Hidden

25. Imprisoned

Personages:

- Mariposa
-Chris (heeft Mariposa bij hem laten onderduiken)
-Emma (beste vriendin van Mariposa)
-Michael (vriendje van Mariposa)

P.O.V. Mariposa

Ik probeer de water muur omhoog te houden. Het is ontzettend zwaar, mijn armen beginnen lam te worden. Ik zoek naar een schelp, zodat ik Chris kan laten komen.

In de verte zie ik er één liggen. Voorzichtig stap ik naar achter, terwijl ik de muur van water probeer te laten staan. Mijn hele lijf vergaat van de pijn, al mijn energie verdwijnt langzamerhand. Ik stap door, nu kan ik niet meer opgeven.

'Chris, help! Ik ben in het bos, bij de waterpas!' Roep ik in de schelp. Het is een techniek die Chris me heeft geleerd. Ik hoop maar dat het bericht hem bereikt.

P.O.V. Chris

Ik hoop maar dat het goed gaat met Mariposa. Ik heb al dagen geen bericht meer van haar gehad en de Uchawi lijkt nog niet verslagen te zijn. 'Waar ben je, Mariposa?' Vraag ik zacht, wetende dat ze me toch niet zal horen.

Ik ren door de bossen heen, op zoek naar de waterpas. Ellenoor rent achter me aan, ze stond erop om mee te gaan. En dit kan ik haar niet weigeren, plus de kans is groot dat Mariposa haar hulp ook nodig zal hebben. Mariposa had me een schelpbericht gestuurd, wat me verbaasde, aangezien dat ontzettend moeilijk is om te doen. Haar stem klonk zwak en trillerig. Ze moet wel uitgeput zijn. Straks zal ik haar vragen wat er nou allemaal is gebeurt, maar nu moet ik haar helpen.

Ik zie een muur van water, Mariposa zal in de buurt moeten zijn. Ik hoor geschreeuw van mannen. Is het haar gelukt om de Uchawi te vangen? 'Waar is ze?' Roept Ellenoor boven het klotsende geluid van het water uit. Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet, maar we moeten haar vinden. Het klonk alsof ze erg zwak was!' Roep ik. Zo nu en dan ontstaat er een gat in de watermuur. Op die moment zie ik de boze en bange gezichten van een aantal van de Uchawi mannen. De gaten blijven niet lang genoeg open om de mannen te laten ontsnappen, maar dat zal misschien niet lang meer duren.

'Mariposa?!' Roep ik. Ik krijg geen reactie. 'Mariposa?!' Weer geen reactie. Ik begin om de watermuur heen te rennen, maar zie geen enkel spoor van Mariposa. Waar is ze toch?

'Chris?!' Wordt er uit de verte geroepen. 'Kom!' Ik ren op het geluid af.

Ellenoor staat naast Mariposa, die op haar knieën zit. Met één hand steunt ze op de grond, terwijl ze met haar andere hand de watermuur omhoog houd. Haar huid is lijkbleek, de wallen onder haar ogen zijn gigantisch en haar ogen zien er waterig uit. Ze heeft gehuild. Ik ren op haar af. Ik ben bang voor wat er komen gaat,bang voor hoe erg ze er aan toe is. Bang dat ze al haar keacht is verloren, maar ik ben vooral bang dat ze dit niet zal overleven.

Ik hurk voor Mariposa. Ik kan de watermuur niet van haar overnemen, ik zal dus iets anders moeten bedenken. Haar huid zit onder de blauwe plekken en haar armen zitten vol schrammen. Haar haren zitten volledig door de war en er hangen bovendien meerdere takjes en bladeren in. 'Mariposa?' Ze reageert met een zwakke 'Mm?' Met grote ogen kijk ik haar aan. Ze is nog zo jong.

P.O.V. Ellenoor

Ik aai zachtjes over de haren van Mariposa. Ik probeer haar gerust te stellen en weer nieuwe kracht te geven. We moeten een manier vinden om deze Uchawi mannen naar de gevangenis te brengen. Chris rent naar het watermuur. Ik kijk hem verbaasd aan. Dan zie ik wat hij waarschijnlijk ook zag. De watermuur kan het ieder moment begeven.

'Geef niet op, Mariposa.' Zeg ik. Ik probeer haar te bemoedigen. Het werkt. De muur wordt weer iets sterker. Mariposa trilt hard en ze is ontzettend bang. Ik voel het gewoon. 'Help.' Zegt ze, het is een zacht en zwak geluid. Al haar energie begint op te raken.

Opeens krijg ik een idee. 'Maak een muur van vuur!' Roep ik luid naar Chris. Hij heeft het blijkbaar goed verstaan, want opeens worden de Uchawi mannen door een muur van vuur omringt.

P.O.V. Mariposa

Ik heb geen energie meer. Ik voel me zo zwak. Chris begint een muur van vuur te maken. Eindelijk zal ik kunnen rusten. Ik ben ijskoud en alles doet pijn. Ik laat langzaam de muur van water zakken.

