Ateşin İzleri

Bölüm 47

"Günaydın."

Yatakta doğrulup yorganı kenara ittirdim ve ayağa kalktım onu orda görmek beni sinirlendirmişti.

"Eski alışkanlıklarının yerini bu mu aldı, beni uyurken dikizlemek?"

Dolaptan kıyafet çıkarıp yatağımın üzerine koymuştum daha sonra yatağa tekrar oturup çekmeceden sargıları ve batikonu çıkardım.

"Hayır zaten daha yeni geldim."

Haraketlendiğimi gördüğünden içeriye doğru gelmişti bense dizimdeki sargılarımı çözüyordum.

"İyi o halde."

"Senden o geceki davranışım için özür dilemek istiyorum."

Tepkisiz kalmıştım o ise bana doğru yaklaşmıştı orada her şeyi yıkıp kırmıştı özür dilemesinin bir anlamı yoktu.
Ben yaralarıma batikon sürerken o beni izliyordu beni sadece izliyor olması şaşırtmıştı sargıyı elime aldığımda elimden alarak sarmama yardım etmeye çalıştı.

"Yanlış sarıyorsun sanki?" dedim ve elinden alıp düzelttim zararı bana vermediği için uzatmayı düşünmüyordum çektiği acı ona yeterdi, o ise sadece bana bakıyordu ayağa kalkıp üzerimdekileri çıkartmaya başladım ona baktığımda kapı tarafına bakıyordu.

"Beni soyunurken izlemiyor olman yaşattıklarını unutturmuyor."

Ayağa kalkıp elinde tuttuğu batikonu masaya bıraktı bu bırakışta bir terslik vardı, sertti.

"Başlama yine, sana bugün ameliyattan önceki son günüm beraber bir gün geçirebilir miyiz diye sormak için geldim."

Üzerime giydiğim şort eteğimi düzeltirken söylediklerine kitlenmiştim beynim algılamakta zorlanıyordu telefonunun çalmasıyla ikimizinde dikkati dağılmıştı yatağa oturup çoraplarımı giymeye başlamıştım.

"Ona bugün başka planlarım olduğunu söyle."

Ayağıma geçirdiğim terliklerle aynamın önüne geçerek saçlarımı açtım ve buklelerini taramaya başladım.

"Dediğimi söyle uzatma."

Telefonu kapatıp bana döndüğünde onu aynadan görebiliyordum kimden bahsettiğinide tahmin etmiştim.

"Kuzenini yalnız bırakmamalısın o da yarın ameliyatın var diye gelmiştir."

Telefonu cebine koyup bana bakmaya devam etti bense saldığım saçlarımı kulağımın arkasına almıştım.

"Önemli mi?"

O geceyi hatırladıkça ne düşünüp ne diyeceğimi bilemiyordum.

"Öyle olmalı."

Tekrar telefonunun çalmasıyla bu sefer sinirle açıp kulağına kaldırdığında ona doğru yaklaşmıştım ilk kez üzerinde takım elbisesi yoktu.

"Ya sana ne söyledim!"

Ona yaklaştığım için telefonda konuşan kişinin sesini az çok duyuyordum ama anlayamıyordum.