Onmogelijke Liefde (one direction)

58. Broken

"Wel goed, been gebroken en een lichte hersenschudding."

"Geen zorgen, ik heb Niall al ingelicht."

"Je hebt wat?!"

"Ik heb hem gebeld."

"Waarom? Waarom heb je hem gebeld?"

"Hij is je verloofde, hij moet het weten."

"Er is toch niks ergs, nou wordt hij bezorgd terwijl er niks is."

Zoekend kijk ik om me heen.

"Waar is mijn mobiel?"

"Die ligt in je tas. En je tas heb ik in mijn auto gedaan."

"Ik moet een telefoon hebben."

"Hier neem de mijne."

Ik toets het nummer van Niall in en wacht tot er wordt opgenomen.

"Ian, hoe is het met Amber?"

"Niall, ik ben het. Er is niks. Alles gaat goed."

"Geen zorgen, ik ben al tickets aan het zoeken."

"Nee Niall, stop. Dat is nergens voor nodig. Ik ben oké."

"Wat heb je precies?"

"Alleen een gebroken been."

"Verder niks?"

"Nee, geen zorgen. Ik mag zo al weg. Er is alleen gips."

"Amber...."

"Niall, geen zorgen, alles gaat goed."

"Je vertelt me de waarheid, toch?"

"Ja, geen tickets zoeken, maak je tour maar gewoon mooi af. Ik red het wel."

"Maar-"

"Geen gemaar. Ik moet nu ophangen, er is niks aan de hand. Ik bel je vanavond nog. Ik hou van je. Doei."

Zonder op antwoord te wachten hang ik op. Ik geef Ian's telefoon terug.

"Wanneer mag ik weg?"

"Wanneer je wilt. Je moest alleen wel oppassen met je hoofdpijn."

"Mooi."

Ik probeer op te staan. Ian pakt mijn hand vast en helpt me van het bed af. Uit de hoek van de kamer pakt hij krukken en geeft ze aan mij. Ik neem ze aan en begin hinkend de kamer uit de lopen.

Ian zet me thuis af omdat ik nu zelf niet meer kan rijden. Hij is nu mijn auto gaan halen. Terwijl ik op de bank lig kijk ik naar de tv.

~

Ik schrik wakker door mijn mobiel. Ik word gebeld door iemand. Ik kijk op het scherm. Het is mam. Al weken heb ik niet met haar gesproken.

Nerveus neem ik op.

"Hallo?"

"Amber, ik ben het, mam."

"Hai mam."

"Ik heb gehoord over je ongeluk, ik schrok me te pletter. Hoe gaat het?"

"Goed, niks aan de hand."

"Waarom heb je me niet verteld dat Niall weg zou gaan voor 3 maanden."

"We hebben elkaar niet echt meer gesproken."

"Schat, wat nou als je een tijdje terugkomt? Niall is toch weg, dan kunnen we wat tijd samen doorbrengen."

"Ik weet het niet."

"Het spijt me, van alles."

"Zit er maar niet mee, het is goed."

"Kom je dan?"

"Laat me er even over nadenken."

"Is goed."

"Ik ga maar eens naar bed."

"Oke schat, slaap lekker en zorg goed voor jezelf."

Ik hang op en ga weer liggen. Elke keer als mam belt voel ik me gefrustreerd en in de war. Al kan het nu ook door de hersenschudding zijn.

Ik trek de deken over me hoofd en probeer weer te slapen. Al ligt het niet zo lekker als mijn eigen bed natuurlijk.

~

In de ochtend loop ik naar de keuken. Terwijl ik koffie zet, gaat de bel. Dat zal de verpleegster zijn. Op krukken hink ik naar de deur om open te doen.

Amy loopt mee naar binnen en helpt mijn been te bedekken. Het gips mag niet nat worden. Terwijl zij in de woonkamer wacht, ga ik douchen.

Omdat ik door mijn been geen broek meer aankan, pak ik een jurk uit de kast. Ik trek hem over mijn hoofd en strijk hem recht met mijn handen. Ik breng een beetje mascara en lippenstift aan en borstel dan een keer door mijn haar. Langzaam loop ik de trap af.

Ik bedank Amy en loop met haar mee naar de deur. In de verte zie ik Ian aankomen rijden. Ik pak snel mijn tas en trek de deur achter me dicht. Langzaam hink ik naar de auto. Ian stapt uit en opent de autodeur voor me. Als ik eindelijk in de auto zit, gooit hij de deur dicht en stapt zelf ook in.

"Zullen we ergens zitten?"

"Nee, we zouden toch meubels kijken?" vraag ik.

"Wil je dat nog steeds doen met je been?"

"Ja."

"Oke, waar wil je heen?"

"Ik wil eerst dingen voor de woonkamer bekijken."

"Is goed."

We zijn in de winkel met de beige hoekbank die ik zo mooi vond. Hij zit heerlijk dus koop ik de bank.

Na uren heb ik de belangrijkste dingen die ik in mijn woonkamer wil hebben. Ik kijk pijnlijk naar mijn handen. Allemaal blaren. Ian ziet het en besluit dat het genoeg is voor vandaag. Ik ga ermee in en samen gaan we ergens eten.

We zitten in een restaurant dat Ian heeft gekozen.

"En wat ga je morgen doen?" vraagt hij me en neemt een hap van zijn eten.

"Ik ga morgen terug."

"Terug waarheen?"

"Naar mijn ouders."

"Wat? Waarom?"

"Mam wilt dat ik kom nu Niall er niet is."

"Oh, wat vindt Niall ervan?"

"Hij weet het nog niet."

"Wanneer ga je het hem vertellen?"

"Geen idee, vanavond?"

"Waarom klink je zo nerveus? Niall gaat je echt niet vertellen dat je niet naar je ouders mag."

"Nee, dat is het niet. Hij wilt echt niet dat ik ga reizen met dit been en al helemaal niet alleen."

"Je hebt een idee, of niet soms?"

Langzaam knik ik.

"Ik kan samen met Jake gaan."

*****************************************