Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5 yıl sonra
Bugün o amansız olayın üzerinden geçen beşinci yıl!
Kızımızın doğum günü!
Kızımsız geçirdiğim beşinci doğum günü! Onu doğurmayı başardım lakin kaldığım, Asran ile kaldığımız yoğun bakım'ın dördüncü günü gözümü açtığımda onun küveze koyulduğunu ve bir daha görmediklerini söylediler!
Kızım bugün beş yaşında fakat ben onun bir kez doğum gününü kutlayamadım!
Gözyaşları ile süslediğim pastanın mumunu çekmecelerde aradım durdum ve titrek ellerimle bulduğumda tezgahtaki çakmağı da alarak tezgahın ucunda duran pastanın yanına geldim. Mumu ortaya diktikten sonra açılan kapı sesini işitmem ile mumu yaktım ve beni mutfakta bulan Asran ile göz göze geldiğimizde ikimiz de gözyaşlarını tutamadık. Ona gözlerim ile yaptığım pembe, kalpli pastayı gösterdiğimde gözyaşlarını silerek yanıma geldi ve sımsıkı sarıldı. Mağrur bakışlarım onu süzerken onun boynu eğilmiş, kalbi titremişti.
"Asran kızımız beş yaşında!" Boğazımda oluşan balgam ile sözlerim birbirine karışsa da anlamıştı. Bugün bu anı yaşamamak için geç geldiğini biliyordum fakat bu doğum gününü tek başıma kutlamaktan korktum. O gün tanrıdan kocamı istemiştim, o benimle fakat kızımın kokusunu anımsayamayacak kadar yabancı idim.
Onun için gülümsemeye çalışarak , "Hadi dur, üfleyelim." İlk önce onun sonra kendi gözyaşlarımı sildim. Elini tuttuğumda zorla tegzahın önüne getirdim ve gözyaşları ile ıslanmış yüzümü kaldırdım, "Birlikte." Kafasını sallaması ile gözlerimizi kapayarak ve ikimizin de ne dilediğini bilerek mumu söndürdük. O yaşadığımız amansız geceden sonra ne ben mankenlik yapabildim, ne de bu evden çıkmaya cesaret edebildim. Ben bu yası atlatamadım, Asran kızının kulağına hiçbir zaman ismini üfleyemedi, ona Destina dedik ama o ismini hiçbir zaman bilemedi.
Gözlerimi açmam ile, "Anne!" Diyerek Paçamı çekiştiren Elif'i Asran kucağına almıştı. Uyku mahmurluğu ile yumruk yaptığı elleriyle gözlerini ovuştururken Asran burnunu çekerek gözyaşlarını gizlemeye çalıştı, "Küçük prenses sen uyumadın mı?"
"Kötü bir rüya gördüm babacım, çok korktum." Babasının yanağına küçük dudakları ile öpücük kondurduktan sonra bedenini omzuna yasladı ve biraz önce üflediğimiz pastayı gördü, yerinde doğrulurken, "AA, bensiz pasta mı üflediniz?" Demeyi ihmal etmemişti.
