Baka Sakali 2 (Published under Pop Fiction)

Kabanata 22

"Kasi kung anu-ano na ang iniisip mo."

Natahimik ako.

"Rosie, kung ayaw mo na ako dito... Uuwi ako diyan. Sabihin mo lang."

Umiling ako at pumikit. I knew it... Doubts... Hindi applicable sa lahat ang sinabi ni Brandon. Maaring may point siya pero hindi ito applicable para samin ni Jacob. I'm sure of that!

"Sorry, Jacob." Sabi ko.

Napabuntong-hininga siya.

"Tumigil ka na..." Aniya.

Kinagat ko ang labi ko.

"Tigilan mo na ang pag-iisip mo ng mga ganyan, Rosie."

Napawi lahat ng pangamba ko sa nakalipas na tatlong linggo. Pangamba at pagdududa lang ang mga iyon. Wala ng iba pa... Hindi na ako mag aaksaya ng panahon para isipin pa ang mga iyon.

"I'm sorry."

Pinunasan ko ang luhang dumaan sa pisngi ko. Kinagat ko ang labi ko at iniwasang magsalita pa para di niya marinig ang pag-iyak ko.

Ilang minuto pa ang nakalipas, walang nagsasalita saming dalawa. Hindi siya nagsalita. Hindi rin ako nagsalita.

"Jacob, sige na matulog na tayo." Mabilis kong sinabi 'to para di niya marinig ang paghikbi ko.

"Okay. Matulog na tayo. Wa'g mong ibaba. Hayaan mo lang." Aniya.

Parang kinurot ang dibdib ko sa sinabi niya.

"Gusto kong marinig ang paghinga mo. Kahit di kita nakikita. Kahit paghinga mo lang, Rosie. Gusto kong marinig. Dahil miss na miss na kita at di ko kayang ganito."

Hindi ako nakapagsalita sa pagpipigil ko ng luha.

"Rosie?"

Humikbi ako. Shet!

"Umiiyak ka?"

"Hindi." Nanginig ang boses ko.

"Umiiyak ka! Rosie! Tama na!"

"Matulog na tayo."

"Rosie, I love you." Aniya. I can almost hear his desperation.

"I love you, too."

"Bakit ang lamig mo sakin? Bakit pinuputol mo agad ang linya bago ko pa masabing, 'I love you, more'. Alam mong may dugtong pa ito diba? Bakit di mo na dinidinig yun? Hindi na ba yun importante? Wala ka na bang pakealam?"

"Importante... I'm sorry... I'm so sorry..."

I'm sorry for doubting you, Jacob. I don't deserve you. Akala ko siya yung magkakaproblema sa pagkakalayo namin pero eto ako at ako pala yung magkakaproblema.