Parti devam ediyordu. Her kes eğleniyordu. Tabi ben hariç. Kendi doğum günümde her kes eğleniyordu ama ben eylenmiyordum. İnsan bir söyler ama bu ne ya.. olay üstüne olay. Benim sinirleniceğimi bile bile bunları bana yaşatmaya hakları yoktu. Başqa tür bir süpriz yapa bilirlerdi dimi. Sahneye çıktım. Mikrafona yakınlaşdığımda her kes şarkı söyleyeceğimi sandı. Ama şarkı söylemeye çıkmamışdım. Her kes beni izliyordu. Ve konuşmaya başladım.
"İlk önce bana böyle bir doğum günü hazırladığınız için size teşekkür etmiyicem. Evet doğru duydunuz. Çünkü benim sinirleniceğimi hepiniz biliyordunuz. Sabah telefonum çalıyor açıyorum babam. Babamla konuşacağıma çok seviniyorum. Ama babam bana hakaret ediyor üstüne birde telefonu suratıma kapatıyor. Zehra teyzeyi arıyorum oda telefonu suratıma kapatıyor. Odamdan çıkıyorum masada bir not görüyorum. Sevdiğim insan haber vermeden izmire gidiyor. Okula gidiyorum yıllar önce en iyi arkadaşım hatta kardeşim elifle çarpışıyorum. Ona o kadar şey anlatacakken tenefüste bana mesaj atıyor. Ve işi çıktığını söyleyib gidiyor. Eve geliyorum bir anda karşımda annemi görüyorum. Sonra beni süpriz diye buraya getiriyor."
Bunları söylerken ağlıyordum. Her kesin gözü dolmuşdu. Selim bana dolu gözlerle bakıyordu. Elif desen ağlıyordu. Annemle zehra teyzede öyle. Babamında gözleri dolmuşdu.
"Hepinize gerçekten çok teşekkür ederim. Doğum günümde bana bunları yaşatdığınız için"
Ordan çıktım. Arabama binib uzaklaşdım.
YOU ARE READING
Atarlı Prenses
Teen Fiction→Atarından asla vazgeçmeyeceksin değil mi? ←Sensin Atarlı →Tamam , Atarlı Prensesim.. ←O , zaman sende Ayarsız Prens'sin →Ayarsız mı? ←Evet , oğlum senin ayarın yok ki , bozuk telefonlar gibisin. →Aşk olsun Eylül.. ←Oldu zaten.. →Ne?.. ←Ben sana aş...
