HASHTAG // FORTY-ONE: #SoDamnSweet

170K 2.8K 46
                                    

Hashtag // Forty-One: #SoDamnSweet


Avery's POV


"SURPRISE!"


That's the first thing I've heard as soon as I opened the door of our suite.

I almost rolled my eyes. Anong surprise pinagsasabi nito? Nagtext na kaya siya!


"Ha. I am so shocked you're here, Luis." I plainly said while slowly widening the opening of the door for him. At ang walangya pasipol-sipol pang pumasok na parang sa kanya itong kwarto.

Napailing na lamang ako. Isip bata.


After looking around for a bit, bigla na lang niya akong niyakap nang makalapit siya sa akin!

Okay.

Friendly hug lang yan, Avery. Wag kang magpakita ng violent reaction dyan!

"I miss you." Bulong niya habang niyayakap ako nang mahigpit. Sobrang higpit, to be exact.

As his best friend, I also hugged him back. Na-miss ko rin naman to kahit dalawang araw pa lang simula noong umalis kami ni Raven. Everyday kasi itong nasa bahay e.

As soon as we part from the hug, I looked at what he's wearing. Napakunot ang aking noo.

He's wearing slacks and white long sleeves na nakatupi hanggang sa may siko niya. Teka lang, dumiretso ba ito dito galing sa trabaho niya? What the. Hindi man lang ba ito nagbihis?

"Luis, bakit hindi ka man lang nagbihis?" Though I admit, gwapo pa rin naman siya sa suot niya but it looks like he's here for business! Jusko naman itong lalaking to. "Ganyan mo na ba talaga ako ka-miss at ni-pagbibihis hindi mo na nagawa dahil sa sobrang pagka-miss sa akin?" I kid.


"Paano mo nalaman?" He seriously said that made my jaw drop for a while bago ako nakapagsalita. No way.


"Wag mo kong bolahin! Alam kong excited ka lang pumunta dito dahil gusto mong libutin ang Tagaytay!" I replied at naglakad papuntang kitchen. Nakasunod naman siya sa aking likuran.

After having some chitchats, I offered him something to eat. It's almost 11PM that time, baka hindi pa siya kumakain. He immediately grabbed the plate on my hand and quickly ate it. He's probably that hungry.

Matapos kumain ni Luis, I asked if he checked in already. But he said that there were still no available rooms. Instead, he just let the staff reserve him a suite if ever there is available. I had no other choice too but to let him stay in mine and Raven's suite for a while.

Dasal ko lamang ay sana hindi magalit si Raven sa akin. I just hope so. Galit pa nga iyon sa akin, tapos dinagdagan ko pa ngayon hindi ba? Baka mas lalo lang iyong magalit sa akin e.

But, I have a reason. I am just helping my friend out here. Si Luis nga palagi akong tinutulungan, siguro naman ngayon ako naman ulit ang tutulong.

The next morning I woke up as the rays of the sun touched my face. Nang mapatingin ako sa aking phone, it was now 7:35 am.

Napatingin ako sa paligid.

Wala pa ba si Raven?

Magkasama na ba ngayon sila Katherine?

Ano kaya ang ginagawa nila sa mga oras na ito? O kagabi?


Napahilamos ko na lang ang kamay ko sa aking mukha. Why can't I stop thinking about him and that girl? Sht. Kaya ako nagkakaproblema e! Dahil sa kaiisip sa mga bagay na hindi naman dapat isipin!


My Possessive Hunk Husband (Possessive Series #1) #Wattys2016WinnerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon