L.S.D. ( love saves damage)

ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ!

-Λουκ Μπλακγουντ-

Ακουστηκε ενας ενοχλητικός ήχος και με εκανε να πεταχτώ απο τη πολυθρόνα. Ενα συνεχόμενο "μπιιιιιπ" που σου τριπάγε τα αυτιά χωρις σταματημό. "ΑΝΝΑ!!!!" Φώναξα οταν ειδα το μηχάνημα να δείχνει μια ευθεία κόκκινη γραμμή...βρηκα στο διάδρομο και αρχησα να φωνάζω. "ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΠΟΙΟΣ!!!" Τοτε ήρθα τρέχοντας τέσσερις γιατροί, οταν μπήκα μεσα μαζι τους άρχισαν να με τραβάνε για να βγω έξω. "ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ!! Ειναι η κοπέλα μου. ΑΝΝΑΑΑΑΑ!!!!" Έβλεπα τους γιατρούς να μου μιλάνε αλλα δεν ακουγα τιποτα ούτε την ίδια τη φωνή μου. Αλλα ήξερα οτι φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Με τα πολλα πολλα με έβγαλα έξω σέρνοντας με και με άφησαν στην αίθουσα αναμονής. Η Λίλη με κοιταξε ανήσυχη και με ρωτησε κατι. Τα χείλη της κινήθηκαν αλλα δεν μπορούσα να ακουσω τιποτα παραμονής ενα βουητό στα αυτιά μου και τον χτυπο της καρδιάς μου. Η Λίλη το κατάλαβε και μου έριξε ενα χαστούκι που με επανέφερέ λιγο πολυ. "Λουκ !!! ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΜΙΛΑ!!" φωναξε ενω εγω βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού. "Άννα..." Ψέλλισα και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου χωρις να σταματήσω να κλαίω. "Λουκ..." Ειπε και έπεσε στη διπλανή καρέκλα. Πέρασε το χέρι της γύρο απο το κεφάλι μου για να με ηρεμήσει. Δεν θα αντέξω να χάσω άλλη μια φορα τον πια συμαντικο άνθρωπο στη ζωή μου. Οχι πάλι. "Θα τα καταφέρει. Εσυ το είπες."ειπε η Λίλη.

-Άννα Ρός-

"Άννα...." Ακουσα μια γνωστή φωνή. "Άννα... Προσπάθησε...για τον Λούκ... Για τον Μέισον" σκοτάδι.... Το μονο που ακουγα ηταν αυτη η φωνή. "Άννα! Ξερω οτι μπορείς... Μην αφήσεις τον εαυτό σου προσπάθησε να επανέλθεις. Δεν θελω να φυγεις τοσο σύντομα όσος εγω. Ειδικά τωρα που εχεις τον Μέισον." Η Λυδία. Ηταν συγουρα η Λυδία. "Άκουσε με προσεκτικά θελω να κρατήσεις την ανάσα σου και να υστερα να την αφήσεις. Θα πονέσει λιγο αλλα θα περάσει. Ίσως σου αφήσει σημάδι.... Απλα καντο" ειπε και σκέφτηκα οτι περνώ ανάσα. Τοτε ένιωσα κατι να διαπερνάει τις βλάβες μου. Ηταν τοσο δυνατό που νόμιζα οτι με χτύπησε κεραυνός. Ένιωσα ομως λες και ανέπνεα ξανα . Αλλα μετα επέστρεψα πάλι στο σκοτάδι. Ακουσα κάποιον να λεει. "ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!!!!" Και τοτε εκείνη η αστραπή ξαναχτύπησε. "ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ!!!"

