MAFYA KORUMASI

56.BÖLÜM

"Ah, ah..."

Sinirle elimi sırtına götürüp pışpışlamaya başladım.

"Ee, ee, ee..."

Melodiyle yaptığım bu hareketi annem sesini çıkarmadan kabul etti. Bir süre sonra gözleri kapalı annemin yüzünün önünde elimi gezdirdim.

Tepki gelmeyince uyku hâlindeki annemi sarsmadan yataktan çıktım. Kaçar adım kapıdan çıkıp evin içinde Deniz'i aramaya başladım.

Baktığım her yerden elim boş dönerken gitme ihtimali aklıma korkuyla düştü.

Yok, canım. Bu kadarcık şeyden gitmez, değil mi?

Ulan geri zekâlı, ananı uyutacağına karını bırakmasaydın!

Harbiden ne yapıyordum ben? Deniz'i seçtiğimi anneme söylemiştim ama yaptıklarım hangi yöndeydi?

Allah cezamı versin, bunu hak ettim. Eşek herifin tekiyim. Gitmişse hakkıdır...

Merdivenlere oturup ellerimi sinirle saçlarımdan geçirip öfkeyle nefes verdim.

"Arat?"

Duyduğum tanıdık ses içimdeki boşluğu doldururken hızla ayağa kalkıp benim olana sarıldım.

"Annen uyudu mu?"

Başımı olumlu anlamda sallarken gülümsedi.

"Ben de Alya'yı uyuttum."

Kahkaha atarken eliyle ağzımı kapatıp beni engelledi. Elini öpücüklerimle sırılsıklam yaparken bir yandan da onu peşimden sürükledim.

"Nereye?"

Arabanın anahtarını kapının önündeki aynanın önünden alıp elimi ellerine geçirdim.

"Arabaya."

Kapıdan çıkar çıkmaz adamlarından biri telaşla bize doğru koştu.

"Arat Bey, bir problem mi var?"

"Yok, oğlum. Sen yerine dön."

Garaja geçip arabanın kapılarını açtım ve Deniz'i arabaya bindirdim.

Sonra kendim de bindim. Arka koltuğa kurulurken kucağıma kıvrılan kadınımı iki kolumla sımsıkı sardım.

Kalp atışlarını kalbimde hissederken huzurla gözlerimi yumdum. Bizim yerimiz belliydi. Kalplerimiz üst üste gelmedikçe bize huzur yoktu.

En kısa zamanda bunu annem de anlayacaktı.

***

Evimize yürüyerek gitmeyi teklif eden bendim. Bu geceki olaylar bunaltmıştı beni açıkçası. Biraz temiz hava almak en iyisiydi.

Boş sokakta sırayla dizilmiş sokak lambalarının altında Hakkı ve benim gölgemden başka hiçbir şey yoktu.

Yan yana sessizce yürümeye devam ederken elime değen sıcak elle bakışlarımı ona çevirdim.

Yanlışlıkla çarpmıştı herhâlde, çünkü hâlâ dümdüz önüne bakıyordu. Ben de tepki vermeden önüme döndüm. Bir süre sonra elinin üst kısmı yine elime temas etti.

Aramızdan zorlasan tüy bile geçmeyecek şekilde yürüyorduk. Yine yanlışlıkla olmuştur diye tepki vermezken soğuk havada üşüyen elim sıcaklıkla sarıldı. Hakkı'ya bakışlarımı çevirirken o da bana ifadesizce baktı.

Yine neden utandığıma anlam veremezken elimi kurtarmaya çalışarak konuştum:

"Birisi görecek şimdi."