Project Daddy || a.i [Tłumaczenie]

Rozdział 3 || Ona zrobi panu loda

–Co ty pieprzysz Ashton?– wrzasnęłam, wkraczając do jego domu.

Po jego telefonie zmusiłam mamę, aby mnie tutaj przywiozła. Przez drogę zaplanowałam sobie co powiem i co zrobię, gdy już tam będę. Nie mogłam odrzucić myśli, aby nie przywalić mu w twarz lub powiesić za te jego niedorozwinięte jaja. Przez jego głupotę dostanę słabą ocenę. Znajdziemy to dziecko, nawet jeśli mielibyśmy przeszukać ten obiad tysiące razy. Skierowałam się do salonu i opadłam z desperacją na kanapę, zakrywając twarz poduszką.

To się nie dzieje.

–Nie miałeś go nawet jeden dzień Ashton!–jęknęłam, mój głos przypominał stłumiony szloch.

– Wiem to – westchnął, siadając obok mnie.– Wiesz, zawsze mogło być gorzej.

– Jakim cudem? – zapytałam, odrzucając poduszkę i gapiąc się w niego oskarżycielsko.

On jednak tylko wzruszył ramionami, uderzając palcami o swoje udo. Czy nie mógłby chociaż na pięć minut wziąć sprawę na poważnie i zacząć działać?

– Mam ochotę cię udusić – stwierdziłam, kręcąc głową w desperacji. –Jest mi niedobrze, gdy na ciebie patrzę.

–To jest tak samo twoja wina jak i moja – bronił się, denerwując mnie jeszcze bardziej.

– Jak? – wrzasnęłam.

– Bo wyszłaś bez niego.

Na kilka sekund zatopiłam się w swoich myślach, zaciskając ręce w pięści.

Nie mylił się aż tak bardzo, ale to nie zmieniało faktu, że miałam ochotę mu nogi z dupy powyrywać.

– Gdzie je ostatnio widziałaś? – zapytałam, próbując uspokoić swój oddech.

Ashton przez kilka sekund wpatrywał się w sufit.

– Nie mam pojęcia.

Zaraz chyba naprawdę dam mu w mordę.

– Więc w jaki sposób mamy je znaleźć?

–Nie wiem! – wykrzyknął, gwałtownie wstając. –Ty jesteś ta mądrzejsza!

– To dlatego mnie tutaj sprowadziłeś? – zapytałam. –Dlatego, że jestem mądra?

– A jakżeby inaczej? –zdziwił się, sprawiając że zebrało mi się na mdłości.

Siedziałam cicho, wpatrując się w paznokcie i próbując powstrzymać się od płaczu. Nie rozumiałam czego to aż tak boli, w końcu z jego ust padały w moją stronę gorsze obelgi. Byłam pewna, że to przez stres związany z zaginięciem dziecka, a Ashton był tylko wisienką na tym ohydnym torcie. Pomimo tego, to bolało.

–Dora –powiedział delikatnie, a jego noga oparła się o stolik do kawy.

Zmarszczyłam brwi, słysząc do okropne przezwisko. Po jakiego grzyba on mnie tak nazywał?

–Nie mów tak do mnie– warknęłam, odwracając głowę w jego stronę.

–Sorry –zaśmiał się, a nasze spojrzenia się spotkały.

Szczęka opadła mi powoli, gdy zrozumiałam co właśnie powiedział. Czy on właśnie...? Nie, niemożliwe.

–Czy ty mnie właśnie przeprosiłeś? – uśmiechnęłam się, patrząc jak jego policzki przybierają kolor uroczego różu.

– Nie –burknął, krzyżując ręce na klatce piersiowej. –To był sarkazm.

–Coś mi się nie wydaje – postanowiłam mu trochę podokuczać. – Mam wrażenie, że chciałeś mnie przeprosić.