Crybaby.

Chapter 48.

Για άλλη μια φορά έβλεπε τον εαυτό της στον καθρέφτη.

Για άλλη μια φορά έβριζε τον εαυτό της που έφαγε.

Μετακινησε τα χέρια της στο στήθος της.

Τα κατέβασε προς την κοιλιά της και την ζουλιξε. Έπρεπε να φύγει. Έπρεπε να την εξαφανίσει.

Γύρισε πλάγια.

Είδε τον πισινό της, είχε μεγαλώσει απότομα.
Οι ραγάδες ήταν πιο εμφανής τώρα.

Είχε ραγάδες απο πάντα.

Άγγιξε τα πόδια της.

Θα ήταν τέλεια άμα ήταν πιο λεπτά.

Ξεφυσησε και έβαλε την μπλούζα της.

Πήγε να πιεί νερό, προσπαθούσε να πινει όσο πιο πολύ νερό γινόταν για να μην πεινάει.

Την ημέρα 11 ποτήρια το λιγότερο.

Έκατσε να διαβάσει για τις εξετάσεις της.

Χαζή Allison.

Γέλασε λίγο, όχι κοροϊδευτικά.

Πως στο καλό περίμενες να τελειώσεις όλη την ύλη τελευταία μέρα;

Θα πατωνε πάλι.

Ένα 6 θα έγραφε πάλι.

Ζητούσε απεγνωσμένα διακοπές.

Διψούσε για αυτές.

Ήθελε να βγει μια βόλτα μόνη της, να περπατήσει, να πάρει καθαρό αέρα και να μην σκέφτεται τίποτα.

Είχε αυτήν την ιδιότητα να μην σκέφτεται τίποτα.

Απλά να χαζεύει τον ουρανό.

Ήθελε κάτι.

Κάτι.

Κάτι να γεμίζει τις μέρες της.

Κάτι να γεμίζει το μέσα της.

Το μυαλό της παραήταν σκούρο και κουρασμένο απο την ρουτίνα.

Ήθελε κάτι να το γεμίσει με χρώμα, χαρα, ελπίδα, δημιουργικότητα.

Ήθελε κάτι.

Και το έψαχνε.

Αλλά δεν το έβρισκε, έτσι περίμενε να έρθει μόνο του.

Οι ώρες τις,οι μέρες τις περνούσαν κοιτώντας το ταβάνι, το πάτωμα, κάποιο έπιπλο.

Είχε βαρεθεί απο το να μην κάνει τίποτα.

Ήθελε μια διαφυγή, ήθελε να ξεφύγει απο το σώμα και τον κόσμο.

Δεν μπορούσε πλέον να κάνει τις αγαπημένες τις χαρακιές.

Ήταν καλοκαίρι.

Όλοι θα το έβλεπαν.

Έπρεπε να βρει άλλον τρόπο να ξεφεύγει.

Ήξερε πως δεν ήταν καλό. Αλλά ο πόνος που ένιωθε στο δέρμα την έκανε να ασχολείται μόνο με αυτόν, όχι με τον ψυχικό.

Έπρεπε να βρει κάτι άλλο μέχρι να επιστρέψει ο αγαπημένος της χειμώνας με τις ζακετες.

Έπρεπε να βρει κάτι που να την κάνει να νιώθει αλλού.

Η εικόνα πάνω είναι μια απο τις αγαπημένες μου, δεν ξέρω γιατί.