Crybaby.

Chapter 44.

Και η εβδομάδα πέρασε.

Και αυτό που έγινε άρχισε να το ξεχνάει.

Τα 3 αγόρια δεν της μίλησαν.

Εκτός απο τον Leo, τον έπιανε πολλές φορές να την κοιτάει, και ίσως της έλεγε και κάτι.

Ο κύριος Jacob την έβαλε να ακούσει σε μια ηχογράφηση αυτά που είπαν τα αγόρια όταν τους μίλησε.

Το ήξερε πάντα πως ο Theo δεν άξιζε.

O Jacob της υποσχέθηκε να μην το αφήσει να περάσει τόσο απλά.

Δεν ήξερε πως να νιώσει οπότε επέλεξε να μην νιώσει τίποτα.

Σάββατο νύχτα.

Το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν η νονά της.

Μιλούσε με την μαμα της για τον χορό του σχολείου.

"Η Allison δεν θελει να πάει." είπε κοιτώντας την.

"Μα δεν ξέρω γιατί." συνέχισε.

Μετά απο 5 λεπτα τερμάτισε την κλίση και κοίταξε την κόρη της.

"Γίνε πιο ζωντανή. Αρχίζει ο κόσμος να μου κάνει παράπονα και ερωτήσεις για εσένα."

"Τι ερωτήσεις;"

"Γιατί δεν χαμογελάς, γιατί είσαι ακεφη, γιατί είσαι με τα μούτρα συνέχεια, σε χαιρετανε και απαντάς ψυχρά. Σοβαρεψου."

"Να βλέπουν τα μούτρα τους, νοιαστικαν και καλά." συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο της.

"Σε βαρέθηκα, όλα τα παράπονα σου, την άθλια όρεξη σου, τα μούτρα σου που είναι συνεχώς κατεβασμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό σου λείπει και είσαι έτσι."

Γέλασε.

Την έπιασε ένα νευρικό γέλιο.

"Ειρωνεία?" είπε συνεχίζοντας να γελάει.

"Τι ειρωνεία; Γιατί τι σου λείπει;"

"Πολλά. Και το ξες. Κουράστηκα."

"Κλαις συνέχεια, κλείνεσαι στο δωμάτιο σου, δεν ανοιγεσαι, και δεν είσαι το παιδί μου πια, έχεις γίνει κρύα, απόμακρη, κακιά, ειρωνική, αντιδραστική, και ψυχρή. Είναι κουραστική η όλη κατάσταση. Μπορείς να κατεβάσεις την διαθεση κάποιου μόνο με μια έκφραση σου."

"Σταμάτα! Σταμάτα πια! Κουράστηκα να σε ακούω και εσένα και τον άντρα σου να με κρίνετε. Αν θέλω να κλαίω θα το κάνω, και δεν μπορεις να με σταματήσεις. Κουράστηκα. Ποτέ δεν σου ζητάω ΤΊΠΟΤΑ, απλά λίγη κατανόηση, εμπιστοσύνη και ελευθερία. Θέλω να ζήσω όπως κάθε έφηβος. Χωρίς φωνές συνέχεια. Δεν θελω να γίνω σαν αυτόν, νευρική και υστερική! Θέλω μια απλή ήρεμη, φυσιολογική ζωή." τα δάκρυα της ήδη έτρεχαν και δεν ήξερε πως να εκφραστεί.

"Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να επιλέξουμε τους γονείς μας." της είπε με μια παράξενη έκφραση.

"Λοιπόν ούτε παιδιά, μην προσπαθείτε να με αλλάξετε. Βαρέθηκα."

"Δεν το κάνω, απλά θέλω να είσαι καλά. Εσύ είσαι ολο παράπονα και θες να έχεις διαφορετικούς γονείς απο αυτούς που έχεις, αλλά αυτοί είμαστε, τι να κάνουμε;"

"Εσύ με συγκρίνεις με ολον τον κόσμο." είπε κρύα.

"Όχι. Και είσαι άδικη, πολύ άδικη με εμάς, δεν μας δείχνεις ίχνος αγάπης, δεν μας αγαπάς Allison."

Για κάποια στιγμή το σκέφτηκε.

Ένοιωσε τύψεις.

Αυτή έφταιγε ίσως.