The Meaning of Wife (KimXi Fan Fiction)

Chapter XXII - Her Sentiments

Thank you so much sa inyong mga comments sa nakaraang chapter. I am very pleased that I was able to touch your emotions through this story. I know that the main characters are going through a tough time right now. And I would like to ask for your cooperation towards the flow.

 

Sorry nga pala sa delay dahil last night, alas dose ng gabi na ako nakauwi. Then kaninang umaga naman hanggang hapon, may fashion show kami. Sorry talaga.

 

 

-Mia

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KIM’S POV

 

Sinusubukan kong tawagan si Steph pero hindi siya sumasagot. Malamang, tulog na ‘yun dahil kailangan niyang magpagaling before finals. Wala akong ibang matawagan. I have no one to turn to. Binuhos ko ang oras ko sa pagre-review but ni isang bagay, walang napasok sa utak ko. Gusto ko siyang katukin sa kwarto niya at humingi ng tawad for acting ‘somebody’ to him. I shouldn’t have said that. Hindi kasi ako nag-iisip. Ang tanga ko. Bakit ako ba kasi pinagpilitan ang sarili ko. Lalo lang tuloy lumala ang sitwasyon namin.

It’s past 11. I still couldn’t manage to sleep and to rest. Ilang beses kong pinilit ang sarili kong matulog pero walang nangyari. Nagpagulung-gulong na ako sa kama, pinaandar ko na ang iPod ko at lahat but still, I’m wide awake a this hour. I decided to go down stairs para kumuha ng gatas. I might help me handle this instant insomnia that I’ve been experiencing now.

Pabalik na ako ng kwarto ko dala ang gatas na kinuha ko mula sa kusina nang mapansin kong pababa ng hagdan si Xian. Bihis na bihis ito at dala-dala ang susi ng sasakyan niya. Nagkatinginan kami. Pero walang ni isa sa amin ang gustong magsalita. Papalapit na siya sa main door ng maglakas-loob akong tanungin siya  kung saan siya pupunta.

“Saan ka pupunta?”

 

Pero hindi naman siya sumagot. Napabuntong-hininga lang ako. It feels like déjà vu. Minsan niya ng ginawa sa akin ‘to. ‘Di ko nga maintindihan ang sarili ko kung bakit naninibago pa rin ako. Eh ‘di ba nga, mismong unang gabi namin bilang mag-asawa, ginawa niya na ‘to sa akin. Umalis siya ng wala man lang paalam. Ako naman, umakyat na lang sa kwarto ko. Pipilitin ko na lang na makatulog.

Halos alas tres na ng umaga. Nakaidlip naman ako ng konte pero hindi ito sapat para mapunan ang pagod ko buong araw. Napatayo ako, tinignan ko sa may veranda ko kung nandyan na ba si Xian. Pero wala pa rin ang sasakyan niya. Nasaan kaya siya? Hindi ako mapakali. Bakit pa kasi siya umalis ng ganitong oras? Uuwi pa kaya ‘yun? I tried dialing his digits. Pero walang sumasagot.