχα παλιά.." της είπα καθώς σκούπιζα τα δάκρυα μου. "Λοιπόν όχι άλλα δάκρυα. Τώρα θα είμαστε μαζί για πολύ καιρό, θα μιλάμε, θα γελάμε και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Έλα λίγο επάνω που σε θέλω." Είπε και μου πήρε το χέρι ανεβήκαμε τα σκαλιά που οδηγούσαν στο δωμάτιο μου. Όμως δεν ήταν αυτός ο προορισμός μας. Ανεβήκαμε κι άλλο. Με πήγε στην ταράτσα. Με το που άνοιξε την άσπρη παλιά πόρτα αντίκρισα έναν πανέμορφο κήπο, με λουλούδια και γκαζόν. Βέβαια το γκαζόν ψεύτικο αλλά τα λουλούδια όχι. Είχε τοποθετήσει και τρεις καρέκλες και ένα μικρό τραπεζάκι στην μέση. Ήταν για φωτογραφία το τοπίο. "Τι είναι αυτο;" την ρώτησα έκπληκτη. "Είναι κάτι που το έφτιαξα πριν 2 χρόνια. Δεν το αποκαλώ με κάποιον όνομα αλλά όταν πρέπει να σκεφτώ ανεβαίνω εδώ και σκέφτομαι. Ποτίζω τα λουλούδια μου."είπε κλείνοντας. "είναι υπέροχο!" Προσθεσα. "Τώρα είναι το δικό σου μέρος. Το μόνο που σου ζητάω είναι να ποτίζεις τα λουλούδια τίποτα άλλο. Μετά κάνε ότι θες." Μου είπε. "Ευχαριστώ γιαγιά μου." Είπα και την αγκάλιασα. Ήταν το πιο όμορφο μέρος. Εκεί περνάω πλέον τις περισσότερες ώρες της μέρας μου. Έπρεπε να πάω σπίτι να πάρω τη βαλίτσα μου. Ααα ήταν και το παρτυ σήμερα!!

Η ωρα ηταν 3:30. Πήγα σπίτι και έφαγα μακαρόνια. Ο μπαμπάς ήταν έτοιμος, τα έχει πάρει όλα μαζί του και πήγαινε προς το αεροδρόμιο. Έφτιαξα γρήγορα τη βαλίτσα μου, την πήγα στην γιαγιά και φύγαμε μαζί για το αεροδρόμιο. Με πήρε η Μελίτα και μου είπε στις 7 στο σπίτι της. Ο μπαμπάς έφευγε στις 5. Στο αεροδρόμιο φτάσαμε κάτι τις 4 και. Τον χαιρέτησα με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα τεράστιο φιλί. Το ίδιο έκανε και ο μπαμπάς. Θα μου λείψει πολύ. Αυτό που δεν θα μου λείψει είναι η φωνές του. Τίποτα άλλο. Έφυγε... Γυρίσαμε σπίτι με το λεωφορείο στις 6. Μια ώρα πφφφ.. Πήγα από το σπίτι μου και πήρα το φόρεμα και τις γόβες. Πήγα στην γιαγιά να της αφήσω ότι είχα ξεχάσει μαζί και με κάποια κουζινικά. 6:30. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα μαζί με το φόρεμα και τις γόβες. "Που νομίζεις ότι πας μικρή μου..;" άκουσα την φωνή της γιαγιάς από την κουζίνα..