SİSBULUTU

Bölüm 37

Senelerdir çalıştığım ve sonunda kazandığım üniversiteye kaydımı yaptırmak için okuldaydık. Leyla ve Ozan'ın heyecanı çok belliydi. Her yeri büyük bir merakla inceliyorlardı. Sedat ve ben de onlara göre daha soğukkanlıydık. Bu üniversiteyi kazandığımız günden beri okulun her bölümünü internetten incelemiş hatta o sıralarda oturmanın hayalini kurmuştuk. En son dün gece Leyla tekrar okulun panaromik fotoğraflarına bakarken bir kere daha kendinden geçmişti. Kayıt için sıra bize geldiğinde bizi gülerek inceleyen teyzemden evrakları alıp öğrenci işleri binasına girdik. Okul gerçekten büyüktü ve oldukça gösterişli bu yüzden Leyla'nın heyecanını anlayabiliyor ve içimde oluşan küçük kıpırtıları da normal karşılıyordum. Uzun bir bekleyişten sonra bölümümüz ile ilgilenen odaya girdik ve gerekli yerleri imzaladıktan sonra kimliğimizi ve giriş belgemizi aldık. Kapıdan çıktığımızda bir süre kıpırdayamadan birbirimize baktık.

"Biz şimdi bu okulun resmi olarak öğrencisiyiz öyle mi?" dedi Leyla.

"Evet..." dedim onun gibi etrafıma bakarak.

Sedat ve Ozan yanımıza geldiğinde gerçek hayata dönebilmiştik.

"Pek sevdiniz okulunuzu kızlar anlıyorum ama sonuçta sınavları ve çekilmez derslerin hepsini burada göreceğiz ve inanın bana sınav döneminde buradan nefret edeceksiniz." Dedi tüm gerçekçiliğiyle Sedat. Leyla ona sinirli bir bakış atıp "Ne olursa olsun harika bir okula girdik ve sende biraz çeneni kaparsan bunun mutluluğunu yaşayacağız."dedi.

"Leyla'ya katılıyorum."dedim

Ozan'a umut dolu gözlerle bakan Sedat'a karşılık Ozan "Bende kızlara katılıyorum abi. Daha önümüzde çok zaman var sınavlar için." Dedi. Sedat gözlüğünü havalı bir şekilde takarken

"İlk günden beni dışladınız demek. Benim yeni arkadaşlar bulmam gerekecek. Şurada birkaç güzel kız vardı." dedi ve önden yürümeye başladı ve tabii arkasından da Leyla.

"Leyla'nın yanında böyle konuşmamalıydı." Dedi Ozan

"Evet, Dört yıl boyunca Leyla onun burnundan getirecek eminim ki."

Ozan ileride Leyla ve Sedat'ı işaret ederek "Bence şimdiden başladılar bile." Dedi.

Leyla Sedat'ın gözlerini oyacak gibi bakıyor ve kolunu çekiştiriyordu. Onlara gülmemek elde değildi. Ozan ile onlara gülerken telefonuma gelen mesaj sesi ile çantamdan telefonumu çıkardım.

Ayaz:

Gelemediğim için beni affet... Halletmem gereken birkaç iş vardı. Birkaç saat içinde ofisinde olurum.

Ona cevap vermeden telefonu geri koydum. Binadan çıktığımızda teyzem bizi karşıladı.

"Tebrik ederim çocuklar. Asıl maratonunuz başlıyor umarım her şeyin en güzeli sizler için olur." Dedi.

Ona gülerek teşekkür ettik Leyla hariç. Teyzem kızının huyunu çok iyi biliyordu bu yüzden üstünde durmadı.

Ozan ve Sedat spor salonuna giderken bizde okulun içinde ki bir kafeye oturduk.

"Ayaz neden gelmedi Gizem?" dedi Leyla.

Bu konu hakkında konuşmak istemiyordum hatta teyzemin yanında hiç.

"İşi varmış." Diyerek uzatmadım.

"İşimi varmış? Saçmalama Gizem buna inanmadın değil mi? Tüm gün onu bekledin ve gelmedi sonrasında da sana işim var dedi. Kulağa pekte doğru gelmiyor."

"Leyla eğer öyle söylediyse işi vardır. Neden yalan söylesin?"

"Bilmiyorum, sonuçta koca şirket yani mesela senin bu ay hatta gelecek ay bile ne yapacağın belli değil mi? Toplantılar, katılman gereken davetler..."