ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လက်နက်သန့်စင်သည့် အရင်းအမြစ်များ စုပုံနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။
ထိုခဏမှာပင် ဝမ်လင်းက သူကိုင်ဆောင်ထားသော စာအုပ်များကို ဖြည်းညှင်းစွာ ချလိုက်ပြီးနောက် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်သည်။
ဤမြင်ကွင်းကိုသာ မြင်လိုက်ရလျှင် ဖက်တီးလော တစ်ယောက် မည်မျှအထိ နှလုံးကွဲကြေနေမလဲ သူတွေးကြည့်၍ပင် မရပေ။
[လက်နက်သန့်စင်တာက ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဒီလောက်လွယ်သွားတာလဲ]
ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က အလွန်ဆန်းကြယ်သည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။
ထိုပညာရပ်က ကျင့်ကြံခြင်း အသိုင်းအဝိုင်းတွင် မျိုးဆက်အလိုက် လက်ဆင့်ကမ်းပေးခဲ့သည့် ပညာရပ်တစ်ခု ဖြစ်ပြီး ထိုအထဲတွင် ဆေးလုံး သန့်စင်သည့် အတတ်ပညာလည်း ပါဝင်၏။
ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်က ထိုသို့တွေးလိုက်ရင်း သူ့ချွေးများကို တိတ်တဆိတ် သုတ်လိုက်သည်။
ဟုတ်ပါသည်၊ လင်းကျန်းရန်က လူသား မဟုတ်ခဲ့ပေ။
သူ့အတွက် ဘယ်အရာကမှ မဖြစ်နိုင်သောအရာ မရှိမှန်း တကယ်ကို ထင်ရှားနေသည် မဟုတ်ပါလော။
ဆယ်မိနစ်ခန့် ကိုယ်တိုင် လေ့လာလိုက်ရုံဖြင့် ဘုရင်အဆင့် ပန်းပဲဆရာ တစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်မှာ တကယ်ကို အံ့ချီးလောက်စရာပင်။
ဤသို့ဖြင့်ပင် ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က သမိုင်းဝင်အခိုက်အတန့်တစ်ခုကို မြင်ခဲ့ရပြန်သည်။
ပန်းပဲပညာကို တတ်မြောက်ပြီးလျှင် အနာဂတ်၌ လက်နက်များကို ပြုပြင်ရန် တစ်စုံတစ်ဦးအား ရှာဖွေရန် မလိုအပ်တော့ပေ။
"ဒါပေမယ့် ညီနောင်လင်းက ဒီပညာရပ်ကို အရင်က ဘာလို့ မသင်ယူခဲ့တာလဲ"
ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က ဝမ်လင်းကို အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေရန် အလွန်နူးညံ့သော လေသံဖြင့် ထိုမေးခွန်းကို မေးလိုက်သည်။
လင်းကျန်းရန်၏ အလေ့အထကို သူသိသည်။
လင်းကျန်းရန်က စာလုပ်နေချိန်တွင် အနှောင့်အယှက် လာပေးခြင်းမျိုးကို မကြိုက်ပေ။
