Past is the present

Chapter thirty

"She really reminds me so much of you,babe" ngumuso lamang ako habang binubulong iyon ng asawa sa kanya.

"The difference is,our daughter knows how to manipulate the situation really well" nahuli nito ang siko niya ng akmang sisikuhin ito sa tagiliran nito.

Tumawa pa ito na lalo niyang ikinaiinis.

"Whatever,Leo" humakbang siya para iwanan ito pero kaagad nitong nahuli ang kanyang bewang. Nagdikit ang likod ko sa dibdib nito,dama ko ang tigas ng katawan nito.

"Di na mabiro ang baby ko oh" pinugpog nito ng halik ang kanyang leeg,sumilay ang ngiti sa mga labi niya.

"Nakakainis ka,alam mo yon?"

"Namiss kita sobra" lumambot ang puso niya para sa asawa. 

"Namiss din naman kita ng sobra sobra,babe" malambing na tugon niya dito.

Pinanggigilan na naman nito ang kanyang balikat na expose dahil sa suot niyang dress na off shoulder.

"Leo!" Napaiktad siya ng kilitiin siya nito habang yakap pa rin siya mula sa likod.

"Namiss ko ang baby ko na to e,let's go to bed na baby" hindi niya mawari kung tatawa ba o maiinis dahil sa pangingiliti nito at dahil na rin sa mukha itong tanga na binebaby talk siya ng asawa.

"Para kang baliw,Leo" puna niya dito.

"Muntik na nga babe,konting konti nalang baka hindi mo na ako nadatnan na matino,baka sa mental na ako dinadalaw ng mga anak natin,ikaw kasi e,ang taray taray mo,di mo ako pinapansin" kumunot ang noo niya.

"Anong pinagsasabi mo dyan?" Sukat doon sa tanong niya ay iniharap siya ng asawa dito.

He kissed the tip of her nose.

"Do you remember,that time na nasa isang cafe ka sa London,then may lumapit sayong lalaki na naka shades at cap?"

Lalong kumunot ang noo niya ng unti unti niyang narerecall ang sitwasyon na sinasabi nito.

May tinatapos siya noong thesis,last year na niya iyon noon. May mama na lumapit sa kanya,gray ang buhok nito,nakasalamin at balot bg makapal na jacket dahil winter noong mga panahon na iyon.

Nakaramdam siya ng sobrang kaba ng magsalita ang mama. Alam niyang may lahi ito dahil sa accent nito na makikilala na pilipino kahit mukha itong foreigner.

Sa takot na baka masamang tao ito ay kaagad niyang inipon ang mga kagamitan. Magalang siyang nag excuse sa mama na may bigote at nunal sa ibabang gilid ng labi nito. 

"Ikaw iyon?" Ngumisi ito habang unti unting lumalapit ang mukha nito sa mukha niya.

Tinampal niya ang dibdib nito.

"Walanghiya ka,alam mo ba kung gaanong kaba at takot ang naramdaman ko noon? Lalo na ng kinabukasan ay namataan kong kausap mo si ate sa labas ng bahay nila,nakakainis ka talaga"

Tawang tawa pa ang loko kong asawa.

"Kinukumusta kasi kita sa pinsan mo,ayaw mo akong kausapin,alam mo ba kung gaano mahirap iyong makita kang kausap na ibang lalaki tapos kapag ako na ang lalapit sayo halos hindi mo ako matingnan ng diretso?" Namaang ako.

"Sobrang hirap,babe,one week akong sunod ng sunod sayo,dinaig ko pa ang stalker ng isang sikat na artista sa mga pinaggagagawa ko noon,masilayan ka lang,I can't stay long kasi iniisip ko ang mga bata,kung pwede nga lang kitang iuwi na,noon ko pa ginawa"

"E bakit hindi mo ginawa ang naiisip mo noon sa akin? Sana hindi lumipas ang ilang taon na hindi ko kayo nakasama,alam mo ba na hanggang ngayon ang panghihinayang ko sa tuwing naiisip ang mga panahon na nasayang dahil lamang sa kasakiman ng iba? I feel like i lost a very important treasure,its like a small part of me is missing,kahit naalala ko na ang lahat,,,but then I'm also thankful kasi kahit ganon ang nangyari sa atin,I'm still lucky that I'm alive and spending more time with my family,,I am blessed kahit wala akong maalala na may nagawa akong mabuti sa ibang tao o kahit sa pamilya ko..