Hidden

4. Necklace

Personages:

-Mariposa (ook wel Marie en soms Puntie genoemd)
-Emma (Beste vriendin en klasgenoot van Mariposa)
-Michael (Klasgenoot en vriend van Mariposa)

P.O.V. Mariposa

Mijn ketting is weg! Ik begin helemaal panisch te worden. Waar kan mijn ketting toch zijn? Zonder mijn ketting zal ik water voor de rest van mijn leven moeten ontwijken. Michael komt op me aflopen, volgens mij omdat hij ziet hoe erg ik begin te stressen.

'Wat is er?' Vraagt hij een beetje bezorgd.

'Mijn ketting, hij is weg.' Een geschrokken blik verschijnt in zijn grote bruine ogen. 'Ik moet hem vinden!' Zeg ik nog panischer dan eerst.

We beginnen met zoeken, vijf minuten geleden had ik hem nog, dus in het water kan hij niet liggen. Een deel van de klas helpt met zoeken, terwijl de rest naar huis gaat. Ik moet mijn ketting vinden voor sluitingstijd.

'Marie, sorry, maar ik moet echt naar huis anders krijg ik geheid huis arrest.' Zegt Emma een beetje sneu.

'Maakt niet uit, toch bedankt dat je nog even hielp.' Zeg ik om haar gerust te stellen. Dan ga ik gauw weer verder.

'Ik heb 'm!' Roept Michael, vijf minuten voor sluitingstijd. De rest van de klas is inmiddels al vertrokken.
'Waar lag hij?' Vraag ik, terwijl ik Michael van blijdschap omhels.
'Vlak achter de plek waar wij zaten, in een bosje.' Hoe hij daar komt weet ik niet, maar dat maakt me ook niet uit. Ik heb hem weer en daar gaat het om.

P.O.V. Michael

Ik doe Mariposa's ketting om haar nek. Haar vlecht tilt ze op, zodat ik er goed bij kan. Ze heeft de roze pluk, die in d'r haar zit, meegevlochten. Ik snap niet waarom ze die pluk heeft. Vindt ze het mooi of is het gewoon een ding dat ze doet. Misschien ook wel puberteit ofzo, ze is immers twee jaar jonger dan mij. Nee, dat denk ik niet. Ze is daar veel te "volwassen" voor. Ze past echt in onze klas, ze mag dan wel jonger zijn, maar ze is lang, slim, heeft humor en is niet heel kinderachtig.

'Dankje.' Zegt ze terwijl ze over haar ketting wrijft.

'No problemo, Puntie.' Antwoord ik een beetje grappend. Vanaf het begin van het jaar noem ik haar Puntie, volgens mij vindt ze het niet erg, dat hoop ik tenminste. Ze is zo aardig is en alles, maar toch heel anders. De manier waarop ze praat, haar oren zijn heel puntig, de roze lok, ze is op de een of andere manier gewoon anders.

'Het zwembad gaat sluiten.' Klinkt er door de speakers. Ik volg Marie naar de uitgang en loop dan naar het fietsenrek. Mijn fiets ziet er een beetje afgetakeld uit, ik heb hem dan ook al een paar jaar.

Marie heeft haar fiets ook gepakt en samen fietsen in de richting van het dorp.

Marie is fiets over de oprit van haar huis.

'Doeg!' Roept ze. 'Doei!' Roep ik, terwijl ik verder fiets.

Ik moet nog een paar straten verder fietsen, voordat ik bij mijn huis zal zijn.

Ik had afgelopen week Spaans en toen kregen we het woord Mariposa, wat vlinder betekend. Eigenlijk heet Mariposa dus gewoon vlinder. Best wel komisch, want telkens als ik met haar praat heb krijg ik vlinders in mijn buik. Niet letterlijk natuurlijk, maar ja, ik ben hopeloos verliefd op haar. Ze heeft het geloof ik niet eens door, ik hoop het niet. We waren vanaf het begin van het jaar al bevriend, maar na een paar weken begon ik haar leuk te vinden. Onze vriendschap wil ik niet verpesten en bovendien vindt ze mij niet eens leuk. Waarom is dit nou toch zo irritant?

