Crybaby.

Chapter 19.

Τύλιξε το χέρι του γύρω απο τον λαιμό της.

Περπατούσαν με σιγανά βήματα μέχρι το παγκάκι όπου κάθονταν όλη η παρέα.

Αλλά αυτός ήταν φίλος της.

"Πάμε." της είπε και έβαλε τα ακουστικά του στα αυτιά του.

Δεν απάντησε τίποτα αυτη,απλά συνέχισε να περπατάει.

Τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της διακριτικά.

Ξεγνοιαστος.

Τι ωραία που ήταν να βλέπει ξεγνοιαστους ανθρώπους.

Έφτασαν.

Έκατσαν και μιλούσαν για άσχετα θέματα όλοι μαζί.

Τότε ήρθε αυτός.

Η διάθεση της χάλασε μεμιάς.

Τον κοίταξε με ένα απαξιωτικό ύφος.

Όσο ήθελε να τον βλέπει,τόσο τον απεχθανοταν.

Της έριξε ενα μικρό χαμογελακι.

Αχρηστε.

Σκέφτηκε.

"Alison, τι έγινε;"
Ο φίλος της.

"Τίποτα Jack."
Τίποτα.
Πάλι τίποτα.

"Σίγουρα; Γιατί σε βλέπω κάπως." σήκωσε το φρύδι του,αλλά αυτή απλα γύρισε το βλέμμα της αλλού.

Η κολλητή της, η Cara , την κοίταξε και με το βλέμμα της την ρώτησε αν έγινε κάτι.

Με το ίδιο βλέμμα της απάντησε πως θα της πει μετά.

Ήταν αυτές οι μέρες που ένιωθε λίγο χαμένη.

Ακόμα και ο τρόπος που περπατούσε της φαινόταν παράξενος, πως μπορεί κάποιος να περπατάει;

Γιατί;

Δεν περίμενε τίποτα,δεν έκανε τίποτα.

Ένιωθε σαν ενα τομάρι.

Σαν ενα σώμα να περιφέρεται άσκοπα.

Ένιωθε κενή.

Χαμένη.

Ήθελε απεγνωσμένα κάτι για να αναπνέει.

Κάτι για να πιστεύει πως εχεις λόγο να ξυπνάει το πρωί.