AŞK ÇIKMAZI

29.bölüm

AŞK ÇIKMAZI

29.BÖLÜM

Aynada kendi aksine baktığında, mutlulukla gülümsedi Eylül. Bembeyaz elbisenin içinde o kadar güzel hissediyordu ki kendisini.

"Nazlı bu çok güzel" Nazlı,Eylül'ün anlattıklarını idrak etmeye çalışıyordu aslında bir yerden de. Duyduğu hiçbir şey mantıklı gelmiyordu.

"Sen şimdi evlendikten sonra annen ve babanla yaşadığın eve geçeceksin öyle mi?Ve Savaş seni istemeye gelecek.Daha neler duyacağım? Bu ne saçmalık"dedi kendi kendine Nazlı.Cidden bunlar deliydi.Hiçbir işleri normal olmuyordu.

"Evet aynen öyle olacak. Savaş'a tam söylemedim ama babam bayağı bayağı tehdit etti beni. Rahat bırakmayacak biliyorum. Neyse kapatalım bu konuyu, şu çiçekleri de taksana saçıma"

Heyecandan ölecekti birazdan. Resmen aşık olduğu, sevdiği adamla evleniyordu ve karnında ondan bir parça vardı.

"Bebeğim mutlu musun?"diyerek karnını okşadı genç kız. Kendisini hiç eksik hissetmiyordu. Bebeği buradaydı, en yakın dostu yanındaydı. Annesini ve babasını aramıyordu bile.

"Teyzeciğim senin bu annen tam bir deli"dedi Nazlı, kızın karnını okşayarak. Eylül cesaretli ve dik bir kızdı. İstediği bir şey varsa eğer onu ne yapar ne eder alırdı.

"İyi ki yanımdasınız Nazlı. Sen olmasaydın ne yapardım bilmiyorum"

Gözünden yaşları süzülürken, diğer yandan mutlulukla gülüyordu Eylül. Normalde sulu göz bir insan değildi ancak bu aralar durduramıyordu kendisini.

"Ya gel buraya"diyerek sarıldı Nazlı arkadaşına sıkıca. "Bak ağlama makyajın akacak" Eylül geri çekildi ve yaşlarını sildi hızlıca.

"Tamam tamam iyiyim hadi aşağı inelim."
Birazdan merdivenlerden inecek ve tamamen sevdiği adamın olacaktı ve bir daha asla ayrılmayacaklardı.

—-

Savaş içinde ki bu heyecana anlam veremiyordu. Eylül,bebeğini taşıyordu ve zaten onlar hep birlikte olacaktı. Bir imza için bu kadar heyecanlanması normal değildi.Ya da normaldi,Eylül karısı olduğunda herkes artık tamamen bilecekti bunu,kimse ona yaklaşamayacaktı ve soyadını taşıyacaktı.Eylül Bulut olacaktı.

"Sen evlendiğin zaman yanında olacağım aklıma bile gelmezdi,gelsemde buna engel olmak için seni mutsuz etmek için gelirdim heralde"dedi Yiğit.Cidden burada olması garip geliyordu. Savaş, Yiğit'e baktığında aslında bu zamana kadar nasıl bir saçmalık yaptığını bir kez daha anlamıştı.Babasının annesine yaptığı şeyi Yiğit'e mağal edemezdi ve Meleği de yani kız kardeşini de suçlayamazdı. Ancak kendi umutsuzluğu kendi ailesinin olmayışı düşman yapmıştı onlara.Şimdi ise bir ailesi vardı,Eylül vardı bebeği vardı,geriye kalanların, geçmişin, yaşadıklarının bir önemi yoktu.

"Bunu itiraf etmek zor ama senin burada olman beni güçlendiriyor"dedi Savaş.
Yiğit cidden bu itirafı beklemiyordu.O anda içinden geleni yaptı ve bir anda sarıldı Savaşa.Genç adam şaşkınca kalırken, öyle değişik hissetmişti ki.İkisi de sanki iki kardeş bir arada olsa her şeyin üstesinden gelebilirlermiş gibiydi.Savaşta sarıldı kardeşine,sırtına vurdu gülerek.

"Tamam oğlum kızlar görecek yanlış anlayacak, düşmanız deyip duruyoruz"
Şakaya vurmasa koca bir adam olarak ağlayabilirdi Savaş.Yiğit gülerek geri çekildi ve omuzuna vurdu kardeşinin.
"Kardeş miyiz?" Kanları birdi hatta huyları bile aynıydı. Bunca zaman içten içe aslında birbirlerine ne kadar çok ihtiyaçları olduğunu yeni yeni anlıyorlardı.

"Kardeşiz"dedi Savaş.Merdivenden sesler gelince geri çekildi ikiside.Bu durumu kızlara nasıl açıklayacaklardı bilmiyorlardı.Zaten Savaş Eylül'ü görür görmez unutmuştu her şeyi.Vucudunu beyaz uzun elbisesinin içinde o kadar nefes kesici görünüyordu ki.Başına taktığı beyaz çiçekler öyle yakışmıştı ki.Savaş hayranlıkla yaklaştı sevdiği kadına.