Crybaby.

Chapter 18.

Σας κυρίεψε πότε το συναίσθημα της απόρριψης;

Η του να θέλετε κάποιον πολύ απλά να μην μπορείτε να τον έχετε;

Και αυτή τον ήθελε πολύ.

Όχι όπως όλες.

Δεν ήθελε να είναι μαζι της 24 ώρες το 24ωρο.

Δεν ήθελε να μιλάνε με μηνύματα όλη μέρα.

Δεν ήθελε καν να ξέρει πως τον ήθελε.

Το μόνο που ήθελε απο αυτόν ήταν μια αγκαλιά.
Ξέρετε,απο αυτές τις σφιχτές,που σε κάνουν να νιώθεις σαν ενα σμήνος απο σφήκες τσιμπάνε το στομάχι σου.
Ήθελε μια αγκαλιά για να την θυμάται,έστω και αν απο την πλευρά του ήταν μια απλή φιλική αγκαλιά.

Δεν θα έκλαιγε ποτε επειδή δεν την ήθελε.Οχι,δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

Αυτός σαν να αγνοούσε την ύπαρξη της.

Δεν την πείραζε.

Επειδή δεν τον ήθελε πραγματικά.

Ήξερε πως τον επόμενο κιόλας μήνα θα τον ειχε ξεγράψει.

Δεν πίστευε στον έρωτα της ηλικίας της,ηταν τόσο γελοίος.

Τον αγαπούσε σαν άνθρωπο,πολύ. Αλλά οχι σαν αγόρι. Της άρεσε σαν αγόρι.

Ίσως ήθελε κατι για να την κρατάει ζωντανή,αλλά αυτό το κάτι δεν ήταν αυτός.

Το μόνο που ζητούσε ήταν μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά όχι φιλική,ήθελε να ζήσει το παθος,την λαχτάρα του να περιμένει να δει κάποιον την επόμενη μέρα,την απογοήτευση της απόρριψης. Αυτα ήθελε να νιώσει,και απλα χρειαζόταν ένα θυμα.

Και δεν υπήρχε καλύτερο θύμα απο αυτόν.

Γιατί κατα βάθος,ήθελε να τον πληγώσει.