Having a campus heartrob as one of the main characters is a bit cliche but here, you'll witness some sort of twist.
Dare? Brave people always accept challenges, dares, tasks. All of them are just the same.
You accept challenges because you're brave...
"Hindi mo alam kung gaano kahirap at kasakit sa akin pakawalan ka kaya please, pakisabi na tanggap mo na talagang wala na. Pakisabi na wala ka nang pakialam sa akin. Please lang... pakisabing hindi mo na ako mahal."
¤¤¤
-Kyle's POV-
To: Bun
Good morning, otw there, I'll bring some breakfast with me :)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
To: Rae
Good morning bro, gising na ba ate mo?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Naging daily routine ko na 'to.
Pagkagising itetext ko 'tong magkapatid na 'to. Itetext ko yung pinakamamahal kong babae sa mundo at yung nag iisang kapatid ko.
From: Rae
Good morning Kuya, as usual, tulog pa rin, naghihiilik pa nga at tulo laway
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
To Rae
Hahahaha sige sige punta na ko,
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bumangon na ulit ako, naligo, nagtoothbrush, nag-ayos, nagpabango ng favorite na pabango ni Bun.
Dati kapag magkasama kami tapos naamoy niya 'tong pabango ko na 'to, yayakapin niya ako tapos ibabaon niya ang mukha niya sa dibdib ko nang matagal tapos sasabihin niya, 'angbangobangotalaga ng bun ko!'
Ang sarap alalahanin nung masasayang araw na kasama ko siya pero kasabay ng mga ito ang sakit na parang humuhukay sa puso ko at pagkatao ko.
Hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang emptiness sa pagkatao ko na tinapon ko na isang taon na ang nakakalipas. Nang mawala 'tong parte na 'to, para nalang akong naging empty vessel. Pakiramdam ko kulang na kulang ako, hindi ako makuntento.
Sobrang tanga ko nung mga panahon na 'yun. Hindi ko man lang naisip yung value ng bibitawan ko. Hindi ko naisip na kulang na kulang ako kapag wala 'yun. Kapag wala si Ree.
Kinuha ko na ang breakfast na niready ko kagabi sa ref at pinasok sa microwave. Favorite 'to ni Ree. Siyempre dadalhan ko na rin sina Tita Rhea at Tito Rico pati Rae.
Pinagmasdan ko ang buong kusina. Dito niya ako unang pinaglutuan ng breakfast, lunch at dinner. Dito ko siya formal na ipinakilala bilang girlfriend ko kanila Mommy at Daddy.
Nang tumunog na yung microwave, kinuha ko na din ang pagkain at binalik sa paper bag. Pumasok sa kotse ko at nagmaneho papunta sa bahay ng bun ko. Napatingin ako sa front seat.
Naaalala ko pa rin siya. Habang nagku-kwento siya habang nagdi-drive ako. Sobrang saya ng mga araw na 'yun. Bakit ko ba naisipang pakawalan nalang?
Araw-araw naaalala ko lahat. Lahat ng masasayang araw sa amin. Lahat ng masasakit na salitang binitiwan ko. Lahat ng pagmamahal at pangungulila ko sa kaniya laging bumabalik.
It's holding me so tightly that I can't let go.
I'm missing that feelings so badly that I can't let go.
I'm still deeply in love with her that I can't let go.
