Το Μυστηριώδες Δάσος !

Chapter 48

'Είναι λάθος......Είναι πολύ λαθος' ακουγα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει.

'Ο Τζει είναι φίλος σου και εσύ τον χρησιμοποιεις.......δεν του λες καν τι συμβαίνει..'

Προσπάθησα να διώξω όλες αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου και συνέχισα να προχωράω. Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Μάλλον θα ήταν καλύτερα αν απλά σταματουσα, του έλεγα πως είχαν τα πράγματα και μετά αν ήθελε με βοηθούσε. Αλλά τώρα ήταν ήδη πολύ αργά. Πριν Καλά Καλά το καταλάβω είχα βρεθεί απέναντι από την ξύλινη πόρτα που με οδηγούσε στο δωματιο που ήθελα. Ο Τζει - δηλαδή εγω- σήκωσε το χέρι του . Συγκέντρωσα το μυαλο μου. Έπρεπε να σκεφτώ όπως και ο Τζει... πήρα μια βαθιά ανάσα και μια σπίθα άφησε το χέρι που είχα σήκωσε και έπεσε πάνω στην κλειδαριά . Η πόρτα όμως δεν άνοιξε. Τίποτα δεν κουνήθηκε. Άγγιξα την πορτα και προσπάθησα να την σπρώξω. Δεν άνοιγε. Μα γιατί δεν άνοιγε??? Ερειξα άλλη μια φλόγα πάνω στην κλειδαριά. Για κάποιο λόγο ένιωθα διαφορετικά . Όχι όπως ένιωθα όταν γινόμουν αορατη. Αυτή την φορά ένιωσα δύναμη....δύναμη να κυλάει μέσα μου.

Έπιασα την πορτα και εκλεισα τα Μάτια μου. Προσπάθησα να νιώσω την πορτα, όπως ένιωθα και την κάθε φλόγα .το χέρι μου κύλισε αργά προς το σημείο όπου βρισκόταν η κλειδαριά. Ερειξα άλλη μια φλόγα και ξαφνικά η πόρτα πετάχτηκε και άνοιξε διάπλατα. Εγώ από την τρομάρα πετάχτηκα τουλάχιστον ένα μέτρο παρά πίσω. Τα είχα καταφέρει! Επιτέλους! Χαμογέλασα περήφανα στον εαυτό μου και μπήκα μέσα στο δωματιο.Προσπάθησα ναθυμηθω που είχα αφήσει το κλειδί. Πήγα προς εκείνο το μέρος και το βρήκα .Ήταν εκεί.

Στεκόταν ακίνητο , με την αλυσίδα που του είχα περάσει να είναι σχεδόν πλεγμενη. Σήκωσα διστακτικά το χέρι μου για να το αρπάξω. 'Αυτο είναι το σωστο'! Έλεγα συνέχεια από μέσα μου για να το πιστέψω. 'Έλα καν τω!!' Προχώρησα το χέρι μου-τι χέρι του Τζεισον- λιγο πιο κοντά στο κλειδί το οποίο , παρόλο που στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει , ήταν πάρα πολύ σημαντικό! Σύμφωνα με το όνειρο που βλέπω Συνέχεια το κλειδί θα με βοηθούσε να βρω την Λανα. Μα......έκανα όντως το σωστο. 'Εννοείται πως κανείς το σωστο!!! Τα είπαμε ήδη αυτά. Και πώς άφησες εξ αρχής το κλειδί εδώ. Σοβαρά τώρα νόμιζες ότι μόνο Εσύ και τα δυο φιλαράκια σου έχετε πρόσβαση σε αυτό το μερος; Είστε μ εροικα δεκαεξαχρονα και αυτό είναι ένα σχολείο , το οποίο φιλοξενεί τουλάχιστον τετρακοσιους μαθητες -οι περισσοτεροι μεγαλυτεροι και εμπειρότεροι απο εσας- και καμια δεκαπενταρια καθηγητες.' Για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωθα να σκέφτομαι καθαρά. Παρόλο που το μυαλο μου είχε πλημμυρίσει από ενοχές για αυτό που έκανα στον Τζει. 'Πάρε Επιτέλους το κλειδί και φύγε πριν σε πάρουν είδηση!!' Να τη παλι η φωνή. Έχω αρχίσει να την συμπαθώ αυτή την φωνή. 'Είναι το σωστο, είναι σωστο' έλεγε . 'Ωστόσο δεν παύει να είναι λάθος αυτό που κανείς στον Τζεισον.' Είχε δίκαιο. Αλλά ήταν ήδη αργά . Δεν έφτασα εδώ για το τίποτα . 'Είναι σωστό, είναι σωστο, είναι σωστο!'  .......