«Θέλω να πάω στην Αμερική, έτσι όπως έχουν γίνει εδώ τα πράγματα νομίζω μόνο στο εξωτερικό μπορείς να έχεις τις ευκαιρίες που χρειάζεσαι.»

«Και δε βρήκες να πας κάπου πιο κοντά, δε θα σου λείψει η οικογένεια σου;»

«Θα μου λείπουν πάντα είτε μείνω εδώ είτε πάω στην άλλη άκρη του κόσμου.» μου είπε με θλιμμένο ύφος.

«Συγγνώμη, δεν ήθελα να γίνω αδιάκριτη. Λυπάμαι πολύ.»

«Δεν φταις εσύ, όσο καιρός κι αν έχει περάσει πάντα θα υπάρχει μια πληγή ανοιχτή.»

«Δεν έχεις αδέρφια;»

«Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό που δουλεύει στην Αγγλία, αλλά οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα στενές. Εσύ;»

«Εγώ είμαι μοναχοπαίδι.»

«Να φανταστώ ότι οι γονείς σου θα σου έχουν μεγάλη αδυναμία.»

«Όντως, με αγαπούν πολύ όπως κι εγώ άλλωστε και θέλω να τους ξεπληρώσω όσα κάνανε για μένα.»

«Είμαι σίγουρος ότι δεν περιμένουν κάτι, παρά μόνο να σε βλέπουν ευτυχισμένη.»

«Ναι, για αυτό κι εγώ θέλω τόσο πολύ να σταθώ δίπλα τους όσο μπορώ.»

«Και καλά κάνεις!»

Καθόμαστε για λίγο αμίλητοι και χαζεύουμε τα κύματα στη θάλασσα.

«Πόσο θα 'θελα να ήταν καλοκαίρι και να κάναμε μια βουτιά!» λέω με ονειροπόλο ύφος.

«Τι μας εμποδίζει να το κάνουμε;»

«Μήπως το ότι θα πάθουμε καμιά πνευμονία, λέω εγώ τώρα.»

«Ω, μη γίνεσαι τόσο υπερβολική, δεν έχεις ακούσει για τους χειμερινούς κολυμβητές;»

«Μόνο που εγώ τυχαίνει να μην ανήκω σ'αυτή την κατηγορία. Άσε που δεν έχουμε τα βασικά, ούτε μαγιό, ούτε πετσέτα!»

«Θα μπούμε με τα εσώρουχα και μετά θα ντυθούμε κατευθείαν.»

«Ναι, πολύ έξυπνο!» λέω σαρκαστικά.

«Εγώ μια φορά θα μπω, εσύ κάνε ότι θέλεις!» Γδύνεται στο λεπτό και μπαίνει φουριόζος μέσα. Εγώ τον κοιτάω και έχω μείνει. Ο άνθρωπος είναι τρελός δεν εξηγείται αλλιώς!

«Έλα, δεν είναι τόσο κρύα όσο νομίζεις» μου φωνάζει.

«Ναι, καλά σε πιστέψαμε τώρα.»

«Εσύ χάνεις! Δεν πιστεύω να ντρέπεσαι να ξεντυθείς;» λέει και σκάει στα γέλια. Ώρες ώρες γίνεται τόσο σπαστικός, ειδικά επειδή έχει δίκιο. Ε, όχι δεν θα τον αφήσω να μου πουλάει μούρη, θα μπω κι εγώ κι ας ελπίσουμε να μην αρρωστήσω.

Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω γρήγορα μέσα πριν το μετανιώσω. Άσε που νιώθω λίγο αμήχανα γιατί φοράω ένα αρκετά προκλητικό κόκκινο δαντελωτό σετάκι.

«Ωραία εσώρουχα! Δεν στο είχα να φοράς κάτι τόσο σέξι, τελικά δεν είσαι τόσο ξενέρωτη όσο θες να δείχνεις.»

Παρότι έχω κοκκινίσει από την ντροπή μου, προσπαθώ να το παίξω άνετη και προσβεβλημένη.

«Δεν ξέρεις τίποτα για μένα αγοράκι μου.» λέω με λάγνο ύφος και του κλείνω το μάτι.

«Κοίτα να δεις που χρειαζόσουν μια ψυχρολουσία για να ξυπνήσει η άγρια σου πλευρά.» και χαχανίζει.

«Ο πρώτος που θα φτάσει στην σημαδούρα κερδίζει.» λέω και ξεκινώ να κολυμπώ ελπίζοντας μ'αυτό τον τρόπο να ζεσταθούμε λιγάκι. Ο Άλκης δεν χάνει στιγμή και φτάνει σε χρόνο μηδέν.

«Νίκησα! Παραδέξου ότι είμαι ο καλύτερος.»

«Σιγά το κατόρθωμα, από την αρχή αυτός ο αγώνας ήταν άνισος.»

«Παρόλα αυτά εσύ έβαλες το στοίχημα και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσεις.»

«Δεν είπαμε κάτι για έπαθλο.»

«Γιατί πολύ απλά εννοείται!»

«Και τι ζητάς λοιπόν;»

«Τίποτα δύσκολο, απλά ένα φιλί.» με πλησιάζει και με παίρνει στην αγκαλιά του. Βάζει τα χέρια του στους γλουτούς μου και εγώ τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του και τα χέρια γύρω από το λαιμό του. Τα χείλη του αναζητάνε τα δικά μου και με φιλάει με τόσο πάθος που μια μικρή κραυγή μου ξεφεύγει. Η γλώσσα του παίζει με τη δική μου και ξεχνάω ακόμα και να αναπνεύσω, το μόνο που υπάρχει για μένα είναι αυτός. Έχω χάσει τελείως την αίσθηση του χρόνου και όταν ξαφνικά απομακρύνεται και με κοιτά στα μάτια νιώθω σαν να ξυπνάω από όνειρο.

«Είσαι τόσο όμορφη!» μου λέει γλυκά και με φιλά απαλά στα χείλη και εγώ λιώνω, ευτυχώς που είμαι στην αγκαλιά του. «Και τώρα πριν γίνουμε παγάκια πάμε να ντυθούμε.»

Βγαίνουμε στην παραλία όπου ντυνόμαστε γρήγορα για να μην ξεπαγιάσουμε και τρέχουμε για το σπίτι με το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μας.


Ορίστε και το 4ο κεφάλαιο! Γνωρίσαμε λίγο καλύτερα τους ήρωες μας και είχαμε και το πρώτο τους φιλί! ;) Στη φωτογραφία είναι ο Άλκης.

Περιμένω τα σχόλια και το αστεράκι σας!

Μεγάλες ΑγάπεςΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα