Ateşin İzleri

Bölüm 60

Kolumdan çekerek pembe arabasına doğru sürüklediği anda Akad'a bakıyordum bu durum hoşuna gitmemiş gibi görünüyordu.

Herkes arabalarda yerini aldığında en son çıkan biz olmuştuk ve diğerlerinin araçlarını takip ediyorduk Benan gözlerini yoldan almazken ben arabasının içini inceliyordum araba tam bir kız arabasıydı ve mükemmeldi kendiside sürücü koltuğunda çok güzel görünüyordu bugünde dünkü gibi pembe giyinmişti ama düne nazaran daha gündelikti krem eteği krem çizmeleri pembe kazağı ve pembe çantası vardı dünküne nazaran bu sefer saçının tamanını toplayıp mandal tokayla sabitlemişti bense dünden kalan alkole bulanmış kıyafetlerimleydim.

"Babanın ne borcu vardı?"

Gözlerimi yoldan çevirip ona baktığımda tek eliyle direksiyonu tutarken diğer eliyle ağzına koyduğu sigarayı yakıyordu.

"Sadece merak ettim bir insan kızını nasıl satar anlayamıyorum."

Söyleyiş şekli içimin cız etmesine sebep olmuştu haklıydı ama yapmıştı işte ve artık eskisi kadar üzülmüyordum çünkü hak ettiğini yaşamıştı.

"Bilmiyorum."

"Atasoyların para karşılığında insan satın aldıklarını bilmiyordum."

Dişlerimi sıkmaktan çenem acımaya başlamıştı bu demek oluyordu ki ilk satın aldıkları kişi bendim.

"Sizin onlarla sorununuz ne peki?"

Bu sorumu beklemiyor gibi yüzüme bakıp tekrar yola dönmüştü o bana soru sorduğundan birden cesaretlenip konuşmuştum cahil cesareti diye buna dense gerek.

"Atalay abimle yaptığı anlaşmayı bozdu."

Önümüzde yol alan diğer araçlara bakıyordum hepsi biribirinden hızlı gidiyor sanki aralarında yarış yapıyordular Benan birden gaza yüklenince kapının kolunu sıkıca tutmuştum.

"Yarışıyorlar. E bizde katılalım değil mi?"

