Hidden

16. Get Emma and leave!

Personages:

-Mariposa (ook wel Marie of Puntie genoemd)
-Emma (beste vriendin van Mariposa)
-Michael (vriendje van Mariposa)

P.O.V. Mariposa

Ik loop door de gangen en kijk gespannen om me heen. ik zie geen leden van de Uchawi, maar ze kunnen natuurlijk undercover zijn. Vanmiddag gaat het gebeuren, vanmiddag gaan we Emma halen. Ik ben ontzettend gespannen, er mag niets misgaan.

Ik stuur Michael een sms'je om te vragen waar hij is. Hij had vijf minuten geleden al bij de uitgang van de school moeten staan. Waar blijft hij? Met mijn hand voel ik in mijn tas, om mezelf ervan te verzekeren dat de magische kaart er nog in zit. Voor een paar tellen schrik ik, maar dan voel ik de kaart. Heel even dacht ik dat hij er niet meer in zou zitten, misschien wel gestolen zou zij. Maar dat is niet het geval, en daar ben ik heel dankbaar voor. 'Kom je?' Ik krijg een min-hartaanval van schrik. 'Oh, Michael, jij bent het.' Hij kijkt me met een brede glimlach aan. Ondanks dat hij er zo vrolijk uit ziet, zie ik dat hij zenuwachtig is en niet zo'n beetje ook. 'We gaan.' Zeg ik op een strenge toon. Ik mag nu niet worden afgeleid, ik zal me volledig moeten focussen.

Ik geef Michael een zacht stootje om aan te geven dat hij moet stoppen. We zijn bijna bij het verlaten warenhuis, wat een cliché. In de verte zie ik het al staan. Een oud, half vernield bord staat bovenop het warenhuis. Loempies lolly's staat er, of stond er, want duidelijk te lezen is het niet meer. Vroeger kreeg ik altijd op mijn verjaardag zo'n lolly. Toen ze failliet gingen was ik helemaal van slag. Ik dwaal af. Ik moet gefocust blijven, dwing ik mezelf.

Ik kijk omhoog naar het gebouw, dat ongeveer vijf meter hoog is. Speurend kijk ik om me heen. Er moet hier ergens een achteringang zijn. 'Daar.' Fluistert Michael in mijn oor, terwijl hij met één hand naar een stalen deur wijst. We lopen er langzaam naartoe. Zachtjes duw ik de deurkruk naar beneden. 'Op slot.' Zeg ik teleurgesteld tegen Michael. 'Kan je met water geen sleutel maken?' Vraagt hij, hij brengt me op een idee. Ik haal een flesje water, wat ik normaal in de pauze opdrink, uit mijn tas. Voorzichtig laat ik het water in het sleutelgat stromen. Dan laat ik het bevriezen en draai ik de sleutel om. Met een klik gaat het slot open. Voorzichtig smelt ik de sleutel en laat ik het terug in mijn flesje vloeien. Met één hand klaar om te slaan en de andere op de deurkruk open ik de deur voorzichtig. Met een krakend geluid opent hij zich.

Schichtig kijk ik om me heen, bij elk geluid, elke beweging, kijk ik om me heen. 'Is ze hier wel?' Vraagt Michael. Ik knik. Het moet wel, die kaart zou ons niet bedriegen. Voetstappen! ik hoor voetstappen. Ik spring een zijgang in en trek Michael met me mee. Aan zijn gezicht zie ik dat hij wil vragen wat er is. Uit voorzorg leg ik mijn hand op zijn mond. De voetstappen naderen. Ik druk me zo plat mogelijk tegen de muur aan, in de hoop dat de bewaker ons niet zal zien. 'Dit is commandor 223, er is een situatie in het kantoor. Over.' Hoor ik door een walkietalkie van een van de bewakers klinken. 'Bewaker 354, is er assistentie nodig? Over.' 'Commandor 223, verzoek naar het kantoor te komen. Over.' 'Bewaker 354, ik ben al onderweg.' Er komt een krakend geluid uit de walkietalkie, waarna de voetstappen steeds verder weg klinken. 'We moeten snel een betere verstop plek vinden.' Zeg ik tegen Michael. Met zijn hand wijst hij naar zijn mond. Oh! Mijn hand, helemaal vergeten. Snel haal ik hem van zijn mond af. 'Sorry.' Zeg ik verontschuldigend. 'Geen probleem, ik denk dat het 't beste is als we nu schuin oversteken.' Ik knik.

