Crybaby.

Chapter 53.

"Γαμημενη.." μουρμούρισε στον εαυτό της.

Το να βλέπει όλες τις άλλες στην παραλία με υπέροχα σώματα και αυτήν με το άθλιο δικό της ήταν τραγικό.

Αυτό ήταν το πρόβλημα της.
Και το κατάλαβε τώρα.

Ποτέ δεν της έφτανε ότι είχε, ήθελε το καλύτερο αλλά δεν το είχε.
Οπότε αρκουταν στα λίγα.

Ήταν για λίγα.

Ένοιωθε την περίοδο της να έρχεται και αυτό σήμαινε δυο πράγματα.

Μπόλικο φαγητό, εξάντληση.

Περνούσε όλη την ημέρα στο tumblr διαβάζοντας κείμενα,ποιήματα,αφιερώσεις που θα την βοηθούσαν να σταματήσει να απαξιει τον ίδιο της τον εαυτό.

Αγάπα τον εαυτό σου.

Το άκουγε συχνά.

Μα πως γίνεται απο την στιγμή που δεν αγαπάς κανέναν να αγαπάς εσένα;
Μα πως γίνεται απο την στιγμή που δεν αγαπάς εσένα να αγαπάς κάποιον;

Τόσο μπλεγμένα.

Πίστευε πως με τα άνθη του καλοκαιριού ίσως ανθίζε και αυτή, αλλά έκανε λάθος.

Θα παρέμενε μαραμενη και άχρωμη σαν ένα αποτιστο λουλούδι.

Μια αποτιστη μαργαρίτα.

Και πάνε και έρχονται οι ταινίες.
Και πάνε και έρχονται τα τραγούδια.
Και πάνε και έρχονται τα βιβλία.
Και πάνε και δεν γυρίζουν οι χαμένες ώρες.

Αξιολυπητη.

Μισούσε την ρουτίνα.
Αλλά σιγά σιγά άρχισε να γίνεται μέρος της ρουτίνας, την σκότωνε.

Πονούσε το μυαλό της.

Αιμοραγουσε.

Ένοιωθε εξαντλημένη χωρίς να κάνει κάτι.
Ένοιωθε κουρασμένη.
Βαριόταν την ζωή της στην κυριολεξία.

Δεν υπήρχε κάτι που να την έκανε χαρούμενη, δεν υπήρχε κάτι που να της έδινε ένα χορταστικό χαμόγελο, μια χαρά, μια σπίθα ευτυχίας.

Το ιδιο βλέμμα πάντα κολλημένο στο πρόσωπο της.
Απομακρυντικο.