Ne! Dercesine yüzüne bakmıştım ama o daha da hızlı gitmeye niyetliydi hemde frenlemeden korkuyla olduğum yerde havalanmıştım yüreğim sanki ağzıma geliyordu otoyol doluydu ve arabalar vızır vızırdı.

~~~~~~~~~

Geleceğimiz yere vardığımızı arabaların yavaşlamasından anlamıştım tüm yolda gaza yüklenince istemsizce korkmuştum ama Benanda tık yoktu demekki bunu sıkça yapıyordular.
Arabaları yan yana park edip inmeye başladıklarında biz daha yeni giriyorduk burası tahminimce Benan'ın eviydi bu insanlar zengindi ve gösterişten kaçınmamışlardı.

Arabayı durdurduğu anda kapımı açan Baha olmuştu bana bakmasını aldırmadan inmiştim telefonumu gözünü kırpmadan attığını unutmamıştım bu yüzden ona sinir oluyordum.

"Bir daha beni geçersen..."

Benan'ın sözünü bitirmesini beklemeyen Akad dudaklarını dudaklarına gömmüştü bakışlarımı çevirdiğimde gözlerim bana bakan Bahayla karşılaştı aptalca gülümsüyordu.

Hepsi evin yolunu aldıklarında kimsenin beni çekiştirmediğini fark etmiştim sağıma soluma bakındığımı gören Baha hemen yanımda yavaşlayıp benimle yürümeye başladı.

"Neden seni zorla götürmediğimizi düşünüyorsun sanırım."

Ukala yüz ifadesi hâlâ üzerindeydi evet dediğini düşünüyordum belkide Atalay'ın benimle alakası olmadığını öğrendikleri için beni bırakmayı düşünüyordular.

"Ama boşuna sevinme kararı Diken verir."

Bakışlarımı yere çevirerek yürümeye devam ediyordum Diken dedikleri kişi Benan'ın abisi olmalıydı bu kadar ondan bahsettiklerine göre bayağı önemli biri olmalıydı sanırım bu seferde hayatım başka bir adamın ellerindeydi umarım insaflıdır diye düşünmekten dua etmekten başka bir şey yapamıyordum.

Yeşillik taşlık yoldan yürüyerek eve doğru ilerliyorduk beyaz büyük ve görkemli bu ev herkesin hayallerini süsleyen cinstendi burası her açıdan kapalı bir kutuyu andırıyordu evin kapısının olmaması da bu yüzden olmalıydı heryeri güvenlik önemleriyle çevreleninmişti eve giren camdan bir kapı vardı ama yan taraf bildiğin sonuna kadar açıktı ve içerisi koltuklar masalar görünüyordu hemen önünde dışarıda orta çaplı bir havuz vardı en çok dikkatimi çeken ise havuzun yanındaki göçükteki oturma yeriydi iki L koltuk ve masayla orası bu ortama apayrı bir hava katmıştı çevresindeki çiçekler ise burada iyi insanlar yaşıyor havası veriyordu.

"Abim evde değil mi?"

Benan beliren kadına yönelttiği sorusuyla kadın başını sallamıştı hepsi içerideki koltuklarda yerlerini alırken Benan gözden kaybolmuştu bu evin görünen kısmıydı kim bilir görünmeyen kısımlarında daha neler vardı.

Yaklaşık on dakika sonra Benan yanında otuzlu yaşlarda biriyle döndüğünde herkes ayağa kalkmıştı onların ayağa kalkmasıyla bende kalktığımda gözleri beni aradığından üzerimde sabit kalmıştı siyah saçları siyah sakalları ve esmeliğiyle Benan'a benziyordu o da tıpkı diğerleri gibi takım elbiseliydi boyu neredeyse Benan'ın iki katıydı Benan hemen hemen ben kadardı ve onun omzuna geliyordu 1.95 ya da 2 metre falan olmalıydı.

"Seninle biraz konuşabilir miyim?"

Keskin sert sesi o kadar yumuşak gelmişti ki kulağıma üzerimden bana sorduğu bu nazik sorunun şokunu atmam uzun sürmüştü hiçbir şey demeden başımı öne eğdim yanımdan geçip dışarıya çıktığında başımı kaldırıp Benan'a baktım bana abisinin peşinden gitmem için işaret yapmıştı dediğini yaparak abisini takip ettim o bahsettiğim koltukların olduğu yere doğru ilerliyordu yavaş ve sakin.

Oturup arkasına yaslandı elleri ayrık olan iki bacağının arasında hemen karnının az aşağısında duruyordu duruşuyla bile bir çok kişiyi korkutacak tipteydi.

"Otur lütfen."

Dediğini yaparak oturduğum anda diğerlerinin bizi izlediğini fark etmiştim hepsinin gözü üzerimizdeydi.

"Benan'ın söylediği kadarıyla babanın Atalay'a olan borcuymuşsun."

Bana bakarak konuştuğuna emindim ama başımı kaldırıp yüzüne bakamıyordum umarım bana aklımdaki soruyu sormazdı sormaması için gözlerimi sımsıkı kapadım.

"Seninle ne yapıyordu Asya? Seni ne için borcunun karşılığı kabul etti?"

Kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım öne doğru gelmiş dirseklerini dizlerine yaslamış beni izliyordu korktuğum soruyu sormuştu evet ama bunu neden merak ediyor olabilirdi ki?

"Beni..."

Sözümün devamını getirmekte zorlanıyordum ona söylememem gerekiyordu belkide ne yapacağımı bilmiyordum o anlar gözümün önünde canlanıyordu istemiyordum bir daha o anları hatırlamak bile istemiyordum.

"Söyle. Seni ne için aldı?" dediğinde gözlerimi tekrar kapattım ve yutkundum ona söyleyemezdim.

Yorum yapmayı unutmayın okuyorsunuz destekte olun lütfen 🥺🥺