Ya ben niye böyle dedim şimdi?
Çünkü onu seviyorsun gerizekalı!
İçses canımı sıkma! Yok öyle birşey.
Hıı evet kesin.
Ulan herkez mi bana karşı olur? Içsesim bile bana karşı lan!
Şimdi asıl konumuz bu değil.
Savaş herşeyi duydu lan!
Ne bok yiyeceğim ben??
Tedirgince güldüm. Bir açıklama yapmam gerek galiba.
"Tabiki öyle birşey yok. Ben sizi İrem' den kurtarmak için şey yaptım. Yanlış anlamayın. "
Bana tek kaşını kaldırarak baktı. Ulan yapma öyle.
Yüzünde piçimsi bir sırıtış belirdi. Sonra da kapının pervazından çekildi.
"Peki. Odana geçebilirsin."
Deyip eliyle kapıyı gösterdi.
Amk ya kesin yanlış anladı.
Ya da doğru anladı.
Ne doğrusu lan?
Mal gibi dikilme git odana!
Aynen şu an mal gibi dikiliyorum. Hızlı adımlarla önüme bakarak odadan çıktım. Sonra kendi odama geçtim.
Of ya!
İyi bok yedim gerçekten!
Hani kendimi ağırdan alacaktım ben?
Gerçekten malım.
Koltuğuma oturup kafamı masaya gömdüm. Zamanı geriye almak istiyorum.
Neden böyle birşey dedim?
Çok utanıyorum. Bir daha yüzüne bakamam ki!
İrem de duydu. Yarın bütün şirket öğrenir artık.
Offf!
Birkaç dakika sonra Ezgi odama geldi.
Ona olanları anlattım ama Savaş'ın ilanı aşk ettiğini anlatmadım tabi. Sadece işe dönmem için zorladı falan dedim. Hepsi bu.
Öğlen olduğun da Ezgiyle birlikte aşağı indik.
Ezgi'nin arkadaşlarının olduğu masaya gittik yine. Ben genelde etrafa sıkıcı bakışlar atıyordum. Bana birşey dediklerinde cevap veriyordum sadece.
Birkaç dakika sonra Savaş bey masamıza oturdu. Oha yani!
Ben hiç o tarafa bakmıyordum. O da bakmıyor zaten. Diğerleri ile sohbeti kurmuş. Ben burada yanlız takılıyorum. Vayy be!
"Savaş bu ne demek oluyor?!!"
Diye bağırdı birisi. Arkamı döndüğümde İrem'in babasını gördüm.
Doğru biz ortaktık değil mi?
Hayatıma sıçan adamla ortağız. Bunu annem bilse bir dakika tutmaz beni burada.
Savaş bey de ayağa kalktı.
Savaş bey konuşmadan adam devam etti.
"Sen benim kızımı hiç bir yerden kovamazsın. Biz ortağız. "
Diye sesini yükseltti.
Savaş bey alayla güldü.
"Benim size ihtiyacım yok. İstediğim kişiyi kovarım. Buna kimse karışamaz. "
Dedi sakin bir sesle.
"Bizim birbirimize ihtiyacımız var. Bunu sen de biliyorsun! "
"Benim kimseye ihtiyacım yok. Bunu en iyi sen bilirsin! Sen zor durumda olduğun için ortaklık kurdum ben. "
Adam sinirle etrafına baktı. Ve gözleri benimkilerle buluştu.
Bir süre öyle kaldı.
Zaman durmuştu benim için.
Herkez ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
