Lise Belası 2

21.Bölüm "Oha gördügüm manzara gerçekmi ?!?"

Önceki bölümden hatırlatma ;

Babası kızına sıkıca sarılmış , güven verici kollarıyla onu sarmalamıştı. Ikiside korkmuştu şimdi ise birbirlerini kaybetmenin korkusunu yaşıyorlardı.

Ben bu duyguyu hiç yaşamamıştım. Baba güveni nedir bilmiyordum. Ama karşımda gördüğüm manzara çok güzeldi. Bir baba ve bir kızın hiç bitmeyecek olan sevgisiydi...

YENİ BÖLÜM

Uykusunun en tatlı yerinde saçlarının arasında hissettiği sıcak ve şevkatli dolaşan eli hissetmesiyle gözlerini yavaşça araladı. Hala uykulu olduğu için gözleri bulanık görüyordu. Ama bu koku , bu sima kesinlikle Tuna'dan başkası olamazdı. Kurumuş ağzını hafifçe aralayarak konuştu

"Tuna?"

"Benim Ufaklık uyu istersen"

"Nerdeyim?"

"Evindesin , güvendesin"

Diyerek baba şevkatiyle konuştu sanki Tuna.

Yaprak ise hala kendini korkmuş hissediyordu. Hayatında sürekli kaçırılmıyordu sonuçta. Ilk defa yaşamıştı ve birdahada yaşamasına gerek yoktu.

Sakince oturduğum yerden kalktım ve Tuna'nın gözlerine baktım uzun uzun. Beni anlamalıydı çok korkmuştum ve şuan gözlerimi ilk açtığımda yanımda olan kişi oydu

"Sarılmak istermisin?"

Diyerek soru sorduğunda anında kollarımı boynuna doladım. Tuna'ya çok değer veriyordum. Bunu anlamıştım ve kabullenemesemde içimde bunun olduğunu hep biliyordum.

Kollarını sımsıkı belime dolarken huzur dolmuştu içim. Neden böyleydi bilmiyorum ama tek gerçeği kabullenebilirdimki ona alışmıştım ve yokluğu bana hep tuhaf geliyordu.

"Babam nerede Tuna?"

"O aşağıda ben sadece sana bakmak için gelmiştim"

"Babamın yanına gitsem iyi olur "

Diyerek yataktan hızlıca kalktım

Hayatım 17 yaşındaki bir kıza göre hiç normal gitmiyordu. Sürekli bir olay yaşıyordum. Oysaki benim çevremdekiler şimdi oturup ders çalışıyorlardı. Rüzgar gitmişti , Tuna girmişti hayatıma , daha sonra Annem ortaya çıkmıştı şimdi ise kaçırılmıştım. Cidden tuhaftı.

Aşağı indiğimde Babamın Mira kişisiyle sohpet ettiğini gördüm. Ama takmadan yanlarına gidip tekli koltuğa oturdum. Babam bakışlarını anında bana çevirdi ve gülümsedi

"Iyimisin kızım?"

"Normalim."

Diyerek cevapladım onu ve daha sonra bakışlarımı karşımdaki kadına çevirdim. Gerçekten babamın ona deliler gibi aşık olması çok normaldı çünkü çok güzel bir kadındı.

Uzun sarı saçları kocaman mavi gözleri incecik vicut hatlarıyla bütün erkeklerin dikkatini çekebilecek yaştaydı ve şuan bir kadın olmasına rağmen gençlik yıllarındaki resimlerinden hiçbir farkı yoktu. Mira Soykan gerçekten harika bir kadındı.

"Beni bir zaman kabulleneceksin değilmi Yaprak?"

Diyerek sorduğunda ona karşı dalgın bakışlarım ciddiye binmişti.

"Aslında senle birşey konuşmak istiyorum başbaşa"

Diyerek babama baktım sonra babam anlayıp kalkmışı zaten.

"Evet ne konuşmak istiyordun?"

"Konuşmak istediğim şey sensin. Bak sana nasıl hitap edebileceğimi bile kestiremiyorum. Anne demelimiyim bilmiyorum. Ama senin bir hatan yok sadece kabullenemedim tamammı? Çünkü ben küçüklüğümden beri senin hayalini kurdum. Rüyalarıma gelirsin belki diye dua ettim. Okuldakilerin anneleriyle arkadaş gibi takılmalarına hep özendim. Ve en çokta babamın her gece senin adını sayıklayarak uyumasını onun o acı dolu sesini kalbimin en uç noktalarına attım. Anlayacağın ben senin acını çok çektim. Ve senin birden çıkıp gelmen , herşeyi eskisi gibi istemeni kabullenemedim. Her şey eskisi gibi olamaz çünkü ben varım belki fazlalığı bilemiyorum. Ama benim için hayatını tehlikeye attın sen bir nevi kahramanım oldun. Sana teşekkür ederim. Sadece bana bir süre zaman ver alışıcam gerçekten sana 'anne' demeyi , seninle arkadaş gibi vakit geçirmeyi öğreneceğim . Çünkü biliyorum sen kötü değilsin. Sadece kötü bir yaşantın oldu o kadar. Hayatındaki tek iyi şeyse babam. Bunun farkındayım. Bu yüzden artık sana karşı kin beslediğimi düşünme"