Ateşin İzleri

Bölüm 43

"Sen fazla oldun!" dediğini duymuştum Tuğkan'ın.

"Ahaha."

Yeşim'in gülmesinin üzerine hemen arkamda yürüyen Tolga nerden bulduğunu bilmediğim tahtadan sopayla Yeşim'in üzerine yürümüştü.

"Bir de gülüyor hayatımın amına koyacak!"

Hemen arabayla kendisi arasında sıkıştırdığı Yeşim'in sobayı karnına bastırıyordu onu kolundan tutup çektiğim anda sobayı bana kaldırmıştı.

"Durun diyorum size durun!"

Sobayı çekip elinden aldım ve az ilerde duran kesik tahta parçalarının yanına fırlattım. Yeşim hemen arkamda arabaya yaslı duruyordu.

"Ne olduğunu bana anlatacaksınız! Ne istiyorsunuz Yeşimden?"

Beklediğim cevap arkamda durandan gelince başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.

"Karşında duran kişi bana tecavüz etti."

Bakışlarımı Tuğkandan Tolgaya çevirdiğim anda yüzündeki öfkeyi görebiliyordum ama böyle bir şeyin yalanı olabilir miydi?

"Sen nasıl yaptın..."

Sesimdeki öfke yerini kırgınlığa bırakmıştı.

"Tecavüz diyor amına koyayım! Ya Asya yok öyle bir şey!"

Tuğkan araya girince gözlerimi ona çevirmiştim.

"Hiçbir şey onun söylediği gibi değil Asya."

Yan döndüm ve arabayı gösterdim.

"Karakola gidiyoruz."

Hemen arkamdan yan tarafıma geçip Tolgaya bakmaya devam eden Yeşim konuşunca sinir kat sayım hızla artmaya başlamıştı.

"Eğer gidersem onunda başını yakarım."

Yeşim'in lafının üzerine saldırmaya hazırlanan Tolga'yı durduran Tuğkan bana doğru bir adım attı.

"Lütfen biraz zaman ver sonra kendi ellerimle götüreceğim hemde bir tanıkla."

Duyduğum şey karşısında sanki algılarım kapanmıştı tanık demişti değil mi? Evet tanık demişti demekki Yeşim'in bu işte bir parmağı vardı.

Derin bir nefes alıp gözlerimi kapadım açtığımda engel olamadığım gözyaşım yavaşça süzülmüştü, Yeşim'e dönüp ona acıyarak baktım.

"Senden nefret ediyorum umarım hak ettiğini yaşarsın."

Hızla yanlarından ayrıldım ve şirkete girdim kendimi tutamıyordum bacaklarımın gücünü kaybetmiştim tüm bunlar yaşanırken acılarımı bile unutmuştum şirkete girdiğimde sızlayan ayaklarım yüzünden yürüyememiştim.

"Bir sorun mu var Asya Hanım?"

Hemen baş ucumda duran adama başımı kaldırıp baktığımda bana Hanım demiş olmasının şokunu yaşıyordum.

"Oturmanıza yardım edeyim."

Uzattığı eli tereddüt etsemde tutmuştum ve beni götürdüğü yere oturarak ona teşekkür etmiştim. Ayaklarımın acısından çok kendimi kötü hissediyordum ablamın ölümünde Yeşim'in parmağı olmasını istemiyordum.

"Bir sorun mu var odanıza kadar eşlik edebilirim."

Bu sefer gelen bir kadındı. Bana neden önemli biriymişim gibi davrandıklarını anlayamıyordum başımı iki yana salladım ve acıyla gülümsedim.

"Kendim halledebilirim."

Ayağa kalktım ve beni asansöre kadar götürmesine izin verdim ardından kendi katıma basıp yukarı çıkmaya başladım bir an önce yatıp uyumak istiyordum bunların hiçbirinin gerçekten yaşanıyor olmasını istemiyordum.