-Λουκ Μπλάκγουντ-

Ενας γιατρος ηρθε τρέχοντας. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή. "ΤΙ ΕΓΙΝΕ ;; Η Άννα;" Έπεσα κατευθίαν πανω του με της ερωτήσεις μου. "Μην ανησυχείτε. Τη προλάβαμε. Σε δυο ωριτσες θα μπορείτε και να τη δείτε". "Ευχαριστούμε γιατρέ." Ειπα και εφυγε πάλι βιαστικός. "Ζει!!" Φώναξα στην Λίλη και τη έσφυξε απο τη χαρα μου. "Στο ειπα οτι θα τα καταφέρει." Της ειπα. "Λουκ πάλι με σφίγγεις!!" Ειπε και την άφησα. Υστερα καθήσαμε. Οι δυο ωρες πέρασαν βασανιστικά αλλα οτα ηρθε η ωρα πήγαμε να δούμε την Άννα. Μπήκα μεσα και την ειδα χλωμή αλλα ακομη πανέμορφη. Ανέπνεε και αυτο με εκανε να ανακουφίστω. "Και τι δεν εχει περάσει!" Ειπε η Λίλη καθως την κοιταζε. "Τα έβαλε μαζι σου, τρέλανε τον Νίκο, πυροβολήθηκε απο βαποράκια, δεν μπορούσε να περπατήσει για αρκετά μεγαλο διάστημα, παραλίγο να πάθει νευρική ανορεξία, έχασε την αδερφή της, έμεινε έγκυος και μολις τωρα νίκησε τον θάνατο... Για δεύτερη φορα ." Συμπλήρωσε η Λίλη και έμεινα να τη κοίταζω. Όντως. Απορώ πως δεν εχει ψυχολογικά η Άννα. Μα φυσικά ειναι μια πετυχημένη ψυχολόγος. "Λουκ ... Νομιζω ξυπνάει." Ειπε η Λίλη. Εγω της χάιδεψα τα μαλλια και εκείνη άνοιξε τα βλέφαρα της. Με κοιταξε περίεργη. Άνοιξε το στωμα της αλλα δεν βγήκε φωνή απο μεσα. Το μονο που ακουστηκε ηταν η βαθιά ανάσα που πήρε. Προσπάθησε να πει κατι και ετσι διάβασα τα χείλη της. Ειπε Μέισον και μετα μου χαμογέλασε. "Ναι.. Ναι τον ειδα. Ειναι πολυ μικρούλης και όμορφος." Της ειπα. Εκείνη δεν σταμάταγε να χαμογελάει. "Θες να πω να τον φέρουν;" Τη ρώτησα. Τοτε κούνησε το κεφάλι της. Βγήκαν να φωνάξω νοσοκόμα οταν ειδα τον Όλιβερ, τον Τομας και τη Σκαρλετ έξω ακριβός απο τη πόρτα. "Περάστε..." Ειπα στεγνά ενω εγω βγήκα απο το δωματιο.

-Άννα Ρός-

Ξύπνησα και ενιωθα τοσο κουρασμένη και εξαντλημένη. Άνοιξα τα ματια μου και ειδα τον Λουκ. Αυτο κου έσωσε δύναμη. Του ψιθύρισα να φέρει τον Μεισον και εκεινος έτρεξε. Η προσοχή μου στράφηκε στη Λίλη η οποια οταν με είδε μου χαμογελάσε και υστερα με πλησίασε. "Με κατατρομάξες." Ειπε. "Συγνωμη .." Προσπάθησα να πω μονο με της ανάσα που έβγαινε απο το στωμα μου. Τοτε μπήκαν μεσα τα παιδια. "Άννα!! Μάθαμε τι εγινε!! Πως εισαι;" Με ρωτησε η Σκαρλετ αλλα πριν προλάβω να απαντήσω μπήκε μια νοσοκόμα μεσα με εναν μικρό θάλαμο και απο πίσω ακολουθουσε ο Λουκ. Η νοσοκόμα άνοιξε τον θάλαμο και πήρε απο μεσα το μωρό. Υστερα μου τον έδωσε. "Δεν ειναι όμορφος." Με ρωτησε ο Λουκ. Τοτε εγω αρχησα να κλαίω με δάκρυα ευτυχίας. Ηταν το πιο όμορφο πραγμα που ειχε συμβεί ποτε. Άξιζε η αναμονή. Ηταν μικρούλης. Φορούσε μπλε και τα ματάκια του ηταν τοσο γλυκά. Μια μικροσκοπική μυτούλα και τα πιο απαλά χειλάκια. Ηταν υπέροχος. Τον λάτρεψα απο τη πρώτη στιγμή. Μα πως θα μπορούσε κανεις να μην αγαπήσει το παιδι του;
Ειχα τον Μέισον και τον Λουκ. Ποσό πιο ευτυχισμένη θα μπορούσα να ειμαι;

Τρεις μέρες μερα μας άφησαν να φύγουμε. Γυρησαμε σπίτι και βάλαμε τον Μέισον στην κούνια του. Ο Λουκ ανησυχούσε γιατι ο Μέισον δεν έκλαιγε. Ειχε πάρει ,την ημέρα που τον φέραμε, 3σ γιατρούς. Όλοι του είπαν οτι δεν ειναι τιποτα και οτι οταν πεινάσει θα αρχίσει να κλαίει. Και όντως, εκεινο το βραδυ μας πήρε τα αυτιά. Ο Λουκ ομως θέλησε να σηκωθεί και τις 9 φορές μεσα στη νύχτα για να τον ταΐσει. Τον αγαπούσε πολύ. Καθε πρωί βέβαια ο Λουκ έπρεπε να φύγει για τη δουλειά. Οποτε ο Μέισον ηταν προσωπικά δίκη μου ευθύνη. Φυσικά εγω φώναζα και τη Λίλη γιατι δεν υπήρχε περίπτωση να τα βγάλω περα μόνη μου. Γενικά περνούσαμε ηρεμα τις μέρες μας.... ΧΑ! Ποσό ηρεμα θα μπορούσε να ειναι με εμένα και τον Λουκ; Ποσό μάλλον αν εχουμε και εναν μπόμπιρα να τριγυρνάει στο σπίτι;