Chapter 6
—
Architect
The atmosphere in our table turned silent after that. He ate the food quietly. Kumagat rin ako sa hawak kong sandwich.
He would sometimes glanced at me and by that time, I would divert my eyes on the shelf behind him. Hindi rin ako nakaangal nang umupo siya sa harap ko dahil mabilis ang naging pangyayari.
He looks so unbothered while eating. Mukhang hindi pa nga kumakain dahil nagkakasalubong ang nga kilay kapag paminsan-minsan kong binabalingan. Seryosong-seryoso.
Umubo ako ng mahina para makuha ang atensyon niya. He glanced at me, curiosity painted on his face. Nakatikom pa ang bibig dahil may nginunguya.
"Bakit hindi ka masungit ngayon?" I asked, failed to shut my mouth. "I mean, you've been rude to me most of the time."
Hinarang niya saglit ang kamay niya, busy chewing the food inside of his mouth. Nang natapos na niya ang kinakain niya ay saka siya sumagot.
"Ikaw ang masungit. Nauna ka, gumanti lang ako." He started to clean the wrapper of the food he ate. "Tapos ka na? Kukunin ko ang mga basura." Tinuro niya ang iilang pakete ng sandwich which I nodded so he can clean that too.
"You started the fight. You always make my blood boils with your fucking smile." I furrowed. "Hindi naman ako tanga para hindi 'yon makita."
Nanlaki ang mata niya pero biglang napangisi. Umiling-iling pa. "Well, I am aware of that because I don't like your aura before." Sabi niya, empasizing the last part of his words.
"So, it's on me now?" tumaas ang kilay ko. "Kung hindi lang talaga nakakainis ang ngiti mo kapag nakakapuntos ka, hindi ako maiinis."
"Believe me, Captain..." he smiled playfully. That freaking smile again that automatically painted a bad aura on my face. Nakakainis. "That's my normal smile, itong ngiti na 'to? Normal 'to sa 'kin. And I can't change myself just for a fact that someone doesn't like this aure of mine."
I didn't bother to change the emotion on my face.
Matagal ko naman nang alam na normal aura na talaga niya ang ganoon. Pero hindi rin maalis sa sistema ko ang inis kapag nakikita ko 'yon lalong lalo na sa mga laro namin. I've been aware that this rage I was feeling is just one of those unserious one.
But now that it came out straight from his mouth, I realized that this rage shouldn't be prolonged. Hindi dapat pinapatagal ang mga ganito dahil hindi naman dapat pinapalaki.
"Obviously, this rage between us isn't that serious. And I know for sure you're aware of that." I calmed my expression and fix my position while talking. I straightened my back because I can't focus on what I wanted to say for some unknown reason.
"Rage pala 'to? Hindi ako aware na may kaaway na pala ako. Kasi, akala ko ayaw mo lang talaga sa 'kin kaya binabalik ko lang," he chuckled. "Honestly, I don't mind see you strolling around."
Ganoon rin naman ako... siguro. Minsan, wala akong pakealam kapag nakikita ko siya pero habang tumatagal, mas nakikita ko ang rason kung bakit ayaw ko nang makita ang pagmumukha niya. Prezie was right all along, hindi dapat sineseryoso ang mga ganito dahil walang patutunguhan. And I am stubborn to even listen to her words because I am occupied for the little rage I have for him.
"Bakit mo ako binigyan nito?" turo niya sa mga lalagyan ng pagkain na nasa gilid na ng lamesa. Nakabalot na 'yon ng plastic. "And how did you know na hindi pa ako kumakain?"
Umiwas ako ng tingin nang maramdaman ko ang matalim niyang mga titig. Putangina, unang una, ayaw ko sa tinatanong ako ng kung bakit ako tumutulong.
Because for fuck sake, it was just a basic human decency. Walang espesyal sa ginawa ko. I heard that he hasn't eaten his dinner and I just helped. Anong espesyal roon? Dapat pa bang tinatanong 'yon? Nagbigay lang ako ng kaunti dahil alam kong mahalaga ang mga bagay na 'yon sa isang tao.
YOU ARE READING
Snippets of Our Future (Commit and Run Series #2)
RomanceFrom the crowd's shouts whenever Zacchaeusse Euseff, the Fighting Maroons Volleyball Team Captain, steps onto the court, to the victories he earned during his reign as team captain-he's no stranger to the spotlight. But somewhere along the way, some...
