GİRİŞ

541K 14K 4.5K
                                    


Ben Deniz AVCI 1994 yılında ailemin ilk ve tek çocuğu olarak dünyaya geldim. Bundan 12 yıl öncesine kadar herkes gibi benimde bir ailem vardı.

Beni seven hastalanınca başımda bekleyen bir ailem... Bütün mızmızlanmalarımı çeken bir annem, şımarabileceğim bir babam...

Ta ki bütün hayatımın mahvolmasına sebep olan o geceye kadar...

O gecenin başlangıcına gidecek olursak. Okuldan çıktığımda arabasının yanında beni bekleyen yakışıklı babamın yanına koşup sarıldım. Arabamıza binip sevgi dolu evimize doğru yol aldık birlikte...

Kapıyı gülümseyerek açan anneme sarılıp içeri geçtik annemin hazırlattığı yemeklere bakıp gülümsedim.

Seviyordum onları iyi ki benim ailemdiler ve yanımdalardı. 10 yaşındaydım ve kendime göre mükemmel bir aileye sahiptim.

Odama gidip üstümü değiştirip elimi yüzümü yıkadım. Aşağı inmek için odamın kapısını açmamla birlikte kulağıma dolan silah sesleriyle gözlerimi yumdum. Korkuyla koşarak odamdaki dolaba saklandım.

Merdivenlerden gelen ayak sesleri aralık olan odamın kapısında son buldu. Dolabımın içinde nefesimi tutmuş gözümde yaşlarla, içimdeki korkularla bekliyordum.

Odamın içine süzülen karanlık gölge daha da korkmama sebebiyet verirken, iyice sindim olduğum yere...

Cesaretimi toplayıp netleşen gölgeye baktım yüzünün sol tarafında derin bir yara izi vardı.

Biraz bekledi yatağıma bakarak sonra ayak sesleriyle birlikte uzaklaştı. Kesilen seslerle birlikte dolaptan yavaşça çıktım.

Yatağımın kenarından geçip kapıyı açtım merdivenlerden koşarak indim.

Annem, babam ve evimizin hizmetçisi Hatice teyze kanlar içinde yerde yatıyorlardı.

Gördüklerimle şoka girmiş bir şekilde yerimde çakılı kalmıştım. Annemin başucuna çöktüm ağlayarak

"Anne ne olur kalk. Anne korkuyorum yalvarırım kalk..."

"K-kızım."

"Anne korkuyorum."

"Korkma."

Gözümdeki yaşlar dur durak bilmiyordu. Hızla annemin sıcacık elini tuttum.

Annem derince bir nefes alıp verdi. Aynı anda elleri ellerimin arasından boşluğa kaydı ve gözleri tek bir noktada takılı kaldı.

Ruhunun bedeninden ayrılışını tamamıyla hissetmiştim. Elleri soğumuş teni soluklaşmıştı.

Sonra ağlamaktan kısılan sesime lanet edip tekrar tekrar sayıkladım.

"Anne. Anne. Annem..."

Gözümün önüne gelen anıyla bir su damlası yüzümde yolunu bulup çenemden aşağı yuvarlandı.

O gecenin sabahına kadar başında ağlayarak beklemiştim. Sabah polislerin ceset torbasına onları koyuşu ve sonrasında kendimi bulduğum yetimhane hepsi o gece yaşananlar yüzündendi.

O gece bütün hayatım değişmişti ve yine aynı o gecede yemin etmiştim.

Beni daha küçücük bir çocukken ailesiz, sevgisiz bırakanların yanına bırakmayacaktım. Çocukluğumu ve ailemi elimden alanlar verecekti hesaplarını...

Şimdi ise 21 yaşındayım. Yetimhaneden çıkalı tam 3 yıl oldu. Bu süre boyunca ne iş bulduysam çalıştım, para biriktirmek için.

En son olarak bilerek araştırıp bulduğum spor salonunda işe girdim. Çalıştığım bu salon ailemi öldüren adama aitti.

MAFYA KORUMASI Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin