Âdem

7. Bölüm: "Özür Dilerim"

Bu tahminler ona ne kadar ağır gelse ve sinir uçlarına dokunsa da sakin kalmaya çalışarak okumaya devam edecekti. Sevdiği adamı merak ediyordu. Belki ona dair bir iz bulurdu satır aralarında. Daha fazla ileriye gidip gitmediklerini öğrenebileceği bir işaret... Belki daha fazlası... Bunu okumadan öğrenemezdi. Meryem, kendisinden korktuğu için ona asla bunu itiraf etmeyecekti, bundan emindi. Artık bu defteri okumaktan başka bir seçeneği kalmamıştı.

Diğer sayfayı çevirdiğinde kaşları hâlâ çatıktı. Derin bir nefes alarak okumaya devam etti...

Âdem,

Dün yine senin hayalinle avundum. Mutfağı toplarken senin hayalin eşlik etti bana, yemek yaparken hayalin gelip bana yardım etti, kitap okumaya geçtiğimde de yanımda oturdu hayalin... Ben hep hayalinle avundum Âdem.

Evet, aslında hep olmadık hayaller kurdum.

Senin yanımdayken bazen an geliyor özleminden boynuna atlamak ve göğsünde hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum. Beni sensizlikten çekip almanı, beni bu korkutucu yalnızlıktan alıkoymanı istiyordum.

Ne çok şey istiyordum, değil mi Âdem?

Kalbim çok acıyor. Üç haftadır gelmedin. Sürekli kapıya bakıyorum, dış koridorda yahut merdivenlerde bir ayak sesi işitsem hemen kapıya koşuyorum. Ama yok, gelmiyorsun.

Neden bana bunu yapıyorsun Âdem?

Ben, seni sevmekten başka bir şey yapmadım oysa.

Yemin ederim ki kalbimde senden başka bir erkek yer etmedi.

Acılar yontup durdum sensiz geçirdiğim gecelerde. Gölgemden korktum, kabuslarla boğuştum.

Ama sen gelmedin Âdem.

Gelip gözyaşlarımı silmedim.

Oysa ben çok bekledim.

Şimdi gelecek, dedim.

Şimdi gelecek...

Ama sen hiç gelmedin...

On dokuz yıldan fazladır bu hayattayım. Ama ömrümün en zor yılını geçirdim ben Âdem... Yaramı kaşımaktan zevk alır gibi durmadan kaşıdım yazarak yaramı. Kanadım, kanadım... Bir türlü o yarayı kapatamadım.

Sana sarılmak istiyorum Âdem.

Kalbini kalbimde hissetmek.

Ve göğsünde ağlamak istiyorum.

Sanki yüzyıllardır ağlamamış gibi ağlamak istiyorum.

***