Plots voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. Hoeveel energie er uit mijn lichaam is gewrongen. Hoe angstig ik ben. Hoeveel pijn ik heb. Alles komt in één keer op me af. Mijn zicht wordt wazig. Mijn hoofd begint hard te bonken. Mijn oren suizen. Mijn hart klopt harder dan zou moeten. Langzaam begint ik de controle over mijn spieren te verliezen.

'Mariposa?' Vraagt Ellenoor ongerust. Ik wil antwoorden, maar het lukt niet. Mijn lippen willen niet bewegen. Alles wordt slap. Ik zak op de grond. Mijn hoofd wordt door Ellenoor opgevangen, maar de rest van mijn lichaam ligt tegen het koude zand aan. Alles begint zwart voor mijn ogen te worden. Ik probeer al mijn kracht te verzamelen om bij bewustzijn te blijven. Het lukt niet. De kracht die ik nog dacht te hebben is er niet. Ik ben zwak. Ik kan niets meer. Ga ik nu dood, denk ik bij mezelf. Ik weet het niet. Al mijn gevoel van tijd verdwijnt. Ik ben in het niets. Alles is zwart. Niets van de buitenwereld kan mij bereiken. Ik weet niets meer. Alles is weg. Ik ben weg.

Ik open mijn ogen. Ik bevind me in een kamer, die me aan het ziekenhuis doet denken. 'Ben je wakker?' Vraagt een stem.
Ik draai mijn hoofd en zie dat Chris naast mijn bed staat. Hij draagt een raar soort gezichtsmasker. Ik bestudeer het, maar kan er niet godd achterkomen wat het nou is. Alles is nog warrig in mijn hoofd. 'Het is een ademhalingsmasker.' Zegt Chris.
Waarom zou hij een ademhalingsmasker nodig hebben?
Het valt me nu pas op dat we onderwater zijn. Ik lig op het witte ziekenhuisachtige bed en mijn staart steekt niet eens uit. Normaal is dat wel zo, bij elk bed. Blijkbaar is deze speciaal gemaakt.
'We zijn in Mersea, de hoofdstad van de zeemeerminnenwereld.' Het is alsof Chris mijn gedachten kan lezen. O, wacht, dat kan hij ook. Zit hij nu in mijn brein te kijken?
'Rustig maar, ik zit niet in je hoofd ofzo.' Ik zucht uit opluchting, maar vraag me toch af hoe hij wist dat ik daaraan dacht.
Ik besluit het achter me te laten.
'Je hebt de magische wereld gered, Mariposa.' Zegt Chris als het een tijdje stil is. Ik had er eigenlijk nog niet aan gedacht, maar het is toch echt gebeurd.
'De Uchawi mannen zijn naar de strengste gevangenissen in de magische wereld gegaan. We hebben ze geprobeerd een beetje te verspreiden, zodat ze niet samen nieuwe plannen kunnen smeden. O, en Emma is uit het ziekenhuis.' Ik kijk hem een beetje verbaasd aan, hoe weet hij dat?
'Ik ben een week naar de mensen wereld gegaan om je vrienden in te lichten.' Ik lach naar hem. 'Dankje.' Zeg ik toch opgelucht dat Michael alles weet.
'Hoelang ben ik bewusteloos geweest?' Vraag ik hem. 'Drie weken.' Ik krijg kippevel op mijn armen. 'Drie weken?!' Roep ik bijna uit verbazing. Chris knikt.

Er wordt op de deur geklopt. Chris kijkt me even kort aan. 'Ik moet gaan, morgen kom ik weer terug en neem ik je vrienden mee.' 'Is goed.' Zeg ik opgetogen.
Chris staat ol en loopt de kamer uit, terwijl er een andere vrouw binnenkomt.

'Hoi.' Zeg ik, nieuwsgierig naar wat ze zal gaan doen. 'Hallo, prinses Mariposa. Het spijt me dat ik uw gesprekken moest onderbreken-' Het duurt even tot het bij me doordringt wat ze als eerst zij. 'Prinses?' Vraag ik, 'ik denk dat u de verkeerde persoon voor ogen hebt.' Ze schud haar hoofd. 'Misschien heb ik al teveel gezegd.' Ze buigt haar hoofd een beetje naar beneden.

'Ik beveel het je om, wat er ook maar is, aan mij te vertellen.' Ik zit toch al in deze situatie, dan kan ik er ook even goed gebruik van maken. Ze knikt en begint voorzichtig met praten. 'Voor u was uw vader T.J. koning. Toen hij overleed is er een tijdelijke plaatsvervanger gekomen, maar nu bent u bijna op de leeftijd dat u de troon kunt opeisen.' Ik kijk haar verbaasd aan. Ik dacht mijn oude leven weer een beetje te kunnen oppakken, maar dat wordt 'm dus niet.