Crybaby.

Chapter 54.

Ο ήλιος έξω έλαμπε.

Ο ουρανός ήταν πιο καθαρός απο ποτέ και η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη.

Αυτή γελούσε, χωρίς λόγο ή και με λόγο.

Προσπαθούσε να είναι χαρούμενη.

Χαρούμενη.
Όχι ευτυχισμένη.

Απο την μίζερη ζωή της πάντα κάτι θα έλειπε, κάτι που θα την συμπλήρωνε.

Πίεση απο παντού με αυτήν να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παραμείνει όρθια και να μην πέσει ξανά στην τρύπα.

Δεν ήταν σίγουρη αν είχε βγει απο αυτήν αλλά προσπαθούσε για μια φορά στην ζωή της να είναι αισιόδοξη.

Της έλειπε να νοιώθει.
Οτιδήποτε.
Κάποιο συναίσθημα.

Ένοιωθε ξανά και ξανά σαν ένα άψυχο πλάσμα που απλά είχε σάρκα και οστά.

Με πολλά σάρκα.

Ήταν απλό.
Ή πολεμάς μέχρι να τα καταφέρεις, ή το αφήνεις και πεθαίνεις σιγά σιγά.

Στην περίπτωση της, ήταν ανίκανη να πολεμήσει.

Πέθαινε σιγά σιγά, χωρίς να καταλαβαίνει τι πολύτιμο χρόνο έχασε.

Έχανε χρόνο απο την ζωή της,χρόνο που θα μπορούσε να σπαταλήσει αλλιώς.

Δεν καταλάβαινε η ίδια τον εαυτό της.
Δεν ήξερε τον χαρακτήρα της, δεν ήξερε πως είναι.
Δεν μπορούσε να κρίνει τον εαυτό της, δεν μπορούσε να πάρει σωστές ή και λάθος αποφάσεις, απλά ήταν εκεί, ακίνητη και έβλεπε την ζωή νε περνάει μέσα απο τα χέρια της και αυτή να μην μπορεί να την σταματήσει.

Δεν μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο, δεν μπορούσε να τον κάνει να περιμένει.

Ο χρόνος δεν είναι Πηνελόπη.

Το να μην μπορείς να καταλάβεις τον ίδιο σου εαυτό ίσως είναι το χειρότερο.

Χρειαζόταν κάποιον να της πει πως ήταν, να της πει τα λάθη της, τα κακα της, τα καλά της.

Κάποιον να την βγάλει απο την τρύπα που ήταν.

Κάποιον να την διαφωτίσει.

Αλλά δεν υπήρχε κάποιος να το κάνει, κανείς δεν ήταν αρκετά "ελεύθερος" για να την βοηθήσει.

Απλά ήθελε να νοιώσει κάτι καλό.
Κάτι όμορφο.

Μα δεν θα γινόταν αυτό.