My Possessive Hunk Husband (Possessive Series #1) #Wattys2016Winner

HASHTAG // TWENTY-SEVEN: #Needed

Hashtag // Twenty-Seven: #Needed

Avery's POV

"Ano?" Napalingon ako sa kanya na nakakunot ang noo. I just want to make sure if I heard him right. Or at least I heard him right.

Iniwas niya lamang ang tingin niya sa akin.

"I said, here's my phone," Sabi niya at sinalubong ang tingin ko.

I inhaled again. Damn! Gusto kong ngumiti ngunit ayokong mahalata niyang nasisiyahan ako sa ginagawa niya ngayon. He's opening up!

"Okay." Inabot ko mula sa kanya ang cellphone niya at nagsimulang mag-order ng makakain.

Nakita kong umupo siya sa sofa at binuksan ang TV. Nakahawak siya sa kanyang labi habang nakapangalumbabang nanunuod.

Dammit, what I would do to know what he's thinking right now.

Nilapitan ko siya sa sala matapos makapag-order ng pagkain. He didn't even look at me as I stand in front of him. Tsk. Suplado!

"Where's your first aid kit?" I asked him, raising my brow. Wala lang. Gusto ko ako ang magmukhang superior sa aming dalawa ngayon. Kasi 'pag nagpapakita ako ng mahinang side, baka hindi na naman 'to mamansin sa akin. Damn desperate.

"Why?" Tanong niyang pasuplado.

"Baka ipapakain ko sa'yo? First aid kit, eh."Sarkastikong sabi kong nakairap. He just weirdly looked at me. "Gagamutin ko 'yang sugat mo sa labi." Mas mahinahong sabi ko ngayon. Oh well.

Umiling siya. "You don't need to do that. Kaya ko ang sarili ko." Iniwas niya ang tingin sa akin.

"Yeah, right. Gusto ko lang magmalasakit. Alam ko namang kaya mo ang sarili mo, eh. Kaya mo nga mag-isa kahit wala ako."

Dammit, mapapa-hugot pa 'ata ako nito. Stop it, Av! Kunin mo na lang ang first aid kit!

Tumikhim ako. "Asan nga?"

Hindi niya ako sinagot. Pero tumayo siya at pumunta sa isa sa mga kwarto nitong condo niya at pagbalik niya dala-dala na ang first aid kit.

Pinipigilan ko na naman ang pagngiti ko. Hay, Raven. Ewan ko sa'yo. Ang tigas ng ulo mo pero sumusunod ka pa rin sa sinasabi ko.

Inabot niya ito sa akin nang nakakunot ang noo tsaka siya sumalampak sa sofa nang nakataas ang paa at nakahawak sa remote. Tamad siyang pumipili ng channel at nakasimangot na nakatutok sa TV.

Nilapitan ko siya at umupo sa may paanan niya. Tinitigan ko muna siya sandali. "Umayos ka nga ng upo, Raven."

I heard him groaned pero sumunod pa rin. Ngayon magkatabi na kami sa pag-upo pero siya ay nakatingin pa rin sa TV. Diyos ko naman.

Kumuha ako ng bulak at nilagyan ito ng ointment. Hinawakan ko ang baba niya at pinaharap ko ang mukha niya sa akin para magamot ko nang maayos ang sugat niya.

"I told you, you don't need to do th—" Idiniin ko ang bulak sa sugat niyang nasa gilid ng labi. Napasigaw siya sa lakas ng pagkakadiin ko. Serves you right!

"Ano, magsasalita ka pa?"

"Tsk. I wouldn't dare—OUCH!" Idiniin ko na naman ito. Sabing 'wag magsasalita, eh.

Pinaningkitan ko lang siya ng mata at patuloy na ginagamot ang sugat niya. Mayroon pa nga ito sa gilid ng pisngi.

Bumuntong hininga siya at ngayon ko lang napagtanto kung gaano kami kalapit ngayon.

God, biglang nanginig ang kamay ko sa pag-iisip na sobrang lapit namin ngayon. Agad kong ibinaba ang kamay ko at kunwa'y nilalagyan uli ng ointment ang bulak. My goodness.

"Ba't nanginginig kamay mo?" Maang tanong ni Raven. Duh, isn't it obvious you idiot?!

"Lamig, e." Kaswal na sagot ko. Speaking of... ba't biglang uminit ang paligid? Nakatitig pa rin si Raven sa akin habang nilalagyan ko ng ointment itong bulak. Ni hindi ko na nga siya matingnan uli! Ano ba itong nangyayari sa akin?!

"Ah.." Sarkastikong sabi niya.

Pero hindi ko ipinahalatang naapektuhan ako sa kanya. Hindi. Ni hindi ko nga ipinapahalata pero halatang-halata sa kilos ko! Oh God.

Idinampi ko ulit ito sa labi niya nang hindi nakatingin sa mga mata niya. Halata much, Av?

Ramdam na ramdam ko talaga ang hininga niya sa aking mukha. His warmth, his scent... Him...

Napatingin ako sa mga mata nya habang nilalapat ang cotton.. then I looked at his lips...

Damn those kissable lips! Napahugot ako ng hininga at tinignan siya uli sa mata na nakatingin din sa akin! Oh God. I can't help it anymore!

All my inhibitions were thrown out of the window and I kissed him! I don't care about anything now. All I can think about is how I missed him! How I damn missed him!

What surprised me was that he kissed me back. HE FCKING KISS ME BACK! He bit my lower lip causing me to moan. We kissed hard. Na para bang sabik na sabik kami sa isa't isa. Sabik sa labi ng isa't isa.

I encircled my arms around his neck to pull him closer. Nakahawak siya may likod ko to support me. We kissed until we're almost out of breath.

Then we parted. Isiniksik niya ang kanyang mukha sa aking leeg, ramdam ko ang hininga niya mula rito,at niyakap ako nang mahigpit—sobrang higpit na para bang ayaw niya akong mahiwalay sa kanya.

He sighed...

"You're still my life, Avery..." he said, still hugging me tightly. "I don't know why but... I still love you so much. I love you so much!"

A tear escaped my eye as I continue to listen to him. Dammit.

"Being without you was hell. Pure hell. I was devastated. I realized, I really need you to complete me, Avery. You complete me. Nasira na ako nang inilayo ko ang sarili ko sa'yo... But now..."

He raised his head to look straight to my eyes. A tear fell from my eye. He wiped that tear and held my hand. He kissed it gently. "I won't ever let you go again this time, Av. Take my all. I don't fucking care kung wala ng matira..."

He said and kissed me again.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