Ik hoor een schreeuw. Hou vol, Emma. Denk ik bij mezelf. Emma is vastgeketend en wordt gedwongen informatie te geven. elke keer als ze weigert iets te zeggen krijgt ze een stroomstoot. 'Jullie zullen haar nooit vinden.' Schreeuwt ze. Ik hoor dat ze boos is, maar ook bang. Weet krijgt ze een stroomstoot. Ze schreeuwt het uit van de pijn. 'Waar is ze?!' Roept en man met een dreigende toon. 'Weet ik niet!' Zegt ze, dat klopt ook. Ze zijn niet meer waar we eerst waren. Weer gilt ze het uit van de pijn. Ik weet niet hoelang ze dit nog vol zal houden. 'Ze was vanochtend op school, heer.' Zegt een man, terwijl hij hard hijgt. 'Is er verder nog informatie over haar locatie?'Ik hoor niets meer en neem aan dat de man gewoon zijn hoofd heeft geschud. 'Ik kom later terug bij jou.' Zegt de man, die "heer"werd genoemd, tegen Emma.

Ik kijk naar Michel en met dezelfde blik kijkt hij naar mij. We moeten aanvallen. ik tel af. 'Drie...Twee...Één...' We beginnen te rennen. Ik draai mijn flesje open en gebruik het water om een soort messen te vormen. Snel snijd ik de ketens door, waar Emma mee zit vastgebonden. 'Jullie zijn gekomen.' Zegt Emma. 'We zouden je nooit achterlaten.' Zeg ik. Plotseling gaat er een alarm af. 'Weg hier!' Roep ik tegen Michael. 'Neem jij Emma, ik kom er zo aan. Ik zorg dat jullie veilig weg kunnen komen.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij het niet met me eens is, maar hij gaat geen argument aan. Hij neemt Emma op zijn rug en begint richting de uitgang te lopen. Er komt een grote groep bewakers aan. Ik laat de grond onder hun voeten schudden. Dan vorm ik met het water één groot mes waarmee ik diepe sneeën in de benen van de bewakers maak. Ze vallen allemaal kreunend op de grond. Nog voordat ik een stap heb gezet komt de volgende groep bewakers eraan. Ik besluit te testen hoe reëel films zijn. Ik laat de bewakers mij omsingelen en op het moment dat ze allemaal op mij af komen rennen teleporteer ik mezelf. Het kost veel energie, maar is het waard. De bewakers botsen tegen elkaar op en ik ren samen met Emma en Michael het gebouw uit.

Ik ga iets proberen wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik zal twee mensen dragen. Ik spreid mijn vleugels en pak Michael onder zijn armen vast. Hij houdt Emma beet. Zo hard als ik kan fladder ik en langzaam stijgen we op. Achter me hoor ik een soort geritsel. Ik kijk om en zie dat de bewakers zich op het dak verzamelen met pijl en boog. Ik moet sneller gaan. Ik focus me volledig op mijn vleugels. Hoger, ik moet hoger gaan. Met alle kracht die ik heb kunnen verzamelen fladder ik verder omhoog. Het wolkendek in, waar ze me niet kunnen zien. We hebben het gered. Het gewicht van Michael en Emma begint me langzamerhand steeds verder naar beneden te trekken. Ik vlieg zo snel als ik kan het bos in waar het me lukt ons veilig te laten landen. Emma is bewusteloos, geloof ik. Slap hangt ze in de armen van Michael. Ze beweegt zich niet. Ik kijk naar een wond in haar zij, hij heeft een vreemde kleur. Het ziet er niet goed uit, ik denk dat de wond is vergiftigd. Het ziet er in ieder geval niet goed uit. 'Ze moet naar een ziekenhuis.' Zeg ik. 'Ik breng haar wel.' Zegt Michael terwijl hij Emma in zijn armen draagt. 'Ik ga mee.' Zeg ik. Michael wijst naar mijn vleugels. 'Dan moeten die eerst wel weg.' Ik laat ze weer in mijn rug verdwijnen en loop met Michael naar de rand van het bos, de beschaving tegemoet.