Ik zie mijn huis al in de verte en snel fiets ik erop af. Van al dat zwemmen heb ik honger gekregen. Nu maar hopen dat er in de koelkast nog wat lekkers staat.

Ik fiets de oprit op en zet mijn fiets in de garage.

P.O.V. Mariposa

Ik strijk nog een keer over mijn ketting, om mezelf er van te verzekeren dat hij er nog zit. Dan trek ik de achterdeur open en loop rustig naar binnen.

Als ik de mijn kamer binnen loop zit Emma daar.

'Ik dacht dat jij snel naar huis moest.' Zeg ik verrast.
'Ja, maar toen ik thuis was lag er een brief in mijn kamer.'

'Oké, dus?' Moet ik hier nou wat van snappen, want als dat zo is heb ik een probleem.
'Nadat ik die had gelezen heb ik mijn ouders gevraagd of ik naar jou huis mocht, dat mocht.'

'Wat is het punt nou dan, Em? Want ik begrijp niks van wat je zegt.'

'Lees zelf maar.' Zegt ze, terwijl ze de brief aan mij overhandigt.

Hallo Emma,

We zijn er bewust van geworden dat jij veel met Mariposa optrekt, maar er zijn dingen die je niet van haar weet. Wij vinden dat jij het recht heb, als haar vriendin, om dit te weten. Mariposa Elizabeth Airene Augalina Tierra Fuego is de dochter van een elf en een zeemeerman. Zij heeft daarom vleugels en een staart, als ze water aanraakt. De ketting voorkomt dat ze een staart krijgt, wil je bewijs haal dan de ketting van haar nek en giet water over haar heen. Ook beschikt ze over magische krachten, die de hele mensheid zouden kunnen uitroeien.

De Uchawi

De Uchawi? Weten ze wie en waar ik ben? Ze houden me in de gaten! Maar hoe leg ik dit uit aan Emma? Zal ik zeggen dat het leugens zijn, of haar de waarheid vertellen. Ik wil haar hierin niet betrekken, maar ze weet al van mijn ketting dus die moet ik dan sowieso afdoen van haar. Ik heb geen excuus meer, maar ik-.
'Dus, is het waar?' Vraagt ze met een blik die nieuwsgierig en bang tegelijk is. Wat zal ik nu zeggen dan? Waarom heeft de Uchawi dit nou gedaan? Zodat ik tegen haar zou liegen en onze vriendschap verloren zou gaan. Of dachten ze dat als ik haar de waarheid zou zeggen? Zodat, als haar iets overkomt, ze mij als schuldige kunnen aanwijzen?

'Ja.' Zeg ik dan terwijl ik naar mijn voeten staar. Ik durf haar niet aan te kijken, zou ze bang voor me zijn? Of boos, omdat ik haar dit nooit verteld heb? Dan staat ze op en geeft me een knuffel.

'Bedankt, dat je eerlijk bent.' Zegt ze. Dat is iets wat ik niet verwachtte.

'Mag ik het zien?' Vraagt ze als het een tijdje stil is geweest.

'Wat wil je eerst zien, de staart of de vleugels?' Zeg ik, om de sfeer wat op te vrolijken.
'Vleugels.' Ik controleer nog even of de deur goed dicht zit en sluit de gordijnen. Dan doe ik mijn shirt uit, ander zou hij stukgaan. Mijn vleugels laat is rustig uit mij rug komen.
'Wow.' Is het enige wat Emma kan uitbrengen. Het voelt fijn om mijn vleugels weer even te strekken, vaak krijg ik die kans niet. Dan ontspan ik me en gaan mijn vleugels verdwijnen weer. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd heen en ga op het bed zitten.

'Ben je er klaar voor?' Vraag ik. Emma knik bevestigend.
'Ik wens een zeemeermin te zijn.' Zeg ik en mijn benen veranderen in een staart. Emma's mond valt open en ze staart me maar aan.

Dan hoor ik iemand op de gang lopen. 'Ik wens een mens te zijn.' Zeg ik terwijl de deur opengaat.