Crybaby.

Chapter37.

Μπήκανε μέσα στην αίθουσα τέχνης.

Ο αγαπημένος της καθηγητής τους περίμενε.

Έκατσαν.

"Ας δούμε λοιπόν, σήμερα θα σας πω την γνώμη μου για εσάς και γενικά τι γνώμη έχω σχηματίσει για εσάς."

Αυτή έκατσε καλύτερα στην καρέκλα της.

"Για να δούμε. Allison Stone.
Απομακρύνθηκες. Πέρσυ ήσουν πιο κοντά μου, ήμασταν πιο δεμένοι. Δεν ξέρω τι έγινε και πλέον ούτε μιλάς ούτε τίποτα. Ησουν ένα πολύ χαρούμενο παιδί. Πάντως, εγώ δεν ήθελα να απομακρυνθούμε. Τι έχεις αγάπη μου;"

"Τίποτα." είπε με απαλη φωνή.

"Πως τίποτα; Πρώτη φορά ακούω τόσο σιγανή την φωνή σου. Συνήθως σε ακούω να γελάς, τώρα είσαι σαν την άδικη κατάρα. "

"Δεν έχω κατι." είπε και χαμογέλασε αδύναμα.

"Πες κάτι."

"Τι να πω;"

"Πες μου γιατί άλλαξες έτσι."

Δεν ήξερε τι να πει.

Απο τι πρώτο αρχιζε;

Δεν του απάντησε.

Κοίταξε αλλού.

Πάντα έτσι έκανε.

Αυτός συνέχισε στον άλλον.

Όσο σκεφτόταν τα λόγια του τόσο ήθελε να αφήσει τα δάκρυα της να κυλήσουν.

Αλλά όχι μπροστά σε όλους.

Ζήτησε να πάει τουαλέτα.

Την είδε με νόημα και της απάντησε καταφατικά.

Μόλις βγήκε απο την τάξη τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε αμέσως.

Έτρεξε ως την τουαλέτα.

Έμεινε εκεί 5 λεπτά.

Πριν να γυρίσει πίσω, σκούπισε τα μάτια της,την μύτη της και έριξε νερό στο πρόσωπο της.

Στόλισε το πρόσωπο της με ένα χαμόγελο και πήγε προς την τάξη της.

Μόλις μπήκε όλοι την είδαν με το ίδιο βλέμμα.

Λύπηση.

Μισούσε αυτό το βλέμμα.

Κατάλαβαν πως δεν ήταν τόσο δυνατή όσο ήθελε να δείχνει.

Δεν έκλαιγε συχνά μπροστά τους.

Δεν άφηνε τα συναισθήματα της να εκδηλωθούν.

Δεν ήθελε να πιστεύουν πως είναι αδύναμη.

Όλοι ειχαν σχηματίσει την γνώμη της ψυχρής και αναίσθητης Allison.

Να την βλέπουν ευάλωτη σίγουρα ήταν κάτι που μισούσε.

Πάντα ήταν αυτή που έδινε δύναμη στους άλλους, δεν ζητούσε.

Έκατσε ήρεμα στην θέση της.

Ένιωθε το βλέμμα του καθηγητή πάνω της.

Τον κοίταξε.

Σχημάτισε με τα χείλη του "τι έχεις;".

Κούνησε το κεφάλι της λέγοντας πως δεν έχει τίποτα.

Δεν την πίστεψε.

Φυσικά και δεν το έκανε.

"Allison πάμε έξω."

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Έλα σήκω είπα."

Δεν ήθελε να γίνει παραπάνω θέμα.

Όλοι την κοιτούσαν ήδη.

Βγήκε απο την τάξη μαζί με τον κύριο Tony.

"Πες μου αγάπη μου."

Έχετε νιώσει ποτέ αυτό το πράγμα που δεν θέλετε να κλαψετε αλλά μόλις σας ρωτήσουν τι έχετε κλαίτε αμέσως;

Αυτό συνέβη.

Άρχισε να κλαίει μπροστά του.

Έκατσαν στα σκαλιά.

Άρχισε να του λέει όλα όσα την βασάνιζαν.

Άρχισε να του γνωρίζει τους δαίμονες της.

Στο τέλος της είπε:
"Αποτρέπεις τον εαυτό σου απο το να νιώσει οτιδήποτε για τον καθένα για να μην πληγωθεις. Αυτό κατάλαβα. Δεν είναι καλό αυτό Allison μου. Είναι όμορφο να νιώθεις. Προσπάθησε για το καλό σου να βγεις απο αυτήν την τρύπα."

"Δεν μπορώ." του είπε κοιτάζοντας αλλού.

"Ξέρω πως είναι δύσκολο μα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου. Και μην είσαι τόσο απόμακρη με όλους."

Δεν ήξερε τι έπρεπε να του πει.

"Όταν θα νιώθεις άσχημα θελω να έρχεσαι να μου μιλάς; Ναι πουλάκι μου;"

Κούνησε γρήγορα το κεφάλι της καταφατικά.

"Πάμε μέσα τώρα."

Πριν μπει στην τάξη σκούπισε το πρόσωπο της για άλλη μια φορά, πήρε μια βαθιά ανάσα, φόρεσε το χαμόγελο της και μπήκε μέσα στην τάξη προσπαθώντας να δείξει δυνατή ξανά.

Ήθελε να πιστεύει πως ήταν δυνατή.

Για να παίρνει δύναμη απο αυτό.