Beautifully Insane (Harry Styles AU)

~Θα ζησεις~

Jane's POV
Ξυπναω ,και το πρώτο πράγμα που αντικριζω είναι οι ασπροι τοίχοι ενος νοσοκομειου.

Νοσοκομείου. Είμαι σε νοσοκομειο.

'Γιατί δεν με αφήνετε να πεθάνω?' Θελω να φωναξω μα κανεις δεν ακούει.'Ειμαι κουρασμενη!' Θέλω να φωναξω 'Έχω βαρεθεί να ζω ,θέλω να φύγω,θέλω να πάω κάπου καλυτερα!Κάπου που οι φωνές στο κεφάλι μου θα χαθούν,κάπου που δεν θα χρειαζεται να παλευω για να παρω ανασα ,κάπου που οι δαίμονες δεν θα μπορούν να με ακολουθήσουν!'. Μα δεν μπορω να τους ξεφορτοθω. Έχουν γίνει μέρος μου.
Καταριεμαι μέσα μου τους ανθρώπους,τους ανθρώπους που με τράβηξαν απο τον θάνατο,τους ανθρώπους που πιστεύουν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ομορφο απο την ζωή. Κιομως,υπάρχει. Όταν η ζωή σου είναι ενα χάος σαν την δική μου,όταν ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου,όταν χάνεσαι στο μυαλό σου,τοτε ο θάνατος είναι παραπανω απο ευπρόσδεκτος.

- - - - -
"Μπορω να την δω?" ρωταει ολο αγωνια το σγουρομαλλικο αγόρι την νοσοκόμα.

"Δεν είμαι σίγουρη ,νεαρε μου, η κατασταση της κοπελας παραμενη κρίσιμη. Έχει χάσει παρα πολύ αίμα,ο οργανισμός της έχει εξαντληθεί.". "Μονο για λίγο" επιμένει ο Χάρρυ "Σας παρακαλώ,πρεπει να την δω" "Εντάξει, μονο για 5 λεπτα. Ακολουθησε με" συμφωνεί η γυναικα,όταν ακούει την απόγνωση στην φωνη του. Αφήνει εναν αναστεναγμό ανακουφησης και προχωράει πίσω απο την γυναικα στον διάδρομο του νοσοκομείου.

Σε λίγο φτάνουν στο δωμάτιο της Jane,και μπαίνει διστακτικά μέσα,ενω κανει νεύμα στην νοσοκόμα να φύγει,κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Προχωράει με αργά βηματα και κάθεται στην καρέκλα δίπλα στο νοσοκομειακό κρεβάτι,με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά για το αναισθητο κοριτσι μπροστά του. Παιρνει το χερι της στο δικο του και το χαϊδεύει απαλά. Η κοπελα σαλευει λίγο στον ύπνο της.

"Μωρό μου?" ψυθιριζει ο Χάρρυ "Πως..πως είσαι?"

ρωτάει,μα δεν παίρνει απάντηση

"Σε παρακαλώ...απάντησε μου" τα ματια του πέφτουν πανω στις ματωμενες γαζες στο αριστερό της χέρι,και δεν καταφερνει να συγκρατησει τους λυγμους του "Λυπαμαι τόσο πολύ... Δεν ...δεν ξέρω τι να κάνω... Όταν μπήκα και σε είδα αναισθητη στο πάτωμα...εγώ....εγώ....."

δεν μπορεί να βάλει τις λέξεις στην σειρα,κλαιει με λυγμούς. "Δεν ηθελα να στο κάνω αυτό,δεν ήξερα πως θα με πονουσε τοσο να σε βλέπω πληγωμένη...."παιρνει μια βαθιά ανάσα όταν τα καστανα ματια της κοπέλας ανοίγουν αδυναμα για να αντικρισουν τα πράσινα δικά του.
- - - - - - -