Chapter 17
—
Seats
That night, I slept with a light heart. Alam kong malinaw na sa akin na magkaibigan na kami. Prezie would be happy for this. Dati niya pang sinasabi sa akin na parang pinalalaruan niya lang ako.
If Uno was just riding my hot headed banter back then, it was maybe a great step he took. Nakasakay rin ako sa mga pang-iinis niya, hindi dahil sa init rin ng ulo kung hindi ay dahil sa pagpapakumbaba.
By lowering my pride, I am able to let go of that unserious rage I have for him.
Hindi ko alam pero bigla akong nagising habang mahimbing ang tulog. I didn't even feel any movement in my bed.
I frowned my eyebrows. "The fuck is happening. . ." mahina kong sabi at inangat ang ulo mula sa pagkakahiga.
I didn't find anything and anyone in the room. I was about to go back to sleep when I saw where my arm was.
Nakayapos sa bewang ni Uno habang mahimbing namang natutulog ang isa. I immediately removed my hand from his waist and muttered a curse. "What the fuck? How did I end up hugging him?!" I scowled to myself.
When I checked Uno, he was still asleep. My heart was pounding so fast that I didn't even know for what reason.
I stood up to grab a glass of water downstairs. God, it's twelve midnight! Hindi ko alam kung paanong nakarating ako sa ganoong posisyon! The last thing I remember was that, we were talking to each other and then. . . I fell asleep.
Nang makarating ako sa ibaba ay madilim na ang paligid maliban sa ilang mga ilaw sa bawat sulok ng bahay. Sa kusina ay tanging ang ilaw lang sa dining ang nakabukas.
I opened the refrigerator and grabbed the pitcher. I filled my glass and drank the water. My heart was still racing. Mabuti na lang at nang maupo at pansamantalang dumukmo sa dining table ay kumalma rin.
I calmed myself before deciding to go back to my room. I made sure that I won't create any noise so I won't disturb Uno.
Nang tumabi na ako sa kaniya ay nadatnan ko siyang nakaharap na sa akin. Hindi na kagaya kanina na pataob at nakaharap ang mukha sa kabilang bahagi ng kama.
I sighed and lay down beside him. Tinakip ko ang isa kong braso sa mga mata ko, still thinking of what happened earlier.
Mukhang kailangan ko na siguro magpunta ng hospital. I am getting so nervous day by day. Hindi siguro natatapos ang araw ko nang hindi ako nakakaramdam ng mabilis na pagtibok ang puso ko. Parang kahit anong oras ay sasabog na ang puso ko.
I heaved a breath and decided to just sleep. Mapuyat pa ako sa anong mga iniisip ko sa sariling katawan. I tried to sleep with the same position, facing the ceiling. . . but I couldn't. Tumagilid ako upang maging komportable ang posisyon at makatulog na kaso, mukhang mali ang naging kilos ko.
When I flipped my body to the right side, my heart almost exploded when I learned that I was facing him directly. Mahimbing ang tulog niya habang ako ay parang nawawala sa sarili dahil sa gulat.
I didn't know how I slept that night but I just know that I dozed off to sleep after some more thinking of what happened earlier.
Nang magising ako ay wala na akong katabi. I knew it was already morning but I felt so sleepy since my sleep last night was interrupted. Wala akong lakas na bumangon kaya pumikit na lang ulit ako. I decided to have a little more sleep.
I slept until ten in the morning. Nagising lang ako nang kumalam ang tiyan ko. Kung hindi pa siguro ako nagutom ay hindi pa ako magigising. I yawned and stood up. I washed my face in the bathroom before going downstairs.
YOU ARE READING
Snippets of Our Future (Commit and Run Series #2)
RomanceFrom the crowd's shouts whenever Zacchaeusse Euseff, the Fighting Maroons Volleyball Team Captain, steps onto the court, to the victories he earned during his reign as team captain-he's no stranger to the spotlight. But somewhere along the way, some...
