Project Daddy || a.i [Tłumaczenie]

Rozdział 2 || Kocham cię tatusiu

Zaufaj mi, niezależnie od tego jak przystojni są faceci, oni nie potrafią ukryć tego, że są obrzydliwymi świniami, które nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa.

– Nie widzę między wami podobieństwa –powiedział Michael, patrząc na mnie i na Luke'a. – Jesteście totalnie niepodobni.

– I dzięki Bogu – zachichotał Luke, wzdychając z ulgą i udając, że ściera pot z czoła.

Wywróciłam oczami i nerwowo gryzłam słomkę, co chwila biorąc małe łyczki coli. Nawet na sekundę nie spuszczałam z oczu Ashtona. Od niego zależała moja ocena, a ja nie zamierzałam pozwolić mu to zlekceważyć.

– Oni mają takie same nosy – stwierdził Calum, dokładnie badając moją twarz. Odwróciłam się od niego. Był zdecydowanie za blisko mnie. –I oczy też!

– Pandora jest brzydsza – burknął Luke, przejeżdżając ręką po włosach.

Miałam wrażenie, że wyciągam się do przodu i psuję mu te uczesane na jeża włosy. Ale to tylko mi się zdawało.

– Czumu sądzisz, że nigdy nie miała chłopaka? - zachichotał Calum, na co moje policzki przybrały odcień soczystego różu.

Jeżeli istniała jakakolwiek linia, to on ją właśnie przekroczył.

– Poważnie? – Ashton wybałuszył oczy w zaskoczeniu. – To znaczy, że jeszcze nigdy się nie całowałaś?

Pokręciłam przecząco głową, nerwowo tupiąc stopami o zimną podłogę.

Pierwszy raz całowałam się w wieku ośmiu lat, a było to z chłopakiem o imieniu Chance. Staliśmy, chowając się za regałem na książki i całowaliśmy się dopóki inni ludzie nas nie nakryli. Oczywiście, cała sprawa dotarła do nauczycieli. Gdy teraz przeglądam jego profil na Facebooku czuję po prostu obrzydzenie. Minęło kilka lat, a on zamienił się w regularnego ćpuna. Jego fioletowa czapka na złość podkreśla worki pod oczami, tworząc jego wizerunek na kształt pobitego bandyty.

On po prostu przyprawiał mnie o mdłości.

– Kogo całowałaś? – zmarszczył brwi mój brat

Siedziałam cicho, nie chcąc mu wyjawić tego sekretu. On dobrze znał Chance'a i szczerze go nienawidził. Gdyby Luke się dowiedział to awantura nie miałaby końca.

– Założę się, że to była tylko jej poduszka–zaśmiał się Michael, wbijając mi łokieć w żebra.

Złapałam się za bolące miejsce i odepchnęłam jego rękę, a moje policzki pokryły się gorącym rumieńcem.

– Na pewno tak było! – przyklasnął mu Ashton i rzucił we mnie zasmarkaną chusteczką.

–Nieprawda! – oburzyłam się, odrzucając ohydny materiał.

Chłopcy wybuchnęli gromkim śmiechem i rzucili talerzami na sam środek sali. Rozglądali się dookoła, niecierpliwie czekając na kogoś kto zbierze brudne naczynia. Wszystkie stoliki powoli zajmowali ludzie. Zaskoczyło mnie to. W końcu byliśmy w zwykłym barze.

– Kocham to miejsce– rzekł Calum, zakładając ręce na głowę i leniwie opierając się o siedzenie.

Prychnęłam, patrząc ostrożnie na mój obiad.

Jak można było to kochać?

– Dlaczego?

Wszyscy spojrzeli na mnie zdezorientowani. Michael znowu uniósł brew i przybliżył się do mnie. Burknęłam w desperacji i odepchnęłam go od siebie, przez co znalazłam się bliżej Caluma.