Beautifully Insane (Harry Styles AU)

~Σκανδαλη~

Jane's POV

Κουμπωνω βιαστικά το τζιν και αρπάζω μια τυχαία μπλε μπλούζα απο την βαλίτσα. Πιάνω στα χέρια μου την χτένα και ξεμπλεκω τα μαλλια μου μπροστα στον καθρεφτη πριν τα πιάσω εναν ψηλό κοτσο. Δεν χάνω χρονο με μακιγιάζ, απλωνω μόνο μια μικρή ποσότητα concealer κάτω απο τα ματια μου, καλυπτωντας τα σημάδια της αϋπνίας μου. Κάνω μια βόλτα στο μικρο δωμάτιο του ξενοδοχείου οπου διαμενω μια εβδομαδα τώρα, και ελέγχω αν έχω ξεχάσει κατι. Ο ήχος κλίσης του κινητού μου ακούγεται ξαφνικά στο δωμάτιο και μου παιρνει λίγη ωρα για να ανακαλυψω που βρίσκεται, και να δω το όνομα του Louis στην οθόνη.
"Ναι; Ναι μόλις εφευγα... Θα περάσω μια τελευταια φορά απο το νοσοκομειο και μετα θα... Δεν θα αρχίσουμε αυτή την κουβέντα ξανά Louis.. Η πτήση μου; στις 3.. Δεν χρειάζεται να περιμένεις στο αεροδρ.. Καλά, καλά... Ναι...θα προσέχω... Θα τα πούμε... Και γω σαγαπω..." τερματιζω την κλίση και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ηταν πολύ θυμωμενος σχετικα με την διαμονή μου στο Λονδίνο. Δεν ξερω γιατί το εκανα αυτό, εγώ θα ήμουν εξω φρένων αν με άφηνε να ταξιδεψω μονη μου πισω στο LA, αλλά απλα δεν ήμουν έτοιμη να φύγω απο το Λονδίνο τόσο γρήγορα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ποσο εκλαψα εκεινη την νύχτα, όταν άκουσα την νοσοκόμα του και τον γιατρό του να μιλάνε. 'είναι τελειωμενος', ετσι ειπαν. Πως μπορούσα να φύγω;

Η κατάσταση του έχει βελτιωθεί σημαντικά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας πλεον. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπε η νοσοκόμα. Όπως και να χει, με καθησυχάζει.

Σέρνοντας την βαλίτσα πίσω μου, βγαινω απο το δωμάτιο κρατώντας τα κλειδια στο αριστερό μου χερι. Παταω το κουμπί του ασανσέρ περιμένοντας, όταν αλλη μια εικόνα περναει απο το μυαλό μου. Εκείνη την μέρα που έμαθα για την κλειστοφοβία του. Κάποια βλάβη στον μηχανισμό του ασανσέρ ή κάτι τέτοιο, δεν με νοιαζει, αυτό που με νοιαζει ηταν ο τροπος που πάλευε να βρει την ανάσα του, κρατωντας σφιχτα τα χέρια μου μέσα στα δικά του, η έκφραση πανικού στο προσωπο του, η ελάχιστη ηρεμία μετα απο κάθε φιλί.
Πρωτη φορά με αφησε να τον δω τόσο αδύναμο, τοσο ευάλωτο. Να τον αγγιξω, να τον καθησυχασω, να τον προστατεψω απο οτι τον τρομάζει.
Το ασανσέρ φτάνει στον όροφο μου, και εγώ το κοιτάζω για ενα δευτερόλεπτο, πριν χαμογελασω αχνα και προχωρησω προς τις σκάλες.

[...]

"Μπορείς να με περιμένεις για λίγο, έτσι; Θέλω μόνο λιγα λεπτά, είναι ένας φίλος και..."
"Είναι εντάξει Jane" γελάει ο Tyler "Πάρε τον χρόνο σου. Θα περιμένω εδώ"
Ο οδηγός του ταξί μου ρίχνει ενα καθησυχαστικο χαμόγελο πριν μου γνεψει να βγω απο το αυτοκίνητο. Είναι γύρω στα 20, μελαχρινός, και απο τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ξέρω, μια διαδρομή μισής ώρας δεν είναι συνήθως αρκετή για να γνωρισεις κάποιον, αλλά εκείνος είχε κάτι που με τράβηξε απο το πρωτο δευτερόλεπτο. Είναι ανοιχτός, μπορείς να μιλησεις εύκολα μαζί του, εξυπνος, γλυκός, ευγενικός. Παίρνω την τσάντα μου και βγαινω απο το ταξι, κατευθυνόμενη προς την είσοδο του νοσοκομείου. Δεν κανουν καν τον κόπο να ρωτήσουν ποια είμαι ή ποιον ψάχνω καθώς προχωραω στον διάδρομο, βρίσκομαι εδώ κάθε μερα. Είμαι σχεδόν εξω απο την πόρτα του δωματιου του Harry, όταν η πόρτα ανοίγει και η νοσοκόμα του βγαινει έξω. Φαίνεται ανήσυχη, καθώς σκοντάφτει πανω μου απρόσεκτα, πριν κανει ενα βήμα πισω και με κοιτάξει παραξενα.
"Jane... " λέει με μια ανάσα "Ξύπνησε... "
Ανοίγω το στόμα μου ελαφρώς σοκαρισμένη, αλλά με διαπερνάει ενα κύμα ενθουσιασμού.
"Πριν λίγο... Ελεγξα τις λειτουργίες του, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα πρόβλημα" βλέπω πως έχει βουρκωσει, και εγώ το ίδιο.
"Μπ-μπορω να τον δω;" η φωνη μου τρεμει
"Φυσικά γλυκιά μου.." με πλησιάζει και τυλίγει τα χέρια της γύρω μου σε μια σφικτή αγκαλια, την οποία ανταποδιδω.
Μετα απο λίγο απομακρύνομαι, και γυρίζω για να ανοίξω την πόρτα του δωματίου.
"Jane..." λέει σιγανα πίσω μου
"Ναι;"
"Σε φώναζε"